Największą zatoką przynosową jest szczęka lub, jak się ją nazywa, również szczęka. Otrzymała swoją nazwę ze względu na szczególne położenie: ta wnęka wypełnia prawie całe ciało górnej szczęki. Kształt i objętość zatok szczękowych różnią się w zależności od wieku i indywidualnych cech osoby.
Struktura zatoki szczękowej
Zatoki szczęk pojawiają się przed pozostałymi wnękami akcesoriów. U noworodków są to małe doły fosa. Zatoki szczękowe są w pełni rozwinięte w okresie dojrzewania. Jednak osiągają maksymalny rozmiar w starszym wieku, ponieważ w tym czasie czasami dochodzi do resorpcji kości.
Zatoki szczęk komunikują się z jamą nosową za pomocą przetoki - wąskiego kanału łączącego. W stanie normalnym są wypełnione powietrzem, tj. pneumatyzowane.
Wewnątrz te wgłębienia są wyłożone dość cienką błoną śluzową, która jest wyjątkowo uboga w zakończenia nerwowe i naczynia krwionośne. Dlatego często choroby w jamie szczękowej są bezobjawowe przez długi czas.
Rozróżnia górną, dolną, wewnętrzną, przednią i tylną ścianę szczęki szczęki. Każda z nich ma swoją własną charakterystykę, której znajomość pozwala zrozumieć, jak i dlaczego występuje proces zapalny. Oznacza to, że pacjent ma możliwość szybkiego podejrzenia wystąpienia problemów w zatokach przynosowych i innych narządach położonych blisko nich, a także w celu właściwego zapobiegania chorobie.
Górne i dolne ściany
Górna ścianka zatoki szczękowej ma grubość 0,7-1,2 mm. Graniczy z orbitą, więc proces zapalny w jamie szczękowej często wpływa na oczy i oko jako całość. Ponadto konsekwencje mogą być nieprzewidywalne.
Dolna ściana jest raczej cienka. Czasami w niektórych częściach kości jest całkowicie nieobecny, a naczynia przepływające tutaj i zakończenia nerwowe są oddzielone od błony śluzowej zatoki przynosowej tylko okostną. Takie stany przyczyniają się do powstawania zapalenia zatok przyzębia - procesu zapalnego, który powstaje w wyniku uszkodzenia zębów, którego korzenie sąsiadują lub wnikają do jamy szczęki.
Wewnętrzna ściana
Wewnętrzna lub przyśrodkowa ściana graniczy ze środkowymi i dolnymi kanałami nosowymi. W pierwszym przypadku sąsiednia strefa jest solidna, ale raczej cienka. Przez to dość łatwo jest zrobić przebicie zatoki szczękowej.
Ściana sąsiadująca z dolnym kanałem nosowym ma strukturę błoniastą na znaczną odległość. W tym samym czasie znajduje się dziura, przez którą przechodzi wiadomość zatoki szczękowej i jamy nosowej.
Kiedy się zatka, zaczyna się tworzyć proces zapalny. Dlatego nawet szybkie przeziębienie musi być szybko leczone.
Zarówno prawą, jak i lewą zatokę szczękową może mieć przetoka o długości do 1 cm. Ze względu na położenie w górnej części i względną ciasnotę, zapalenie zatok czasem staje się przewlekłe. W końcu odpływ zawartości wnęk jest znacznie trudniejszy.
Ściany przednie i tylne
Przód lub przednia ściana zatoki szczękowej jest uważana za najgrubszą. Obejmuje on miękkie tkanki policzka i jest dostępny do badania palpacyjnego. W centrum przedniej ściany znajduje się specjalne wgłębienie - kocia fosa, która jest zorientowana podczas otwierania jamy żuchwy.
To wgłębienie może mieć różne głębokości. Co więcej, w przypadku, gdy ma on dość duży rozmiar, kiedy nakłucie zatoki szczękowej zostanie pobrane z dolnego kanału nosowego, igła może nawet wniknąć do oczodołu lub do miękkich tkanek policzka. Często prowadzi to do ropnych powikłań, dlatego ważne jest, aby doświadczony specjalista przeprowadził podobną procedurę.
Tylna ściana jamy szczęki odpowiada guzkowi szczęki. Tylna powierzchnia zamienia się w jamę płucną, gdzie znajduje się specyficzny splot żylny. Dlatego przy zapaleniu zatok przynosowych istnieje ryzyko zakażenia krwi.
Funkcje zatoki szczękowej
Zatoki szczękowe wykonują kilka wizyt. Główne funkcje są następujące:
- formacja oddechowa nosa. Zanim powietrze wejdzie w ciało, jest oczyszczone, zwilżone i rozgrzane. Zadania te realizują zatoki przynosowe;
- tworzenie rezonansu podczas tworzenia głosu. Dzięki jamom przynosowym wytwarzana jest indywidualna barwa i dźwięczność;
- powstawanie zapachu. Specjalna powierzchnia zatok szczękowych bierze udział w rozpoznawaniu zapachów.
Ponadto nabłonek rzęskowy w jamie szczękowej pełni funkcję oczyszczającą. Jest to możliwe dzięki obecności specyficznych rzęsek poruszających się w kierunku przetoki.
Choroby zatok szczękowych
Prywatną nazwą zapalenia zatok szczęki jest antritis. Terminem uogólnianie porażki jam przynosowych jest zapalenie zatok. Jest zwykle używany do ustalenia dokładnej diagnozy. Ta formulacja wskazuje lokalizację procesu zapalnego - zatoki przynosowe lub w inny sposób zatoki.
W zależności od stężenia choroby występuje kilka odmian antritis:
- w prawo, gdy dotyczy tylko prawej zatoki szczękowej;
- lewa strona, jeśli zapalenie występuje w lewej jamie brzusznej;
- dwukierunkowo. Sugeruje infekcję w obu obszarach.
W pewnych okolicznościach zapalenie może być widoczne na zdjęciu: zatok szczęki w przypadku zmiany ma wyraźny obrzęk. Ten objaw wymaga natychmiastowej wizyty u wykwalifikowanego lekarza i zastosowania środków zalecanych przez specjalistę. Chociaż nawet w przypadku braku objawów wizualnych konieczne jest leczenie zapalenia zatok w sposób terminowy. W przeciwnym razie istnieje ryzyko komplikacji.
Zatok szczęki: anatomia
Część twarzowa czaszki składa się z kilku wydrążonych formacji - zatok przynosowych (zatoki przynosowe). Są to sparowane przestrzenie powietrzne i znajdują się blisko nosa. Największa z nich to zatoki szczękowe lub szczękowe.
Anatomia
Para zatok szczękowych jest, jak sama nazwa wskazuje, w górnej szczęce, mianowicie między dolną krawędzią orbity a pewną liczbą zębów w górnej szczęce. Objętość każdej z tych jam wynosi około 10-17 cm3. Mogą nie być tego samego rozmiaru.
Zatoki szczękowe występują u dziecka nawet podczas rozwoju płodowego (około dziesiątego tygodnia życia zarodkowego), ale ich tworzenie trwa do wieku młodzieńczego.
Każda zatok szczęki ma kilka ścian:
Jednak struktura ta jest typowa tylko dla dorosłych. U noworodków zatoki szczękowe wyglądają jak małe uchyłki (występy) błony śluzowej w grubości szczęki górnej.
Dopiero w wieku sześciu lat zatoki te zyskują znajomy kształt piramidy, ale różnią się niewielkim rozmiarem.
Ściany zatoki
Ściany zatoki szczękowej pokryte są cienką warstwą błony śluzowej - nie więcej niż 0,1 mm, które składa się z cylindrycznych komórek rzęskowego nabłonka. Każda z komórek ma wiele mikroskopijnych ruchliwych rzęsek i nieustannie fluktuuje w określonym kierunku. Ta cecha nabłonka rzęskowego przyczynia się do skutecznego usuwania cząstek śluzu i pyłu. Te elementy wewnątrz zatok szczękowych poruszają się w kole, idąc w górę - w rejon przyśrodkowego kąta wgłębienia, gdzie zespolenie jest zlokalizowane, łącząc je ze środkowym kanałem nosowym.
Ściany zatoki szczękowej różnią się strukturą i cechami. W szczególności:
- Lekarze uważają, że ściana środkowa jest najważniejszym składnikiem, jest również nazywana nosową. Znajduje się w rzucie dolnego i środkowego kanału nosowego. Jego podstawą jest płytka kostna, która stopniowo rozszerza się i staje się podwójną błoną śluzową w obszarze środkowego kanału nosowego. Po dotarciu tej tkanki do przedniej strefy środkowego kanału nosowego, tworzy ona lejek, którego dnem jest przetoka (otwór) tworzący połączenie między zatoką a samą jamą nosową. Jego średnia długość wynosi od trzech do piętnastu milimetrów, a jego szerokość nie przekracza sześciu milimetrów. Górna lokalizacja zespolenia nieco komplikuje odpływ treści z zatok szczękowych. To wyjaśnia trudności w leczeniu zmian zapalnych tych zatok.
- Przednia lub przednia ścianka rozciąga się od dolnej krawędzi orbity do procesu wyrostka zębodołowego, który jest zlokalizowany w górnej szczęce. Ta jednostka strukturalna ma najwyższą gęstość w zatoce szczękowej, pokryta jest miękkimi tkankami policzka, dzięki czemu możliwe jest sondowanie. Na przedniej powierzchni takiej przegrody znajduje się niewielka, płaska wnęka umiejscowiona w kości, otrzymała ona nazwę kończyn dolnych psów lub psów i przedstawia miejsce w ścianie przedniej o minimalnej grubości. Średnia głębokość takiego wycięcia wynosi siedem milimetrów. W niektórych przypadkach dolędź u psów jest szczególnie wyraźny, dlatego jest ściśle przyległy do przyśrodkowej ściany zatoki, co może utrudniać wykonywanie procedur diagnostycznych i terapeutycznych. W pobliżu górnej krawędzi zagłębienia znajduje się otwór podoczodołowy, przez który przechodzi nerw podoczodołowy.
- Najcieńsza ściana w zatoce szczękowej to górna lub orbitalna. W jego grubości zlokalizowane jest światło nerwu podoczodołowego, które czasami bezpośrednio przylega do błon śluzowych pokrywających powierzchnię tej ściany. Fakt ten musi być brany pod uwagę podczas łyżeczkowania tkanek śluzowych podczas operacji. Tylne części tej zatoki dotykają etosowego labiryntu, jak również zatoki klinowej. Dlatego lekarze mogą używać ich jako dostępu do tych zatok. W części środkowej znajduje się splot żylny, który jest ściśle związany ze strukturami aparatu wzrokowego, co zwiększa ryzyko przenikania do nich procesów infekcyjnych.
- Ściana tylna zatoki szczękowej jest gruba, składa się z tkanki kostnej i znajduje się w projekcji górnej szczęki. Jego tylna powierzchnia przekształca się w jamę płucną, a tam z kolei znajduje się nerw szczękowy z tętnicą szczękową, pterygopalatomus i pterygopalatomią splotu żylnego.
- Dno zatoki szczękowej to jej dolna ściana, która w swojej strukturze jest anatomiczną częścią górnej szczęki. Ma raczej niewielką grubość, dlatego często wykonuje się przez nią przebicie lub zabieg chirurgiczny. Przy średnich rozmiarach zatok szczękowych, ich dno jest zlokalizowane w przybliżeniu na równi z dnem jamy nosowej, ale może również spaść. W niektórych przypadkach korzenie zębów wychodzą przez dolną ścianę - jest to cecha anatomiczna (nie patologia), która zwiększa ryzyko rozwoju zapalenia zatok przyzębia.
Zatoki szczękowe są największymi zatokami. Graniczą z wieloma ważnymi częściami ciała, więc proces zapalny w nich może być bardzo niebezpieczny.
Ściany zatoki szczękowej
Po każdej stronie jamy nosowej przylegającej do zatok szczękowych i czołowych, labiryntowy labirynt i częściowo zatoki klinowe.
Szczęka lub szczęka [więcej] zatok, sinus maxillaris, znajduje się w grubości kości szczękowej.
Jest to największy ze wszystkich zatok przynosowych; jego dorosła pojemność wynosi średnio 10-12 cm3. Kształt zatoki szczękowej przypomina czworoboczną piramidę, której podstawa znajduje się na bocznej ścianie jamy nosowej, a koniec - w procesie jarzmowym szczęki górnej. Ściana przednia jest skierowana ku przodowi, ściana górna lub orbitalna oddziela zatokę szczękową od orbity, tylna jest zwrócona do dołu podniebiennego i podniebienno-podniebiennego. Dolna ściana zatoki szczękowej tworzy wyrostek zębodołowy górnej szczęki, oddzielając zatokę od jamy ustnej.
Wewnętrzna lub nosowa ściana zatoki szczękowej jest najważniejsza z klinicznego punktu widzenia; odpowiada większości dolnych i środkowych kanałów nosowych. Ta ściana, z wyjątkiem jej dolnej części, jest raczej cienka i stopniowo maleje od dołu do góry. Otwór, przez który zatoki szczęki komunikują się z jamą nosową, rozwarcie szczęki, znajduje się wysoko pod samym dnem orbity, co przyczynia się do stagnacji zapalnej sekrecji w zatoce. Kanał nosowo-łzowy przylega do przedniej części wewnętrznej ściany zatoki szczękowej, a komórki sitowe do tylnej powierzchni.
Górna lub orbitalna ściana zatoki szczękowej jest najcieńsza, szczególnie w części tylnej. Kiedy zapalenie zatoki szczękowej (zapalenie zatok), proces może rozprzestrzenić się na orbitę. W grubości ściany orbitalnej przechodzi kanał nerwu podoczodołowego, czasami nerwy i naczynia krwionośne sąsiadują bezpośrednio z błoną śluzową zatoki.
Przednia lub twarzowa ściana zatoki szczękowej tworzy obszar górnej szczęki między wieńcem podoczodołowym a procesem wyrostka zębodołowego. Jest to najgrubsza ze wszystkich ścian zatoki szczękowej; jest pokryty miękkimi policzkami, wyczuwalny. Płaskie wgłębienie w środkowej części przedniej powierzchni przedniej ściany, zwane "kła fosa", odpowiada najcieńszej części tej ściany. Na górnej krawędzi "dołu kła" znajduje się otwór na wyjście nerwu podoczodołowego, infraorbitale otworu. Rr przechodzi przez ścianę. alveolares superiores anteriores et medius (gałęzie n. infraorbitalis z II gałęzi nerwu trójdzielnego), tworząc splot przełykowy wyższy, a także aa. alweolares wydziela tętniaki z tętnicy podoczodołowej (od a. maxillaris).
Dolna ściana lub dno zatoki szczękowej znajduje się blisko tylnej części wyrostka zębodołowego górnej szczęki i zwykle odpowiada otworom czterech tylnych zębów górnych. Umożliwia to, w razie potrzeby, otwarcie zatoki szczękowej przez odpowiedni otwór w zębie. Przy średniej wielkości zatoki szczękowej jej dno znajduje się w przybliżeniu na poziomie dna jamy nosowej, ale często znajduje się poniżej.
Zatoki przynosowe
Opis
Zatok są włączone w szkielecie i ubytków kości twarzy są pneumatyczne pokryte błony śluzowej, które jest kontynuacją w błonie śluzowej nosa, z którymi są one w bezpośredniej komunikacji. Nabłonek wyściełający zatoki nosa jest znacznie cieńszy niż błona śluzowa nosa; zamiast 5-6 warstw komórek błona śluzowa zatok przynosowych ma tylko dwie warstwy, jest uboga w naczynia i gruczoły, pełniąc rolę okostnej.
Zgodnie z najbardziej uznaną teorią rozwoju zatok przynosowych, nosowe otwory nosowe powstają w wyniku wrastania błony śluzowej nosa w gąbczastą tkankę kostną. Błona śluzowa, w kontakcie z substancją kostną, może powodować jej resorpcję. Wielkość i kształt zatok przynosowych są bezpośrednio zależne od resorpcji kości.
Początek rozwoju zatok przynosowych należy do 8-10 tygodnia życia zarodkowego, a podstawy kości szczęki i labiryntu eteroidalnego pojawiają się jako pierwsze (w 8 tygodniu). Noworodek ma wszystkie zatoki przynosowe, z wyjątkiem zatok czołowych, które są w powijakach. Różnorodność kształtów i długości poszczególnych zatok, słabego rozwoju i niedorozwoju, w szczególności zatok czołowych, nie tylko wśród różnych ludzi, ale nawet w jednej i tej samej osoby powinien wyjaśnić przeniesione choroby zapalne błony śluzowej nosa we wczesnym dzieciństwie, t. E W okresie powstawania zatok przynosowych (zmniejszenie zdolności resorpcyjnej błony śluzowej).
Zatoki przynosowe tworzą się z błony śluzowej środkowego kanału nosowego, która wrasta w tkankę kostną. W kanałach nosowych powstają wypukłości; następnie rozwijają się w nich zatoki reprezentujące podstawy zatok przynosowych.
Dodatkowe wnęki nosowe znajdują się w pobliżu ważnych narządów, takich jak środkowy dół czaszki i orbita z jego zawartością. Dlatego prezentując anatomii klinicznej zatok, które nie bez powodu zwany „okołooczodołowy” ubytki, gdyż tylko jedna zewnętrzna część orbity nie jest w kontakcie z zatok wnęk, że są zgodne z tematem monografii skupi się szczegółowo na temat relacji między zatok ubytków i oczodołu.
Szczęka lub szczęka, zatok (sinus maxillaris) znajduje się w ciele kości szczękowej i jest objętościowo największa z jam przynosowych nosa; jego średnia objętość wynosi 10 cm3.
U noworodków ma niewielką lukę lub depresję między zewnętrzną ścianą nosa, orbitą i podstawami zębów. Wymiary zagłębienia: podłużna średnica 7-14 mm, wysokość 5-10 mm, szerokość 3-5 mm (L. I. Sverzhevsky). Pod koniec pierwszego roku życia sinus nabiera okrągłego kształtu, a jego wymiary osiągają 10-12 mm długości i 3-9 mm szerokości. Do wieku 7 lat rośnie powoli, od 7 roku życia rośnie szybciej i osiąga pełny rozwój w wieku 15-20 lat. Lokalizacja zatoki szczękowej w stosunku do orbity i procesu wyrostka zębodołowego zmienia się wraz z wiekiem. W niemowląt dolnej ścianki oczodołu znajduje się nad dwoma rzędami podstaw pierwotnych i stałych, a odstęp szczęki wgłębienia jest tylko częściowo na zarazki do zębów i nie jest bezpośrednio związana z nich (AI Feldman i Si Wolfson).
W swojej formie zatokę szczękową przypomina nieregularną czworościenną piramidę, utworzoną przez cztery twarze: przód - przód, orbitalny - górny, tylny i wewnętrzny. Podstawą piramidy jest dolna ściana lub dno zatoki.
Zatoki obu stron nie zawsze są tej samej wielkości i często obserwuje się asymetrię. Należy to wziąć pod uwagę podczas oceny zdjęcia rentgenowskiego. Objętość zatoki zależy głównie od grubości ścianek wnęki; z dużą zatoką szczękową, jej ściany są cienkie, z małą objętością, są bardzo grube. Punkty te powinny być wzięte pod uwagę przez klinicystę, gdy wyjaśnia się charakterystykę rozwoju i przebiegu procesu patologicznego zarówno w samej zatoce, jak iw rozprzestrzenianiu się choroby na sąsiednie obszary.
Górna ściana zatoki szczękowej, która jest częściowo dolną ścianą orbity, przedstawia powierzchnię orbitalną kości szczękowej. Ze wszystkich ścian górnych zatoki - najcieńszych. Rowek (sulcus infraorbitalis), w którym n leży, znajduje się na powierzchni orbitalnej z tyłu. infraorbitalis (od n. maxillaris - II gałąź nerwu trójdzielnego). W pobliżu krawędzi oczodołu bruzdy (kieszonki dziąsłowej infraorbitalis) przechodzi w kanał (canalis infraorbitalis), która, przechodząc od góry do dołu i z przodu, jak perforowanie kąt pomiędzy orbitalnej oraz przednią ścianką sinusa i kończy się na przedniej ścianie to obrzeże trochę mniejsze orbitalnej w podoczodołowych otworu (otwór wielki infraorbitalis ), przez które na ścianie przedniej idzie n. infraorbitalis oraz tętnicę i żyły o tej samej nazwie.
Dolna ścianka kanału podoczodołowego często wystaje do zatoki szczękowej jako wzniesienie kości; kość w tym obszarze jest ostro rozcieńczona lub zupełnie nieobecna. Często w kościach zaznaczonych degissention (luki), położone inaczej: lub na dolnej ścianie kanału nerwowego lub w innych częściach ściany oczodołu. Stwarza to dogodne warunki do rozprzestrzeniania się procesu zapalnego na orbicie, do wystąpienia nerwobólów i urazów nerwów przy nierozważnym oczyszczeniu błony śluzowej górnej ściany zatoki, która ma kształt trójkąta. W swojej wewnętrznej krawędzi w przedniej części jest połączony z kością łzową i uczestniczy w tworzeniu górnego otworu kanału łzowego; następnie - z płytką kości sitowej i wreszcie w części tylnej - z procesem oczodołowym kości podniebiennej. Zewnętrznie, górna ściana dochodzi do dolnej szczeliny orbitalnej, która oddziela ją od dużego skrzydła głównej kości. Górna ściana czasami rozciąga się na tyle, że prawie osiąga aperturę optyczną, oddzieloną od niej jedynie cienkim mostkiem małego skrzydła głównej kości.
LI Sverzhevsky, wiele do czynienia z problematyką relacji między zatok przynosowych i oczodołu (i jego zawartość), zauważył, że w niektórych przypadkach, gdy górna część zatoki szczękowej w postaci wąskiej zatoce penetruje w głąb powierzchni wewnętrznej ściany oczodołu, otdavlivaya siatki labirynt w górę i w tył, są znaczące zmiany patologiczne w oczach, które są błędnie postrzegane w klinice w wyniku choroby w laborze, podczas gdy ich przyczyną jest zapalenie zatok.
Przednia (przednia) ścianka zatoki szczękowej rozciąga się od dolnego brzegu orbity orbity do wyrostka zębodołowego szczęki i tylko w niewielkim odsetku przypadków znajduje się w płaszczyźnie czołowej. W większości przypadków przednia ściana jest odchylana od płaszczyzny czołowej, zbliżając się do takiej pozycji, w której można ją pomylić z boczną ścianą.
W górnej części ściany twarzy nerw podoczodołowy wynurza się z kanału, rozbijając się na kilka gałęzi sięgających zębów górnej szczęki (r. Alveolares superiores, r. Alveolaris medius, r. Alveolaris superior anterior, r. Nasales, itp.). W środkowej części przedniej ściany zatoki znajduje się wgłębienie - psiarnia (cana fossa), gdzie przednia ściana jest najcieńsza, co służy do chirurgicznego otwarcia zatoki szczękowej.
Wewnętrzna ściana zatoki szczękowej jest również zewnętrzną ścianą jamy nosowej. W obszarze dolnego przejścia nosowego ściana ta jest utworzona przez kość, która jest częściowo płoma. Tutaj, błony śluzowe jamy i nosa szczęki stykają się, tworząc ciemiączko (przedni i tylny), oddzielone od siebie za pomocą haczykowatego procesu. W grubości przedniej części ściany wewnętrznej przechodzi kanał łzowy, który otwiera się pod dolnym węzłem nosowym, poniżej jego połączenia, tj. W dolnym kanale nosowym.
Wylot zatoki szczękowej (ostium maxillare) znajduje się w górnej tylnej części wewnętrznej ściany szczeliny lunatowej (semicanalis obliquus). Rozmiar wylotu, który ma często kształt owalny, jest inny: długość waha się od 3 do 19 mm, a szerokość od 3 do 6 mm.
Oprócz stałego wylotu, czasami znajduje się dodatkowy otwór (ostium maxillare accessorium), który znajduje się w tył iw dół od głównego.
Wysokie położenie i ukośny kierunek kanału wydalniczego jamy tworzą niesprzyjające warunki dla odpływu z zatoki zawartej w nim patologicznej treści. Zależy to od tego, że pozycja otworu w zatoce nie odpowiada położeniu otworu nosowego, ale znajduje się w odległości 1 cm, dlatego metoda nakłuwania zatoki przez dolny kanał nosowy jest szeroko stosowana zarówno do celów diagnostycznych, jak i do drenażu zatok.. Nakłucie wykonuje się przez zewnętrzną ścianę jamy nosowej pod dolnym przymrużeniem nosa bezpośrednio pod miejscem jego zamocowania i nieco za ujściem nosowym kanału łzowego. W tym obszarze kość jest bardzo cienka, co ułatwia włożenie igły do zatoki szczękowej. Wybór miejsca nakłucia opisanego powyżej jest również uzasadniony tym, że umożliwia uniknięcie uszkodzenia jamy ustnej kanału łzowego.
Tylna ściana zatoki szczękowej odpowiada guzkowi szczęki (bulw ossis maxillae superior), rozciąga się od proc. zygomaticus z powrotem i zwrócony ku jego powierzchni do dołu płucnego (spermopalatina fossa). Tylna ściana, w szczególności jej tylny górny kąt, zbliża się do tylnej grupy komórek labiryntu sitowego i zatoki głównej.
Dla okulistów okulistycznych o dużym znaczeniu klinicznym jest to, że tylna ściana zatoki znajduje się w bliskim sąsiedztwie zwojowego sphenopalatinum i jego gałęzi, splotu pterygoideus, a. maxillaris z jego gałęziami, które mogą stworzyć warunki dla procesu przejścia od zatoki szczękowej do tylnych komórek etosowego błędnika, głównej zatoki i przez żyły splotu pterygoideus do żył orbity i zatoki jamistej.
Dolna ściana lub dolna część zatoki szczękowej jest utworzona przez wyrostek zębodołowy górnej szczęki i tworzy część podniebienia twardego; rozciąga się od pokrętła górnej szczęki do pierwszego zęba trzonowego. Granice dna zatoki mogą dotrzeć do pęcherzyków płucnych, siekaczy i zębów mądrości. W zależności od grubości wyrostka zębodołowego zatok szczęki może być większy lub mniejszy (w kierunku pionowym). Jeśli wyrostek zębodołowy jest zwarty, zatoki są zwykle płytkie i odwrotnie, zatoki wydają się duże, jeśli występuje znaczna resorpcja gąbczastej tkanki wyrostka zębodołowego. Dno zatoki szczękowej, które zwykle znajduje się na tym samym poziomie, co jama nosowa, może być gładkie lub znajdują się na niej pęcherzyki wyrostka zębodołowego (recessus alveolaris), które obserwuje się w przypadkach, w których występuje znaczna resorpcja wyrostka zębodołowego. W obecności cewek dno zatoki znajduje się poniżej dna jamy nosowej. Zatoki powstają w obszarze nie tylko zębów trzonowych, ale także przedtrzonowców. W tych przypadkach pęcherzyki zębów wystają do zatoki szczękowej, a zęby, z powodu resorpcji gąbczastej substancji wyrostka zębodołowego, są oddzielane od błony śluzowej zatoki cienką płytką kostną grubą jak bibułka; czasami korzenie zębów mają bezpośredni kontakt z błoną śluzową zatok.
Najniższym miejscem zatoki szczękowej jest obszar pierwszego trzonowego i drugiego przedtrzonowca. Z racji tego, że korzenie tych zębów są najbliżej zatoki szczękowej, a płytka kostna, która oddziela kopułę pęcherzyków tych zębów od zatoki, ma najmniejszą grubość, gdy otwierając zatokę szczękową od strony pęcherzyków płucnych, zwykle używa tego obszaru. Metoda ta została kiedyś zaproponowana przez petersburskiego profesora I. F. Busha, a następnie przez Coopera; teraz rzadko używane.
Powyższe zależności anatomiczne mogą odgrywać istotną rolę w rozwoju zapalenia zatok przyzębia.
Oprócz wyrostka zębodołowego, powstałego w wyniku pneumatyzacji gąbczastej tkanki wyrostka zębodołowego i tworzenia połączenia między zatoką szczękową a korzeniami zębów, istnieją inne zatoki łączące zatok z sąsiadującymi obszarami. W ten sposób często obserwuje się podoczodołową (przedczołową) zatokę, która powstaje, gdy dno kanału podoczodołowego wystaje do zatoki i łączy zatokę z orbitą. Sferoidalna zatoka (rec. Sphenoidalis) zatoki szczękowej znajduje się blisko głównej jamy. W przypadku opisanym przez Onodi, zatoki szczękowe połączyły się bezpośrednio z zatoką główną. Przedłużając przedsionkową zatokę do góry i do wewnątrz, otacza ona worek łzowy z tyłu, co jest ważne w klinicznej praktyce okulisty. Ogromne znaczenie ma fakt, że zatokę szczękową znajduje się na dużej odległości (od ujścia szczęki do kąta tylnego zatoki) w ścisłym związku z komórkami labiryntu etoosmicznego (kąt między orbitą a przyśrodkową ścianą zatoki szczękowej). W tych miejscach najczęściej pojawiają się przetoki, przetoki i martwica. Tylne komórki etosowego labiryntu mogą również przejść do zatoki szczękowej, a przedsionkowy zatok często wnika w przednie komórki etosowego błędnika, co przyczynia się do rozprzestrzeniania się patologicznego procesu od zatoki szczękowej do łzowego worka, przewodu łzowego i przednich komórek zatoki sitowej. Przejście procesu z zatoki szczękowej do komórek błędnika eteroidalnego iz powrotem również przyczynia się do tego, że przewody wydalnicze komórek labiryntu eteroidalnego otwierają się w pobliżu ujścia zatoki szczękowej.
W obszarze tylnego górnego rogu zatoki szczęk graniczą z jamą czaszkową.
Przypadki, w których zatoki szczęk dzielą się poprzecznymi belkami kości na dwie połówki lub są ze sobą połączone lub izolowane, opisywane są jako rzadkie nieprawidłowości rozwojowe. Liczba rzadkich anomalii powinna obejmować obserwacje, gdy nie ma jaskini w kości szczęki (opóźniona pneumatyzacja z powodu braku resorpcji tkanki gąbczastej górnej szczęki).
Labirynt kratowy (labirynt ethmoidalis, cellulae ethmoidalis). Przednie komórki etosowego pąka labiryntu w 13. tygodniu rozwoju zarodkowego od przedniego końca środkowego kanału nosowego. Jedna z czterech komórek przednich, rosnących w kości czołowej, może tworzyć zatokę czołową; tylne komórki sitowe, odrywające się od ślepego końca górnego kanału nosowego, rosną w kierunku dna jamy nosowej. U noworodków labirynt sitowy składa się z kilku komórek wyścielonych błonami śluzowymi; w wieku 12-14 lat jest całkowicie uformowany i zwykle ma 8-10 komórek. W rzadkich przypadkach nie ma septy oddzielającej komórki od siebie, a następnie zamiast grupy komórek znajduje się jedna duża komórka (cavum ethmoidale).
Komórki etosowego labiryntu powstają w kości sitowej (os ethmoidale). Rozróżnia między środkową, pionowo położoną, prostopadłą płytką (blaszką prostopadłową) i dwiema bocznymi częściami, w których połączone są komórki labiryntu eteroidowego, połączonego od góry poziomą płytką (płyta sitowa, blaszka liściowa).
Płytka prostopadła (blaszka obwodowa) jest górnym podziałem przegrody nosowej. Jego kontynuacją w jamie czaszki jest grzebień koguta (crista galli). Poniżej płytki cribriform, przednia krawędź pionowej płytki graniczy z kościami czołowymi i nosowymi, a koniec tylny - z crista sphenoidalis.
Płytka kratki (lamina cribrosa) znajduje się po obu stronach zarośli. Ma około 30 małych otworów, przez które przechodzą gałęzie nerwu węchowego (fila olfactoria), a także czołowe tętniczki, żyły i nerwy czołowe.
Zewnętrzny podział labiryntu etmoidalnego ograniczony jest cienką kością - papierową płytką (blaszka liściowa), a od wewnątrz - zewnętrzną ścianą nosa.
W szczelinie między papierową płytą a zewnętrzną ścianą nosa, utworzonej przez kość sitową, znajdują się komórki labiryntu; rozróżnia komórki przednie, środkowe i tylne, aw komórkach przednich i środkowych znajdują się komórki, które otwierają się w środkowym kanale nosowym (przednia część lunatycznej szczeliny). Tylne komórki otwierają się w górnym kanale nosowym i graniczą z główną zatoką. W kierunku do przodu, komórki labiryntu eteroidalnego wykraczają poza granice papierowej płyty i są pokryte na zewnątrz przez łzową kość i przedni proces górnej szczęki.
Liczba, rozmiar i umiejscowienie komórek labiryntu ethmoid są zmienne. Najbardziej trwałą komórką labiryntu jest bulla ethmoidalis, znajdująca się na dnie labiryntu. Wewnętrzna ściana tej komórki skierowana jest w stronę jamy nosowej, a zewnętrzna znajduje się w sąsiedztwie papierowej płyty. W głębokim układzie bulla ethmoidalis miażdży środkową skorupę do przegrody nosowej. Za bulla ethmoidalis może rozciągać się do głównej wnęki. Mniej trwałe komórki to bulla frontalis (znaleziona w 20% czaszek) i bulla frontoorbitalis.
Bulla frontalis przenika do zatoki czołowej lub wypukłości do światła, tworząc dodatkową zatokę czołową.
Bulla frontoorbitalis znajduje się wzdłuż górnej ściany orbity, czyli w poziomej płytce kości czołowej. Odróżnić przednie przednie komórki oczodołowe powstające z przedniej komórki labiryntu eteroidalnego i rozciągać się daleko w bok, a także tylne komórki oczodołu przedniego, ze względu na rozprzestrzenianie się daleko z przodu tylnych komórek labiryntu. Tylna grupa komórek w labiryncie eteroidalnym może rozprzestrzenić się na tureckie siodło, zwłaszcza z wyraźną pneumatyzacją.
Znaczenie kliniczne komórek czołowych i przednich oczodołu polega na tym, że w niektórych przypadkach niepowodzenie chirurgicznego leczenia zatoki czołowej wynika z faktu, że komórki te pozostają nieotwarte.
Poza komórkami czołowymi i przednio-oczodołowymi, przed środkową skorupą znajdują się agresywne cellule i cellulae lacrimalis, a w środkowej skorupie - concha bullosa.
Opisane komórki labiryntu eteroidalnego (stałego i niestałego), z ich znacznym rozprzestrzenianiem się, określają, że labirynt sitowy z dużej odległości wchodzi w kontakt z sąsiadującymi narządami i jamami (jama czaszki, worek łzowy, nerw wzrokowy itp.), A to kolej objaśnia patogenezę różnych syndromów komplikujących główny proces w labiryncie.
W praktyce klinicznej uwagę rhinologów i okulistów przyciągają topograficzno-anatomiczne zależności między tylnymi komórkami labiryntu a kanałem nerwu wzrokowego.
Przy znacznej pneumatyzacji małego skrzydła głównej kości kanał nerwu wzrokowego jest często otoczony przez tylną komórkę labiryntu eteroidalnego. Według L. I. Sverzhevsky'ego, w 2/3 wszystkich przypadków, kanał nerwu wzrokowego jest utworzony przez ściany tylnej komórki labiryntu eteroidalnego. Powiększona tylna komórka labiryntu może brać udział w formowaniu się wewnętrznej i dolnej ściany obu kanałów, a nawet wejść w kontakt z przecięciem nerwu wzrokowego.
Zmienność liczby, wielkości i umiejscowienia komórek labiryntu etmoidalnego jest tak znacząca, że Onodi zidentyfikował 12 grup o różnych zależnościach między komórkami labiryntu eteroidalnego a kanałem nerwu wzrokowego. Według niego, tylne komórki błędnika mogą się połączyć z zatoką czołową, a nerw wzrokowy znajduje się w tej jamie; mogą brać udział w tworzeniu jednej lub kilku ścian kanału, a czasami tworzyć ściany kanału po przeciwnej stronie. W takich przypadkach komórki jednej strony idą na drugą stronę.
Rozprzestrzenienie procesu zapalnego z błędnika etozowego na orbitę, nerw wzrokowy, jama czaszki i inne zatoki przynosowe przyczyniają się nie tylko do opisanych powyżej cech anatomicznych i topograficznych, ale także do niskiej odporności cienkiej papierowej płytki, odwodnienia i, w końcu, średniego przebiegu nosowego wraz z otworami wylotowymi komórek przednich w labiryncie sitowym otwierają się otwory zatok czołowych i szczękowych.
Zatok czołowy (sinus frontalis) rozwija się z powodu przedniej komórki sitowej, która zaatakowała kość czołową. U noworodków zatok czołowy jest w powijakach, a jego rozwój rozpoczyna się dopiero pod koniec pierwszego roku życia, kiedy błona śluzowa środkowego przewodu nosowego zaczyna atakować, w kości czołowej, powodując resorpcję kości gąbczastej. Wymiary zatoki w drugim roku życia to: wysokość 4,5-9 mm, szerokość 4-5.5 mm i głębokość 3-7 mm. Do 6-7 lat zatok rozwija się powoli, zachowując zaokrąglony kształt i pozostając szczątkowym. Po 7 latach wyraźnie odróżnia się ona od zewnętrznej i wewnętrznej warstwy kory przedniej kości. W 8 roku życia jego wymiary są następujące: wysokość 14-17 mm, szerokość 4-11 mm, głębokość 7-9 mm. W tym wieku zatoki czołowe są już utworzone, chociaż ich wzrost trwa. W wieku 12-14 lat wzrost zatoki czołowej kończy się w kierunku przyśrodkowym i bocznym; wzrost wzrostu trwa do 25 lat. W tym wieku zatok czołowy osiąga pełny rozwój.
Zatokę czołową ułożono u osoby dorosłej w skali kości czołowej iw większości przypadków kontynuuje się jej poziomą płytkę (część orbitalną).
Zatok czołowy (średnia objętość waha się między 2,5 a 4 cm3) ma kształt trójkątnej piramidy, a część górnej ściany orbity jest jej dnem; szczyt zatoki znajduje się na styku przedniego, twarzy, ściany z tyłu, mózgu. W zatokach czołowych: ściana przednia (przednie boczne), tylna (pajęczyny mózgowe), dolna (parias orbitalis) i wewnętrzna (przegroda międzyzębowa - przegrody międzyzębowe), która dzieli przestrzeń w kości czołowej na dwie wnęki - lewy i prawy zatok czołowy.
Najgrubsza ze ścian zatoki czołowej jest z przodu (z przodu), jej grubość wynosi od 1 do 8 mm. Osiąga największą grubość w rejonie uderzenia nadoczodołowego (arcus superciliaris). Na przedniej powierzchni, nieco wyżej niż łuki brwiowe, są przednie pagórki (tubera frontalia) oddzielone od nich małymi zagłębieniami. Pomiędzy nadoczodołowymi łukami znajduje się płaska powierzchnia, nos. W przyśrodkowym obszarze górnego marginesu orbitalnego (margo supraorbitalis) znajduje się dziura lub polędwica (otwór nadbarwny długość ponadgryzowa).
Dolna ściana, dno zatoki, oddziela ją od orbity i jest najbardziej delikatna. To może wyjaśnić, dlaczego w przypadku ropni, ropa z zatoki wpada na orbitę przez tę ścianę; najczęściej defekty kości znajdują się w górnym wewnętrznym kąciku orbity. Dolna ścianka składa się z nosa i nosa. Część nosowa znajduje się powyżej jamy nosowej, część orbitalna jest boczna, powyżej samej orbity. Granica między tymi sekcjami jest górną krawędzią kości łez. Wymiary dolnej ściany zależą od wielkości zatoki zarówno w kierunku czołowym, jak i strzałkowym. Z dużymi zatokami dociera do kości łzowej i papierowej płytki, może uchwycić całą powierzchnię dna orbity, przygruntować małe skrzydła głównej kości, zatokę główną, szczelinę wzrokową, tworząc jej górną ścianę i dotrzeć do środkowego dołu czaszki. Takie bliskie sąsiedztwo ważnych narządów może przyczynić się do choroby orbity, oka, nerwu wzrokowego (pozaplamionowego zapalenia nerwu), a nawet tkanki mózgowej.
Ściana tylna (mózgowa) składa się z blaszki liściowej kości przedniej, tj. Nie zawiera tkanki dyplomatycznej, która sprawia, że jest tak cienka, że świeci podczas oglądania przed źródłem światła. W przypadku ropniaków, a nawet procesów niezapalnych (na przykład z mukocelą), może on, podobnie jak dolny, ulec nekrozie, a nawet w większym lub mniejszym stopniu resorpcji. W związku z tym granulki czyszczące na nim wymagają ostrożności. Tylna ściana skierowana jest w dół pod kątem prostym (angulus cranio-orbitalis). Aby uniknąć nawrotów po chirurgicznym otwarciu i oczyszczeniu przedniej zatoki, ten szczególny obszar powinien być szczególnie starannie leczony, ponieważ znajdują się tutaj dodatkowe komórki (cellula fronto-orbitalis), które mogą zawierać ropę i granulację.
Ściana wewnętrzna (przegrody między przegrody między przymiotami) biegnie wzdłuż płaszczyzny strzałkowej, a najczęściej wzdłuż linii środkowej, tj. Powyżej nasady nosa. Często górny podział przegrody jest odrzucany z jednej lub drugiej strony od linii środkowej, w wyniku czego występuje asymetria zatok. W takich przypadkach nosorożec jest w niebezpieczeństwie, działając na jednej zatoce, otwierając zatokę drugiej strony. Przypadki są opisane, gdy przegrody znajdują się w poziomie, a zatoki znajdują się jeden nad drugim. W obecności wspólnej zatoki, oprócz głównej, międzywarstwowej, niepełnej przegrody obserwuje się w postaci grzbietów kostnych wystających do światła wnęki. W rezultacie zatok składa się z kilku oddzielnych nisz lub cewek, czasem umieszczonych w kształcie wachlarza. Mniej powszechne są pełne przegrody w zatokach jednej lub drugiej strony, tworzące podwójne i nawet wielokomorowe zatoki czołowe. W związku z tym należy podkreślić, że podczas operacji na zatoce czołowej konieczne jest otwarcie wszystkich dodatkowych komórek i zatok zatok. Identyfikacja tylnej bocznej zatoki bocznej jest wspomagana instrukcją A. F. Ivanova, że jeśli jest obecny, zwykle wyraźny kąt orbity czaszki (angulus cranio-orbitalis) jest wygładzany i zastępowany przez wysoką ścianę.
Zatok czołowy różni się najbardziej pod względem kształtu i długości, co jest determinowane stopniem resorpcji kości czołowej.
Przy zwykłym rozmiarze zatoki czołowej, jej krawędź rozciąga się na zewnątrz poza górne oczodołowe wycięcie iw górę nieco powyżej grzbietu brwiowego. Średni rozmiar zatoki: wysokość od brwi wysklepia 21-23 mm, szerokość od przyśrodkowej ściany (przegroda międzyzębowa) 24-26 mm, głębokość 6-15 mm.
Występują również duże zatoki: górna granica może dotrzeć do przednich guzów, a nawet głowy, rozciągając się do tyłu do małego skrzydła głównej kości i otworu opłucnowego, a na zewnątrz do procesu jarzmowego. W niektórych przypadkach zatoki czołowe wybrzuszają się do zarośli i tworzą w nich zatokę. Jest to obserwowane, gdy przegrody międzymetaliczne odchylają się od linii środkowej i można napotkać anatomiczny wariant, który jest nazywany "niebezpieczną kością czołową"; jeśli użyjesz łyżki niedbale, możesz usunąć crista olfactoria podczas operacji, co często prowadzi do zapalenia opon mózgowych. W obserwacji opublikowanej przez Onody rozmiar pionowy zatoki wynosił 82 mm, a rozmiar poziomy 50 mm.
Wraz z tym opisywane są przypadki braku zatoki czołowej, częściej po obu stronach (5%), rzadziej po jednej stronie (1%), co tłumaczy się hamowaniem procesu pneumatyzacji.
Wymiary zatoki czołowej są ważne przy wyborze operatywnej metody ich otwierania.
Zatoki czołowe komunikują się z jamą nosową poprzez kanał lobnonosowy (ductus naso-frontalis), którego początek znajduje się na dolnej ścianie zatoki, na granicy z przegrodem i w pobliżu tylnej ściany zatoki. Jest to kręta wąska szczelina o długości 12-16 mm i szerokości 1-5 mm, która zwykle kończy się w połowie księżycowej szczeliny środkowego kanału nosowego, poprzedzającej otwór zatoki szczękowej.
Czasami komórki etosowego labiryntu otaczają kanał i biorą udział w tworzeniu jego ścian.
W literaturze opisano przypadki nietypowego umiejscowienia kanału lobnonosovogo i jego ujścia do nosa, które może otworzyć się w przedniej komórce etosowego labiryntu albo obok niej, albo przedni względem lejka (infundibulum), co utrudnia dźwięk kanału i często czyni go prawie niemożliwym. Topograficzno-anatomiczna bliskość z powyższymi działami jest również wspierana przez powszechność sieci naczyniowej i nerwowej.
Główna lub klinowa zatokowa (sinus sphenoidalis) rozwija się na początku trzeciego miesiąca w górnej tylnej części jamy nosowej i ma postać ślepego worka. Uważa się, że jest to niepodzielona tylna komórka labiryntu; osiąga pełny rozwój w okresie dojrzewania.
Główna zatokowa znajduje się w ciele głównej kości; jego średnie wymiary wynoszą 9-60 mm długości i szerokości oraz 9-42 mm wysokości. Ma 6 ścian: górną, dolną, przednią, tylną, wewnętrzną i boczną.
Na górnej ścianie, której grubość sięga od 1 do 7 mm, występują następujące formacje: korzenie małych skrzydeł z wizualnymi otworami i tureckie siodło (sella turcica), w którego wnęce leży przysadka (hypophysis cerebri). Membrana pokrywająca przysadkę oddziela ją od skrzyżowania nerwu wzrokowego zlokalizowanego w kierunku do przodu i do góry (chiasma nn. Opticorum).
W zależności od stopnia pneumatyzacji kanały nerwu wzrokowego i krzyż mogą być zlokalizowane blisko głównej zatoki, oddzielone od niej bardzo cienką płytką kostną lub znajdować się stosunkowo daleko od górnej ściany zatoki. W pierwszym przypadku, ściana nerwu wzrokowego może być utworzona przez górną ścianę, która, podobnie jak tylne komórki etosowego błędnika, może uczestniczyć w tworzeniu trójkąta (trigonum praecellulare) - obszaru położonego między nerwami wzrokowymi i chiazmami.
Dolna ściana głównej zatoki częściowo tworzy tylną część dachu jamy nosowej i bierze udział w tworzeniu nosogardzieli. W bocznych częściach dolnej ściany znajdują się wcięcia dla n. Vidianus. Jeżeli zatoki główne są połączone z kanałem nosowo-gardłowym przez kanał, należy pomyśleć o wadach, a mianowicie o zamkniętym kanale czaszkowo-gardłowym z okresu embrionalnego.
Ściana przednia. W górnej części znajdują się otwory wyjściowe (foramenes sphenoidale) prawego i lewego zatok, które znajdują się na nietrwałym poziomie i otwierają się we wnęce kręgarskiej. Kształt otworów wylotowych jest inny: owalny, okrągły, szczelina; ich rozmiary wahają się od 0,5 do 5 mm. Ściana przednia graniczy z tylnymi komórkami labiryntu eteroidalnego, ale czasami zatoki główne są kontynuacją tylnej komórki etosowego labiryntu. Jednocześnie zwykle nie występuje recessus sphenoethmoidalis, tj. Nisza pokryta tylnymi komórkami labiryntu etoosmicznego.
Metoda sondowania zatoki głównej, zaproponowana przez Zuckerkandel, jest następująca. Sonda jest wprowadzana w kierunku do tyłu i do tyłu, na głębokość 6-8,5 cm (odległość od spina nasalis niższej od przedniej ściany głównej wnęki). Podczas wkładania sondy we wskazanym kierunku i do odpowiedniej głębokości, kieruje się ją linią łączącą dolną część spina nosa ze środkiem wolnej krawędzi środkowej skorupy. Aby włożyć sondę do ujścia sphenoidale, jego koniec przesuwa się na bok lub do góry, aż osiągnie otwór, który, jak wskazano powyżej, znajduje się na niestałym poziomie.
Tylna ściana zatoki jest bardzo gruba. Jest połączony z kością potyliczną i ograniczony do górnej części stoku blumenbacha (clivus blumenbachii). Przy wyraźnej pneumatyzacji, kiedy zatok główny staje się znaczący, ściana tylna wydaje się być rozcieńczona.
Boczne ściany głównej zatoki po każdej stronie mają kanał wewnętrznej tętnicy szyjnej i zatoki jamistej. W pobliżu ściany bocznej przechodzą nerwy okoruchowe, blokowe, trójdzielne i udowe.
Ściana wewnętrzna (przegroda międzypłaszczowa) dzieli główną wnękę na dwie połówki; w większości przypadków utrzymuje pozycję pionową w płaszczyźnie strzałkowej tylko z przodu. W tylnej części przegroda jest zgięta w jednym kierunku lub innym, w wyniku czego jeden z zatok staje się duży. Przy wyraźnej asymetrii, czasami oba nerwy wzrokowe mogą pasować do jednego z zatok. Ta anomalia jest interesująca pod tym względem, że może wyjaśniać obustronne uszkodzenie nerwu wzrokowego obserwowane w klinice w przypadku jednostronnej zmiany głównej zatoki.
Główna sinus znajduje się w bardzo bliskim sąsiedztwie szarego guzka, z dolną powierzchnią przednich i skroniowych płatów mózgu i miednicy.
Szczególnie interesujące dla chirurga i okulisty są warianty anatomicznych i topograficznych zależności między główną zatoką a nerwem wzrokowym.
M. I. Wolfkovich i L. V. Neiman, którzy opracowali to pytanie, wyróżniają następujące opcje:
- Segment wewnątrzczaszkowy nerwu wzrokowego wzdłuż przyległej do zatoki.
Nerw wzrokowy sąsiaduje z zatoką, ale jest oddzielony grubą ścianą.
Nerw wzrokowy sąsiaduje z komórkami labiryntu eteroidalnego, podczas gdy główny zatok jest odsunięty na bok przez labirynt z tyłu.
Ściana kanału nerwu wzrokowego jest cienka i jakby wtłoczona w zatokę.
Dopływ krwi tętniczej do zatok przynosowych odbywa się zarówno z układu tętnicy szyjnej wewnętrznej (gałęzie a. Ophthalmica - aa. Ethmoidales anterior et laterior), jak iz układu tętnicy szyjnej zewnętrznej (gałęzie zewnętrznej i wewnętrznej tętnicy szczękowej - aa. Nasales posteriores i a. Nasopalatina, a także a. alveolaris superior posterior). Zatokę szczękową jest szczególnie obficie zaopatrywana, która jest odżywiana przez naczynia rozciągające się od. maxillaris interna (VIII gałąź a. carotis externa), aa. alveolares superior posterior, aa. alveolares wyższy przedni (z a. infraorbitalis), aa. nosales posteriores lateralis (z a. sphenopalatina), a. palatina descendens (bezpośrednio z a. maxillaris int.). Etosowy labirynt jest zasilany przez tętnice sitowe przednie i tylne, od. oczna, która jest jedyną gałęzią tętnicy szyjnej wewnętrznej, pozostawiającą jamę czaszki. Przednia tętnica sitowa (a. Ethmoidalis anterior) przenika przez otwór o tej samej nazwie w przyśrodkowej ścianie orbity, a następnie przez otwór w sita (perforowanej) płytce do jamy czaszki, gdzie znajduje się przednia arteria opony twardej (a. Meningea anterior). Następnie przechodzi przez przedni otwór perforowanej (sitowej) płytki do jamy nosowej wraz z nerwem sitowym i odżywia przednią grupę komórek eto idowych. Tylna tętnica sitowa wchodzi do otworu jelita cienkiego i pokrywa się z tylną komórką kości sitowej.
Kratownicowy labirynt również otrzymuje krew od aa. nasales posteriores laterales (z układu tętnic szyjnych zewnętrznych).
Zatokę czołową zasila się z aa. nasales posteriores, a także z oddziałów a. oftalmiczne (w szczególności, z a. ethmoidales). Główna zatoka zjada nie tylko od aa. nasales posteriores, a. pterygopalatina, a. Vidiana, ale nadal otrzymuje krew tętniczą z gałęzi opony twardej.
Powyższe dane nie wyczerpują dopływu krwi tętniczej zatok przynosowych, ponieważ otrzymują one krew z zespoleń: układ tętnicy szyjnej zespala się z tętnicą szyjną przez tętnicę szyjną. angularis (od a. maxillaris externa, rozgałęzienia a. carotis externa) oraz z. dorsalis nasi (z a. oftalma, gałęzie a. carotis interna). Ponadto, rozgałęzia się anastomozująco. maxillaris interna: a. ethmoidalis anterior z. ethmoidalis posterior; a. ethmoidalis posterior c. nasalis posterior; a. nasopalatina z. palatina major itp.
Przedstawiony materiał pokazuje, jak obficie zaopatrywane w krew tętniczą są zatoki przynosowe i ile jest powszechne w dopływie krwi tętniczej do zatok przynosowych i orbity.
Sieć żylna zatok przynosowych jest również ściśle związana zarówno z żyłami oka, jak i naczyniami żylnymi twarzy, nosogardzieli i opon mózgowych.
Krew żylną zatoki szczękowej kieruje się do żyły podoczodołowej, do żyły głównej orbitalnej i splotu łzowego (za pomocą v. Angularis). Ponadto, żyły w jamie szczękowej zespalają się ze splotem pterygoideus, z żyłami twarzy i żył głównej jamy.
Kliniczne zainteresowanie polega na tym, że żyły szyjne przednie i tylne wpływają do górnej żyły orbitalnej, zespalając się nie tylko z żyłami orbity, ale również z żyłami opony twardej, a czasami oddają krew bezpośrednio do zatoki jamistej.
Vv. perforantes z zatoki czołowej są związane z żyłami twardej opony, żyły zatoki czołowej - z v. ophthalmica i v. supraorbitalis; v. diploica - z v. frontalis i doskonały sinus. Żyły głównej zatoki są połączone z żyłami splotu pterygoid i przelewa się do jamistej zatoki.
Obserwowane w klinice powikłania z oczu i na orbitę, opony mózgowe i zatoki przynosowe wyjaśnione są w powyższych danych dotyczących dopływu krwi do zatok przynosowych i wypływu z nich krwi żylnej.
Szlaki limfatyczne z większości zatok przynosowych prowadzą do gruczołów gardłowych, głębokich szyjnych, podżuchwowych, a także do naczyń limfatycznych twarzy. Według L. N. Pressmana, wewnątrzadhezyjne i okołonaczyniowe przestrzenie tylnej ściany kostnej przedsionka, wraz z przestrzeniami okołoporodowymi, łączą zatokę czołową z jamą czaszkową.
Unerwienie zatok przynosowych z włóknami czuciowymi jest zapewnione przez gałęzie I i II nerwu trójdzielnego. Od I oddziału - n. okulista (a dokładniej z jego gałęzi - n. nasociliaris) pochodzą nn. ethmoidale anterior et laterior, a także nn. nosales (mediales, laterales et externus). Z II oddziału (n. Maxillaris) jako kontynuacja głównej części n. maxillaris odchodzi n. infraorbitalis (z jego oddziałami nn. alveolares superiores), jak również nerwy podstawowe nn. sphenopalatini. Nerw sitowy przedni przechodzi przez tę samą dziurę na orbicie, przechodzi do jamy czaszki, a stamtąd przez otwór sita (perforowanej) płytki kości sitowatej do jamy nosowej, unerwiając śluzówkę przedniej grupy komórek błędnika sitowego i zatoki czołowej. Tylny nerw siatkówkowy przechodzi przez tylny otwór sitowy i unerwia tylną grupę komórek etosowego labiryntu i głównej zatoki.
Zatokę szczękową unerwiają górne nerwy księżycowe (nn. Alveolares superiores) z I gałęzi nerwu trójdzielnego.
Kratownicowy labirynt jest unerwiony w przedniej części przez przedni sitowy, aw tylnej części przez tylny nerw sitowy i nerwy nosowe (z gałęzi I i II nerwu trójdzielnego), a także z pterygopalatomii.
Zatok czołowy jest unerwiony przez przedni nerw sitowy. Oddział n również jest do niego wysyłany. supraorbitalis od n. frontalis (I gałąź nerwu trójdzielnego).
Zatoki dodatkowe otrzymują współczulne włókna nerwowe ze splotu karotusa przez spenopalatynę zwojową.
Obwodowy receptor analizatora węchowego rozpoczyna się od komórek nabłonka węchowego; podrażnienie jest wykonywane przez fila olfactoria, która poprzez sondowanie płytki sitowej osiąga węchową bańkę w jamie czaszki. Żarówki otrzymane przez komórki są wysyłane do podkorowych ośrodków węchowych (przez tract olfactorius et trigonum olfactorium do istoty szarej), a następnie do komórek piramidalnych zakrętu hipokampu zakrętu, przez pedunculus septi pellucidi, którego przedni koniec jest, według Ferreri, centrum węchu.