Pacjent ból gardła
Pęcherzykowe zapalenie migdałków jest jedną z form ostrego zapalenia migdałków, charakteryzującego się ostrymi procesami zapalnymi w migdałkach podniebiennych części ustnej gardła. Dla ostrej kliniki choroby charakterystyczne jest pojawianie się ropnych ropnych grzybów w mieszku włosowym gruczołów o żółtawobiałej barwie. Po wylaniu ropnej zawartości z mieszków włosowych dochodzi do powstania śluzowo-ropnego wysięku (blaszki), pokrywającego migdałki podniebienia.
W przypadku braku odpowiedniego leczenia choroby infekcja rozprzestrzenia się na kanaliki (luki) migdałków i prowadzi do rozwoju lakunarnej postaci ostrego zapalenia migdałków. Również nieleczone epizody angicularnej dławicy piersiowej obarczone są takimi komplikacjami, jak: różnego rodzaju ropnie w części ustnej gardła i pierścienia gardła, zapalenie stawów i zapalenie opon mózgowych. Ponadto, ponieważ migdałki znajdują się w pobliżu głównych tętnic krwi organizmu, choroba ta może powodować stan zagrażający życiu, taki jak sepsa.
Przyczyny choroby
Najczęstszą przyczyną rozwoju pęcherzykowej postaci zapalenia migdałków jest infekcja powierzchniowa tkanki limfatycznej jamy ustnej i gardła przez gronkowce, paciorkowce i pneumokoki.
Jak pokazuje praktyka medyczna, w 80% przypadków ropnych postaci zapalenia migdałków czynnikiem wywołującym zakażenie jest paciorkowiec β-hemolityczny. W pozostałych dwudziestu procentach przypadków choroba jest wywoływana wyłącznie przez gronkowce lub gronkowce w połączeniu ze streptokokami.
Jednak infekcja może być również spowodowana przez wirusy lub grzyby Candida. W zależności od przyczyny choroby pacjentowi przepisuje się odpowiednią terapię, z zastrzeżeniem której całkowite wyleczenie kliniczne następuje w ciągu 5-8 dni.
Folikularne zapalenie gardła - choroba zakaźna, która łatwo przenosi się drogą aerozolu i gospodarstwa domowego. Aby wyeliminować możliwość infekcji, konieczne jest zminimalizowanie wszystkich niechronionych kontaktów z chorym. Pacjent z ropnym zapaleniem migdałków powinien mieć własne naczynia i środki higieny osobistej.
Należy zachować środki ostrożności przez cały okres choroby, aż do całkowitego wyzdrowienia klinicznego. Ponieważ nawet przy znacznej poprawie ogólnego stanu pacjenta, żywotność bakterii beztlenowych i tlenowych utrzymuje się na dość wysokim poziomie.
Objawy choroby pęcherzykowej
Cechą charakterystyczną jest wysoka temperatura.
Choroba zaczyna się szybko, z ostrą hipertermią ciała do wartości gorączkowych (38-39 ° C). W niektórych przypadkach możliwa temperatura piry- tyczna - do 40 ° C i więcej.
Podczas połykania pokarmów, płynów lub śliny pacjenci odczuwają silny ból w części ustnej gardła. Główne objawy migdałków pęcherzyków płucnych obejmują następujące objawy:
- Obrzęk węzłów chłonnych i ich czułość na palpację.
- Obecność bólu promieniującego do ucha lub skroniowej.
- Obecność ropopochodnych formacji o barwie biało-żółtej w mieszkach gruczołów.
- Zjawiska ogólnego zatrucia: bóle głowy, osłabienie mięśni, senność, i tak dalej.
- Ból stawów.
- Gorączka.
- Wyraźna leukocytoza w analizie klinicznej krwi i podwyższonej ESR.
- Dzieci mogą również mieć: wymioty, biegunkę, meningizm i oszołomienie.
Powrót do spisu treści
Jak leczyć tę chorobę?
Pełnoobjawowe zapalenie migdałków traktowane jest kompleksowo. Przebieg leczenia obejmuje przyjmowanie antybiotyków ogólnoustrojowych, miejscowe leczenie objawowe, a także przyjmowanie leków sulfonamidowych i leków przeciwhistaminowych.
W przypadku ropnego zapalenia migdałków zabrania się przeprowadzania głębokiego ocieplenia migdałków, ponieważ rozgrzewające opatrunki wywołują szybkie rozprzestrzenianie się infekcji bakteryjnej i prowadzą do pogorszenia ogólnego stanu pacjenta. Kompresy rozgrzewające alkohol mogą być stosowane tylko w obszarze przekrwionych węzłów chłonnych i tylko zgodnie z zaleceniami lekarza prowadzącego.
Terapia ropnego zapalenia migdałków jest przeprowadzana kompleksowo i ma na celu osiągnięcie następujących wyników:
- Hamowanie aktywności patogenu
- Zmniejszenie hipertermii i bólu w gardle
- Detoksykacja organizmu
- Ogólnoustrojowe antybiotyki
Jak pokazuje praktyka medyczna, antybiotyki z grupy penicylin lub tak zwane β-laktamy najlepiej nadają się do zwalczania pęcherzyka pęcherzykowego. Zasada działania opiera się na hamowaniu syntezy peptydoglikanu (elementu wspierającego) ściany komórkowej bakterii. Na przykład leki antybiotyczne, takie jak penicylina benzylowa, amoksycylina, ampicylina, bikylina itp. Są szeroko stosowane w leczeniu ropnej postaci zapalenia migdałków.
Nieźle również polecane leki z grupy makrolidów: "Azytromycyna", "Sumamed", "Azitsillin", "Erytromycyna", "Klarytromycyna". Wśród cefalosporyn pierwszego, drugiego i trzeciego pokolenia można wyróżnić takie skuteczne tabletki, jak: "Cefaleksyna", "Cefapiryna", "Cefazolina", "Cefotoksym", "Cefsulodin", "Cefuroksym".
Wszystkie leki są przepisywane wyłącznie przez lekarza prowadzącego! Samoleczenie i niekontrolowane przyjmowanie antybiotyków są niedopuszczalne! Co więcej, niedozwolone przerywanie leczenia uzależnienia od narkotyków przy pierwszych oznakach poprawy ogólnego stanu pacjenta jest zabronione. Prowadzi to do pojawienia się opornych szczepów patogenów, a także konieczności zastąpienia leku i ponownego leczenia.
Leczenie objawowe
Płukanie może pomóc w bólu.
Oprócz przyjmowania antybiotyków, leki przeciwhistaminowe są przepisywane pacjentowi. Następujące leki wykazały wysoki stopień skuteczności w zwalczaniu reakcji alergicznych: Chloropyramina, Loratadyna, Clemastyna, Feksofenadyna. W przypadkach, gdy występują nieswoiste reakcje przewodu żołądkowo-jelitowego, przepisane są pre- i probiotyki: Eubicor, Hilak Forte, Linex i inne. Hipertermię ciała powyżej 38 ° C można i trzeba zwalczać! W tym celu stosuje się leki przeciwgorączkowe: Paracetamol, Ibuprofen, Nurofen, Panadol i Aspirin.
Aby zmniejszyć ból w gardle, stosuje się takie pigułki resorpcyjne, takie jak: "Faringosept", "Lizobact", "Neo angina", "Doctor Mom", "Chlorophyllipt", "Travisil" i inne. Doskonały efekt terapeutyczny przejawia się w miejscowych aerozolach: Miramistin, Stopangin, Ingalipt, Angal S i Tantum Verde.
"To ważne: leczenie objawowe nie powinno być uważane za główną metodę leczenia dławicy pęcherzykowej. Stosowanie powyższych leków odbywa się na tle głównego leczenia antybiotykami "
Gargles
W celu usunięcia korpusem ropopochodnym i treści patologicznej z powierzchni migdałków pacjenci otrzymują regularne płukanie roztworem opartym na:
- Furatsilina
- Soda oczyszczona i sól
- Eucalyptus
- Propolis
- Chlorophyllipta
- Miramistina
- Nadtlenek wodoru
- Kwas borowy
Soda oczyszczona pomoże
Dodatkowo stosowane są mieszanki płuczące, przygotowane na bazie wywarów ziół leczniczych: babki, rumianku, szałwii, kory dębu, nagietka i tak dalej.
Aby osiągnąć maksymalny efekt terapeutyczny, płukanie powinno odbywać się co najmniej 10-20 razy dziennie. W ciągu dnia zaleca się przemianę różnych mieszanin płuczących w celu zmniejszenia stopnia oporności bakterii na substancję czynną. Podczas płukania zabrania się odchylania głowy do tyłu, ponieważ w tym przypadku możliwe jest, że roztwór o treści patologicznej może dostać się do przewodów nosowych. A to z kolei doprowadzi do rozprzestrzeniania się infekcji i ogólnego pogorszenia stanu pacjenta.
Ogólne zasady dla pacjentów
Wszyscy pacjenci cierpiący na ropne formy ostrego zapalenia migdałków, w tym pęcherzyka płucnego, są przepisywani do ścisłego odpoczynku w łóżku aż do pełnego powrotu do zdrowia klinicznego. Aby zmniejszyć poziom odurzenia organizmu, pacjenci powinni pić dużo ciepłego i częstego picia. Do tych celów można stosować jako wywary z ziół i kisiel, herbat, a także niegazowaną wodę alkaliczną.
Ważne jest, aby dobrze zjeść
Żywność w okresie choroby powinna być wzbogacona witaminami i pierwiastkami śladowymi. Dania podawane są w postaci ciepła, w stanie płynnym lub półpłynnym.
W celu uniknięcia oparzeń termicznych błon śluzowych, a co za tym idzie rozprzestrzeniania się infekcji, stosowanie ostrych lub gorących pokarmów jest zabronione.
Pomieszczenie pacjenta musi być stale wentylowane. Pacjent powinien mieć własne naczynia, a także środki higieny osobistej. Z zastrzeżeniem wszystkich tych czynników prognoza jest pozytywna.
Ostre objawy choroby będą znacznie zmniejszać się w drugim lub trzecim dniu choroby, a pełny kliniczny powrót do zdrowia nastąpi w ciągu 5-8 dni.
Możliwe powikłania
Nieleczone epizody angicularnej dławicy prowadzą do pojawienia się najróżniejszych i złożonych stanów patologicznych organizmu. Najczęstsze powikłania to:
- Jade
- Reumatyzm
- Sepsis
- Patologia układu sercowo-naczyniowego
- Występowanie ropni (czyraki)
- Zapalenie śródpiersia
- Szkarlata gorączka (u dzieci)
Główne powody rozwoju powikłań to: nieterminowe leczenie pacjenta w celu uzyskania pomocy medycznej, samodzielne leczenie, przedwczesne przerwanie przebiegu terapii. Nie mniejszą rolę w pogorszeniu ogólnego stanu pacjenta ma osłabiona odporność, a także obecność współistniejących stanów patologicznych.
Aby zapobiec rozwojowi powikłań po migdałku pęcherzykowym, należy ściśle przestrzegać zaleceń lekarza prowadzącego, a także ściśle przestrzegać czasu trwania leczenia. W przewlekłych lub często nawracających epizodach ropnego zapalenia migdałków zaleca się wykonanie wycięcia migdałków. Operacja usunięcia migdałków wykonywana jest w znieczuleniu ogólnym na oddziale Chirurgii Ogólnej.
Antybiotyki w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków
Leczenie dusznicy bolesnej wykonuje się z użyciem tych samych antybiotyków, które są stosowane w walce z innymi postaciami choroby. Pierwszym wyborem są leki na bazie penicylin, które z jakiegoś powodu nie są odpowiednie - wybiera się antybiotyki z innych grup:
- Cefalosporyny - dla bezpieczeństwa i skuteczności są prawie identyczne jak penicyliny. Leki te obejmują cefadroksyl, Duracef, Suprax, Hazaran, Apo-Cefalex i inne;
- Makrolidy, wśród których jest jeden z najczęściej stosowanych antybiotyków na dławicę piersiową, erytromycynę. Ta grupa obejmuje azytromycynę, josamycynę, spiromycynę i inne leki - Sumamed, Azitro-Sandoz, Hemomitsin.
Hemomitsin - jeden z preparatów na bazie azytromycyny
Linkozamidy - klindamycyna i linkomycyna - są rzadko przepisywane. Te antybiotyki na ból gardła mogą wywoływać poważne skutki uboczne, a zatem ich stosowanie jest uzasadnione tylko w przypadkach, gdy nie można zalecić reszty leków z tego czy innego powodu.
Dlaczego wszystkie formy dławicy są leczone tymi samymi antybiotykami?
Ponieważ wszystkie ból gardła są spowodowane przez patogeny, które są wrażliwe na te same antybiotyki. Gdy ogólnoustrojowa antybiotykoterapia nie ma znaczenia, lokalizacja patogenu w tkankach migdałków. Każda substancja po wchłonięciu w żołądku (lub w miejscu wstrzyknięcia) i do krwi dostaje się do tkanki objętej procesem zapalnym i zaczyna wiązać się z komórkami bakteryjnymi, powodując ich śmierć lub blokując ich rozmnażanie. Jeśli nieżytowe bakterie z gardła są tylko w błonie śluzowej, antybiotyk dostanie je tutaj. Jeśli infekcja jest zlokalizowana w mieszku włosowym migdałków, to w nich substancja będzie miała wpływ na bakterie. Nawet dawka i częstotliwość antybiotyków są takie same dla różnych postaci dławicy piersiowej. Rodzaj choroby zależy tylko od zestawu leczenia objawowego: na przykład w przypadku pęcherzyka pęcherzykowego częściej konieczne jest stosowanie leków przeciwgorączkowych i miejscowych środków znieczulających niż w przypadku nieżytu.
W celu przepisania prawdziwie skutecznego antybiotyku na ból gardła, lekarz powinien wiedzieć:
- Jakie bakterie wywoływały dławicę piersiową;
- Jakie antybiotyki pacjent miał wcześniej, czy miał jakiekolwiek reakcje alergiczne;
- Czy w przeszłości pacjent miał ból gardła.
Z reguły lekarz zazwyczaj nie zna rodzaju patogenu - identyfikacja go wymaga co najmniej 3-4 dni, podczas którego dławica piersiowa może być tłumiona antybiotykami o szerokim spektrum działania. Dlatego, wybierając, który antybiotyk powinien być przepisany na ból gardła w konkretnym przypadku, lekarz zazwyczaj bierze pod uwagę prawdopodobieństwo alergii i przepisuje najskuteczniejszy lek, który będzie aktywny przeciwko paciorkowcom i gronkowcom. Oczywiste jest, że przepisanie antybiotyku samemu, bez lekarza i wzięcie pod uwagę własnej nadwrażliwości jest niebezpieczne.
Staphylococcus powoduje ból gardła rzadziej niż paciorkowce, ale zwykle jest bardziej odporny na antybiotyki.
"Kiedyś mieliśmy ból gardła dla dwojga dzieci. Masza jest grudkowa, gdy ma cztery lata. Lekarz przepisał Sumamedowi, taki proszek za pomocą łyżki i strzykawki pomiarowej. Wszystko jest wygodne, łatwe w użyciu, ale wynik zaskoczył mnie najbardziej. Po prostu wyobraź sobie: dziecko ma ból gardła, ból gardła, wrzody na migdałkach, płacze, gorączka. Naprawdę się boję. Trzy razy dziennie pije roztwór proszku, rano nie ma temperatury, chce jeść, wszystko przeminęło. Byłem naprawdę zaskoczony. Chociaż wrzody trwały jeszcze około tygodnia, ale maluch czuł się dobrze. "
Penicyliny dla pęcherzykowego zapalenia migdałków
Penicyliny są pierwszą linią z wyboru dla pęcherzyka pęcherzykowego. Są dość bezpieczne (większość penicylin może być stosowana pod nadzorem lekarza w czasie ciąży i karmienia piersią), mają doskonałe parametry farmakokinetyczne (szybko wchłaniane w żołądku, są słabo rozkładane przez enzymy), rzadko powodują działania niepożądane ze strony przewodu pokarmowego. Jeśli są one stosowane przez kobietę w ciąży lub matkę karmiącą, ryzyko kontaktu z płodem lub niemowlęciem w tych antybiotykach jest minimalne.
Najczęściej leki na bazie amoksycyliny są przepisywane w leczeniu pęcherzykowego zapalenia migdałków. We wszystkich wskazaniach ten antybiotyk przewyższa wszystkie analogi, podczas gdy leki na jego podstawie są dość tanie i niedrogie.
Lekami na bazie amoksycyliny są: Flemoxin Solutab, Amosin, Amoxicar, Amoksisar, Apo-Amoxy, Ospamox.
Inne antybiotyki z grupy penicylin to:
- Ampicylina - właściwości farmakokinetyczne są znacznie gorsze od amoksycyliny. Często używane do wstrzykiwań w celu uniknięcia rozszczepienia dużej części w żołądku. Leki oparte na tym - Ampik, Apo-Ampi, Upsampi;
- Fenoksymetylopenicylina - leki Vepikombin, Kleatsil, Ospen.
Słabym punktem wszystkich penicylin jest pojawienie się dużej liczby szczepów patogenów zapalenia migdałków, opornych na nie dzięki produkcji enzymu penicylinazy. Tak więc, w większości przypadków gronkowcowego zapalenia migdałków, patogen jest oporny na penicyliny, a nawet w przypadku infekcji paciorkowcami, leczenie penicyliną jest coraz bardziej nieskuteczne ze względu na obecność bakterii penicylinazowych w tkankach migdałków.
Z tego powodu, ostatnio, antybiotyki oparte na kompleksach penicylin chronionych przez inhibitor są coraz częściej stosowane w leczeniu migdałków pęcherzyków płucnych. Te kompleksy obejmują:
- Mieszanina amoksycyliny i kwasu klawulanowego, która jest częścią środków Augmentin, Amoksiklav, Flemoklav-Solyutab;
- Mieszanina ampicyliny i sulbaktamu (sultamicillin) - Ampisid, Sultasin.
Takie antybiotyki są częściej skuteczne, ponieważ kwas klawulanowy i sulbaktam neutralizują ochronę opornych bakterii na penicyliny. Dzisiaj Augmentin i Amoxiclav na ból gardła są uważane za główne leki stosowane w leczeniu tej choroby w domu. Są one dostępne w prawie wszystkich postaciach dawkowania i mogą być stosowane u dorosłych i dzieci w każdym wieku.
Model 3D cząsteczki kwasu klawulanowego
Wszystkie te antybiotyki są czynnikami o wysokiej prędkości. Pozwalają one zniszczyć główną liczbę bakterii, patogenów zapalenia migdałków w ciągu kilku godzin. Według danych z badań, w ciągu 12-24 godzin po rozpoczęciu leczenia tymi czynnikami, zatrzymuje się wydzielanie mikroflory paciorkowców z tkanek migdałków. Zasadniczo, leki te są przepisywane w postaci doustnej - w tabletkach i kapsułkach dla dorosłych, a także w postaci proszku i granulek do przygotowywania zawiesin dla dzieci. Zastrzyki z tych antybiotyków są uważane za przestarzałą metodę leczenia, której w większości przypadków można uniknąć.
W niektórych przypadkach dławica piersiowa jest określana jako biciliny, które są oparte na solach benzylopenicyliny. Ich główną cechą jest długotrwałe działanie po wprowadzeniu do organizmu. U większości pacjentów leki są przechowywane we krwi po 2-3 tygodniach po wstrzyknięciu. Pozwala to skutecznie radzić sobie z dławicą, nawet w sytuacjach, w których możliwe jest tylko pojedyncze wstrzyknięcie leku.
Minusem bicilin, co znacznie ogranicza ich stosowanie, jest niemożność przyjmowania doustnego: w żołądku leki te są całkowicie podzielone. Można je podawać tylko domięśniowo, dlatego też stosowanie tych antybiotyków w leczeniu bólu pęcherzykowego ogranicza się do sytuacji, w których niemożliwe jest zorganizowane metodyczne leczenie doustnymi środkami dożylnymi. Ponadto, biciliny są często stosowane po głównym leczeniu innymi antybiotykami w celu zapobiegania powikłaniom bólu gardła - trwale zapobiegają wpływowi na organizm resztkowej mikroflory paciorkowcowej.
Preparaty z tej grupy to Bicillin-1, Bicillin-3, Bicillin-5, Retarpen, Extensillin.
Retarpen - lek z grupy Bicillins, który ma przedłużone działanie
Cefalosporyny: kiedy stosuje się te antybiotyki?
Antybiotyki z grupy cefalosporyn są stosowane w leczeniu dławicy pęcherzykowej w takich sytuacjach:
- Czynnik sprawczy jest oporny na penicyliny, ale w ogóle nie wykazuje oporności na β-laktamy;
- Pacjent ma alergię na penicyliny.
Cefadroksyl, antybiotyk z tej grupy, jest najczęściej stosowanym antybiotykiem w migdałku pęcherzykowym. Jednak ostatnio na rynku pojawiło się wiele leków na bazie innych cefalosporyn - Suprax na bazie cefiksymu, Ecotsephron na bazie cefaleksyny, Mefoksyn na bazie cefoksytyny. W szczególności wysoka skuteczność supraxu w leczeniu dławicy pęcherzykowej została udowodniona w licznych przypadkach skutecznego leczenia. W większości przypadków Supraks jest skuteczny w przypadku walki z patogenami opornymi na penicyliny. Jednak lek nie jest skuteczny przeciwko dławicy spowodowanej infekcją gronkowcem.
Suprax - lek na bazie cefiksymu
Makrolidy na zapalenie pęcherzyka płucnego
Spośród makrolidów dla dławicy pęcherzykowej najczęściej przepisywane są dwa antybiotyki:
- Erytromycyna, w tym leki Adimitsin, Eric, Gryunamitsin;
- Azytromycyna. Skuteczny, w tym przeciwko bakteriom opornym na erytromycynę.
Wady tych funduszy powodują, że często penicyliny i cefalosporyny wywołują efekty uboczne w przewodzie pokarmowym. Ponadto w niektórych przypadkach te działania niepożądane mogą być cięższe niż sama dławica pęcherzykowa. Sumamed i Azitro Sandoz są również przepisywane dzieciom od 1 roku życia i są dostępne w postaci proszków do przygotowania zawiesin, co powoduje ich powszechne stosowanie w pediatrii.
Azitro Sandoz w postaci proszku, odpowiedni dla dzieci w wieku 1-2 lat.
"Ostatnim razem diagnozą jest grudkowe zapalenie migdałków, przypuszczalnie paciorkowiec. Lekarz mianował Sumameda. Poprosiłem o coś z penicylin, ale on powiedział, że w mieście jest zbyt wiele przypadków oporności na dusznicę bolesną na penicyliny, i dlatego mądrzej jest pić makrolidy. Widziałeś strach, bojąc się zasadzić żołądek. Ale nic, niesione przez. Raczej się nie przenosił) Ogólnie rzecz biorąc, było tak, jakby ten Sumamed nie czuł, nie było nawet pogorszenia apetytu. A więc leczenie było, tak jak teraz - drugiego dnia już się czułem, reszta tygodnia zakończyła moją pracę, bo lekarz powiedział. Więc ogólnie rzecz biorąc, możesz go wypić, wystarczająco bezpieczny środek. "
Tanya, z komentarzy
Jakie antybiotyki leczą zapalenie migdałków pęcherzyków u dzieci?
U dzieci z bólem gardła, te same antybiotyki są przepisywane tak jak u dorosłych. Prawie wszystkie popularne produkty mogą być odbierane od pierwszych sześciu miesięcy życia. Biorąc pod uwagę fakt, że wcześniej ból gardła prawie nigdy nie występuje (migdały zaczynają się rozwijać dopiero za trzy miesiące, a w pierwszym roku życia mają one rzadkie zjawisko, mogą wykorzystywać wszelkie środki, które są produkowane w odpowiedniej formie. Wśród tych leków są:
- Sumamed;
- Zetamax Retard;
- Azitro Sandoz;
- Amoksyklaw;
- Augmentin...
... i inni. Antybiotyki w postaci proszku i granulatu do przygotowania zawiesin są odpowiednie dla dzieci.
Z drugiej strony dzieci często otrzymują zastrzyki z bituminillami, aby zapobiec uszkodzeniu mięśnia sercowego i rozwojowi innych powikłań.
Wideo: Jak lekarz wybiera antybiotyki na ból gardła?
Kiedy nadal są przepisywane antybiotyki na ból gardła?
W takich przypadkach konieczne może być wstrzyknięcie antybiotyków z powodu gardła pęcherzykowego:
- Pacjent okazuje się przestrzegać zaleceń lekarza - może to nastąpić w zakładach poprawczych, szpitalach psychiatrycznych;
- Pacjent jest nieprzytomny;
- Manifestacje dławicy piersiowej są tak silne, że pacjent nie może połknąć pigułki lub roztworu;
- W przypadku braku przydatnych funduszy w innych formach.
Z reguły w prawie wszystkich innych przypadkach z towarzyszącym bólem gardła można przyjmować doustnie antybiotyki. Jeśli lekarz zaleci wstrzyknięcia bez przerwy, warto zapytać go, z czym jest związany - nie ma on żadnych zalet w porównaniu z podawaniem doustnym dzisiaj, ale z tym może powodować uporczywy lęk przed leczeniem u dzieci.
Jedynie w rzadkich przypadkach należy podawać domięśniowo antybiotyki
Procedura leczenia dławicy pęcherzykowej antybiotykami
Z reguły leczenie dławicy pęcherzykowej za pomocą antybiotyków ma miejsce w domu. Tylko w bardzo ciężkich przypadkach konieczna jest hospitalizacja. Lekarz przepisuje określony lek i wskazuje częstotliwość jego stosowania oraz ilość dla każdej dawki, a pacjent lub jego krewni już organizują leczenie w domu.
Jakikolwiek antybiotyk na ból gardła należy przyjmować przez co najmniej 7 dni z rzędu, w przeciwnym razie prawdopodobieństwo poważnych powikłań gwałtownie wzrośnie. Zwykle chorobie przypisuje się kurację na 10-12 dni, jeśli jest zbyt ostra, do 21 dni. Zredukowanie tego okresu podczas normalizacji stanu pacjenta jest surowo zabronione - w sytuacjach, w których wydaje się pacjentowi, że jest już zdrowy, można przestać pić antybiotyk, a on przestaje go za wcześnie, a dochodzi do uszkodzenia serca i nerek.
Każdy antybiotyk w określonej formie, zgodnie z jego instrukcjami, pobierany jest w określonym czasie z lub bez wiązania z pożywieniem.
W ostrej fazie przebiegu choroby pacjentowi zapewnia się odpoczynek w łóżku z obowiązkową ciągłą wentylacją pomieszczenia. W tym samym czasie przypisuje mu się oszczędną dietę bez pikantnych, słonych i smażonych potraw. Pożądane jest zmiażdżenie wszystkich produktów i podanie pacjentowi w postaci tłuczonych ziemniaków, aby nie uszkodzić zapalenia migdałków.
Puree ziemniaczane - główne danie w ostrym okresie dławicy piersiowej
Pacjent z dławicą i przyjmowaniem antybiotyków musi dużo pić. Lepiej jest zrobić z czystą wodą, w razie potrzeby (szczególnie u dzieci) można ją zastąpić kompotami, uzvarami, herbatą - wszystko, jeśli tylko pacjent otrzymuje maksymalny płyn.
Jako środek leczenia objawowego stosuje się:
- Leki przeciwgorączkowe - Nurofen, Paracetamol, Panadol - gdy temperatura wzrasta powyżej 38 ° C;
- Środki do płukania gardła - wywar z ziół, sól fizjologiczna, roztwór sody, różne specjalistyczne mieszanki. Zapewniają oczyszczanie powierzchni migdałków i łagodzenie zespołu bólowego, ale nie mają efektu terapeutycznego;
- Różne pastylki do ssania i pastylki do ssania z lekami przeciwbólowymi. Są one używane głównie w celu zmniejszenia bólu.
Również w leczeniu anginy pęcherzykowej przydatne jest przyjmowanie różnych kompleksów multiwitaminowych. Immunomodulatory, w tym produkty oparte na interferonie, nie są wyraźnie wskazane na dławicę piersiową. Decyzję o ich przyjęciu podejmuje lekarz w oparciu o analizę stanu pacjenta.
Po poprawie stanu pacjenta można opuścić leżankę. Jeśli dziecko lub dorosły z dławicą ma wystarczającą siłę i chęć do chodzenia, warto wyjść z nim.
Z pęcherzykowym bólem gardła nie można owijać i rozgrzewać gardła. To tylko zwiększy infekcję i zaostrzy objawy. Nie zaleca się również płukania, aby zbytnio zakłócać stan zapalny tkanek, aby nie uszkodzić ich i nie zwiększać bólu.
Jakie antybiotyki nie mogą być leczone migdałkami pęcherzyków?
Zdecydowanie przeciwwskazane do leczenia dławicy pęcherzykowej takie antybiotyki:
- Aminolikosida - ich działanie toksyczne może być silniejsze niż objawy i skutki dławicy piersiowej;
- Chloramfenikol - z tych samych powodów;
- Tetracykliny i sulfonamidy - ze względu na wysoką częstotliwość oporności na nie w patogenach dławicy piersiowej, aw konsekwencji na niską skuteczność leków;
- Lokalne antybiotyki jako część cukierków lub sprayów. Takie antybiotyki obejmują gramicydynę C, Grammidin Neo, Bioparox i inne. Są nieskuteczne wobec patogenu dławicy i nie pozwalają skutecznie zwalczać infekcji.
Grammidin - pastylki do ssania z grupą antybiotyków z tyrotryną
Ponadto, w każdym przypadku, dla każdego indywidualnego pacjenta, przeciwwskazania mogą mieć zwykle stosowane, w większości sytuacji, środki. Dlatego tylko lekarz powinien wybrać, które antybiotyki przyjąć w przypadku pęcherzyka płucnego, i prawie zawsze będzie możliwe leczenie choroby w domu.
- Proste, niedrogie i bezpieczne antybiotyki stosowane w innych postaciach choroby - penicyliny, erytromycyna, cefalosporyny mogą być stosowane w leczeniu dławicy pęcherzykowej.
- Leczenie dusznicy bolesnej z antybiotykami różni się niewiele od leczenia w przypadku nieżytów gardła lub lakunarnego zapalenia migdałków;
- Należy przepisać antybiotyk biorąc pod uwagę możliwą oporność patogenu na różne leki i nadwrażliwość samego pacjenta. Przepisać oznacza, że tylko lekarz!
Antybiotyki na ból gardła - cechy zastosowania, wskazania i przeciwwskazania
Folikularne zapalenie gardła - infekcja tkanek miękkich w gardle. Czynnikiem powodującym chorobę są dwa rodzaje bakterii: paciorkowiec i gronkowiec. Choroba objawia się znacznym wzrostem temperatury ciała i tworzeniem się wielu pęcherzyków o zawartości ropnej.
W tym przypadku pacjent skarży się na trudności w połykaniu i ból. Antybiotyki z powodu bólu gardła są uważane za obowiązkowe, ponieważ tylko bezpośrednio wpływają na stan zapalny.
Pozostałe metody leczenia w postaci płukanek, aerozoli i pastylek są uznawane za dodatkowe metody leczenia. Lokalny wpływ leków na błonę śluzową ma na celu wyeliminowanie indywidualnych objawów choroby (ból, trudności w połykaniu, obrzęk). Według większości lekarzy, stabilizacja temperatury i ogólne samopoczucie pacjenta występuje w drugim dniu przyjmowania środka przeciwbakteryjnego.
Wskazania do stosowania antybiotyków
Folikularne zapalenie gardła i antybiotyk są uważane za całkowicie zgodne koncepcje. W takich przypadkach lekarze przepisują leki przeciwbakteryjne o szerokim spektrum działania. Co więcej, jeśli pacjent po 3 dniach nie zaobserwuje poprawy zdrowia i obniżenia temperatury ciała, eksperci zalecają zmianę leku.
Przeciwwskazania do antybiotykoterapii
W takich przypadkach nie zaleca się stosowania antybiotyków w leczeniu dusznicy bolesnej:
- Pacjent ma reakcję alergiczną. Tacy ludzie muszą indywidualnie dobierać antybiotyk w oparciu o testy alergologiczne.
- Wirusowe zapalenie gardła. Diagnoza ta została ustalona przez otolaryngologa na podstawie wyników badania pacjenta. Wiedząc, czym jest pęcherzykowe zapalenie migdałków, specjalista jest w stanie precyzyjnie określić przyczynę choroby.
Względne przeciwwskazania uważa się za przewlekłą niewydolność nerek i sercowo-naczyniową.
Ogólne zasady dotyczące antybiotykoterapii
Antybiotyk przepisywany jest wyłącznie przez lekarza, który zbadał pacjenta i ustalił ostateczną diagnozę. Leczenie rozpoczyna się po ustaleniu indywidualnej tolerancji środka przeciwbakteryjnego. W zależności od klinicznego obrazu choroby i wieku pacjenta, specjalista może przepisać środek farmaceutyczny w postaci zastrzyków, tabletek lub syropu.
Antybiotyki i pęcherzyk pęcherzykowy u dzieci mają swoje własne cechy. Lekarze wolą przepisywać leki w syropie lub zawiesinie. W tym przypadku dawka leku jest określana w zależności od wagi dziecka lub nasilenia procesu ropno-ropnego, który jest bardzo szybki.
Według wielu otolaryngologów najskuteczniejszym rodzajem antybiotykoterapii jest iniekcja antybiotykowa. w takich przypadkach maksymalne stężenie leku w krwiobiegu obserwuje się 20-40 minut po wstrzyknięciu. Średni czas działania terapeutycznego po jednym wstrzyknięciu wynosi 4-6 godzin.
Przyjmowanie środków przeciwbakteryjnych trwa co najmniej siedem dni. W przeciwnym razie, po wcześniejszym zakończeniu przyjmowania leku, osoba ponownie rozwija dławicę piersiową, a antybiotyki są oporne na zakażenie. U takich pacjentów patologiczna mikroflora staje się całkowicie niewrażliwa na działanie określonego rodzaju leku przeciwbakteryjnego.
Jakie leki przeciwbakteryjne są stosowane w leczeniu bólu gardła
W 90-95% przypadków bakteryjne zmiany gardła są powodowane przez gronkowce i paciorkowce. Pod tym względem antybiotyk przepisywany przez specjalistę w przypadku pęcherzyka płucnego powinien aktywnie niszczyć właśnie te typy bakterii.
Główne leki przeciwbakteryjne obejmują:
- Penicyliny (amoksycylina, ampicylina, augmentin, ampioks). Ta grupa leków została po raz pierwszy odkryta wśród antybiotyków i była stosowana od lat czterdziestych. Do dziś penicyliny są uważane za najbezpieczniejszy środek przeciwbakteryjny dla organizmu człowieka. Po podaniu wewnętrznym lub zastrzyku blokują wzrost i reprodukcję patologicznych mikroorganizmów w układzie oddechowym.
- Cefalosporyny (cefasporin, cyfran, ceftriakson). Mechanizm działania antybiotyków cefalosporynowych jest identyczny z penicylinami. W rzeczywistości jedyną różnicą między tymi lekami jest szerszy zakres oddziaływania na patologiczną mikroflorę nosowo-gardłową.
- Makrolidy (azytromycyna, zsyntezowana i liniowa). Specyfika leków polega na ich zdolności do wewnątrzkomórkowej akumulacji w dziedzinie procesu zapalnego i ropnego. Tak więc efekt terapeutyczny antybiotyku jest znacznie wzmocniony i rozszerzony. Te antybiotyki na ból pęcherzyka gardła mają również działanie przeciwzapalne, które nie są związane z niszczeniem patogennych bakterii.
- Tetracykliny (makropen, tetracyklina, doksycyklina). Te środki farmaceutyczne mają szeroki zakres działań, ale ostatnio ich stosowanie było ograniczone. Według statystyk wiele mikroorganizmów kokosowych jest opornych na tetracykliny.
- Fluorochinolony (pefloksacyna, ofloksacyna, sparfloksacyna). Terapia takimi środkami ma na celu przede wszystkim zwalczanie powikłań płucnych infekcji bakteryjnej. Wynika to z faktu, że fluorochinolony są aktywnie absorbowane w tkance płucnej, a cena takich leków jest zwykle najwyższa.
Przyczyny nawracającej dławicy po zakończeniu kuracji antybiotykowej
Brak pozytywnego wyniku po podaniu antybiotyków jest związany z następującymi czynnikami:
- Błędna diagnoza dławicy bakteryjnej. Co to jest angina follicular i otolaryngolog powinien określić objawy choroby.
- Opór ludzkiego ciała. Patologiczna mikroflora nosogardła jest całkowicie niewrażliwa na działanie określonego typu antybiotyków.
- Ostre wirusowe uszkodzenie tkanek gardła i migdałków.
Główne powikłania leczenia antybiotykami
Standardowy podręcznik antybiotykowy opisuje różne działania niepożądane leku.
Negatywne skutki przyjmowania leków przeciwbakteryjnych są obserwowane w tych postaciach:
- Reakcje alergiczne, które mogą być piorunujące lub opóźnione. Najbardziej niebezpiecznym rodzajem alergii jest szok anafilaktyczny, często śmiertelny.
- Toksyczny wpływ na pacjenta. Zatrucie człowieka w procesie antybiotykoterapii spowodowane jest przekroczeniem dopuszczalnej dawki lub trudności w usunięciu leku. Tacy pacjenci często cierpią na zmiany patologiczne w funkcjonowaniu układu nerwowego.
- Uszkodzenie nerek. To powikłanie występuje głównie u osób z towarzyszącą niewydolnością nerek. W takich przypadkach u pacjenta wykrywa się białko i krew w moczu.
- Działanie hepatotoksyczne. Często antybiotyki tetracyklinowe i chlortetracyklinowe mogą powodować uszkodzenie komórek wątroby, co objawia się klinicznie przez żółtaczkę. W przypadku braku swoistego leczenia u pacjentów dochodzi do niewydolności wątroby, która jest śmiertelna.
- Działanie teratogenne. Wiele leków przeciwbakteryjnych jest przeciwwskazane do stosowania przez kobiety w ciąży. Jednocześnie najtrudniejsza jest tetracyklina, która przenika przez łożysko do płodu i może powodować poważne upośledzenie rozwoju dziecka.
- Zaburzenia przewodu żołądkowo-jelitowego. Większość antybiotyków wywołuje zapalenie błony śluzowej żołądka i jelit. Pacjenci ci skarżą się na nudności, bóle brzucha, biegunkę lub zaparcia.
Antybiotyki na ból gardła są obowiązkową metodą leczenia, ale wymagają ścisłego przestrzegania dawki i czasu podawania. Należy również pamiętać, że ich stosowanie jest regulowane wyłącznie przez lekarza prowadzącego.
Zastosowanie antybiotyków w przypadku migdałków pęcherzyków płucnych
Lekarze najczęściej przepisują antybiotyki na zapalenie pęcherzyka płucnego. Jak pokazuje praktyka medyczna, w 80% przypadków czynnikiem sprawczym tej choroby jest beta-hemolizująca grupa paciorkowców A (GABHS). Znacznie rzadziej zapalenia migdałków wywołują paciorkowce z grup C i G, inne typy bakterii, wirusy, beztlenowce, krętki, mykoplazmy i chlamydie. Ale nawet jeśli grzybicze zapalenie migdałków nie pochodzi od bakterii, w procesie rozwoju często dochodzi do infekcji bakteryjnej. Patogenne mikroorganizmy uszkadzają lokalny system obronny i sprzyjają kolonizacji bakterii na błonach śluzowych górnych i dolnych dróg oddechowych.
Znaczenie antybiotyków
Przy diagnozowaniu pęcherzykowego zapalenia migdałków o etiologii bakterii obowiązkowe jest leczenie antybiotykami. Szczególnie ważne jest stosowanie antybiotyków, jeśli czynnikiem powodującym chorobę jest GABHS. Ten ból gardła jest niebezpiecznym powikłaniem. Może wywoływać ropień okołoustołowy, gorączkę reumatyczną, bakteryjne zapalenie wsierdzia (zapalenie wewnętrznej wyściółki serca), zapalenie kłębuszków nerkowych (choroba nerek), wstrząs toksyczny, posocznicę (zakażenie krwi).
Ustalenie charakteru zapalenia migdałków może trwać od 3 do 7 dni. Stosowana ostatnio szybka diagnoza GABHS umożliwia identyfikację czynnika sprawczego choroby podczas badania pacjenta w ciągu 10 minut. Jednak w 14% przypadków odnotowano wynik fałszywie ujemny. W związku z tym, z negatywnym wynikiem analizy, zgodnie z zasadami sanitarnymi "Zapobieganie Streptococcus (grupa A) Zakażenie", prowadzone jest badanie kulturowe.
Podczas gdy wyniki testu są gotowe, pacjent może rozwinąć poważne komplikacje. Dlatego też, w obecności danych epidemiologicznych i klinicznych wskazujących na paciorkowcowy charakter dławicy pęcherzykowej, przed uzyskaniem wyników badań bakteriologicznych zaleca się leczenie przeciwbakteryjne.
Celem antybiotykoterapii ostrego zapalenia migdałków jest zniszczenie czynników wywołujących chorobę. Im wcześniej patogeny zostaną zneutralizowane, tym mniej prawdopodobne jest wystąpienie wczesnych i późnych powikłań.
Jak wybrać leki do leczenia
Paciorkowce beta-hemolityczne grupy A są bardzo wrażliwe na penicyliny i cefalosporyny. Beta-laktamy (podgrupy penicylin i cefalosporyn) są jedyną klasą leków przeciwbakteryjnych, dla których GABHS zachowuje wysoką wrażliwość. Makrolidy są stosowane w leczeniu tej choroby. Jednak w 13-17% rozwija się oporność na makrolidy. Najczęściej obserwowany jest fenotyp M oporności, który ujawnia odporność na makrolidy i wrażliwość na linkozamidy. Lincosamidy są również stosowane w leczeniu migdałków pęcherzyków płucnych. Jednak dla nich patogenna mikroflora szybko rozwija oporność.
W ponad 60% przypadków GABHS nie jest wrażliwy na tetracykliny i sulfonamidy. Nawet jeśli zostanie wykryta wrażliwość na leki, nie zapewniają one całkowitego zniszczenia patogennych mikroorganizmów. Dlatego nie są one stosowane w leczeniu dławicy pęcherzykowej.
Ponieważ zapalenie migdałków jest samoograniczającą się chorobą i może prowadzić do wyzdrowienia bez leczenia, wielu pacjentów ogranicza się do miejscowych preparatów (płukania, inhalacje, spraye). Takie podejście może prowadzić do smutnych konsekwencji. Preparaty do użytku zewnętrznego można stosować wyłącznie w połączeniu z lekami ogólnoustrojowymi.
W mianowaniu leków kierując się zasadą racjonalnej terapii antybiotykowej. Wybrano lek, który zapewnia najszybszy możliwy powrót do zdrowia klinicznego i bakteryjnego. Spektrum jego działania powinno odpowiadać prawdopodobnemu patogenowi. Lek musi przezwyciężyć prawdopodobne mechanizmy oporności patogennych mikroorganizmów i stworzyć maksymalne stężenie w ognisku uszkodzenia. Przy wyborze antybiotyku zwraca się uwagę na postać dawkowania, łatwość użycia i małe prawdopodobieństwo wystąpienia działań niepożądanych.
Penicyliny
Pomimo tego, że penicylina jest pierwszym otwartym antybiotykiem, nadal jest najskuteczniejszym sposobem leczenia pęcherzykowego zapalenia migdałków. Penicyliny skutecznie niszczą paciorkowce, staphylococcus i Pseudomonas bacillus. W przeciwieństwie do wielu innych leków, nie są one niebezpieczne dla ludzi. Komórki grzybicze penicyliny znacznie różnią się od komórek ludzkich, a zatem nie mają na nie negatywnego wpływu. Antybiotyki grupy penicylin są zatwierdzone do stosowania w czasie ciąży i laktacji. Nie wpływają one na rozwój płodu.
Penicyliny mają dobrą farmakokinetykę. Są szybko wchłaniane w żołądku i powoli rozkładane przez enzymy. W rzadkich przypadkach leki mogą powodować niestrawność.
Ostatnio zaobserwowano wzrost oporności patogennych mikroorganizmów na penicyliny. Wskaźnik niepowodzenia leczenia penicyliną dławicy pęcherzykowej wynosi 25-30%. Niektóre szczepy bakterii nauczyły się produkować enzym beta-laktamazę, która niszczy antybiotyki w pierścieniu beta-laktamowym. Beta-laktamazy mogą być produkowane przez mikroorganizmy zwane copathogens (warunkowo patogenne organizmy) obecne w głębokich tkankach migdałków.
Aby zapobiec zniszczeniu pierścienia beta-laktamowego substancji czynnej, do preparatów dodaje się specjalny związek, który hamuje wytwarzanie beta-laktamaz. Takie związki obejmują kwas klawulanowy, tazobaktam, sulbaktam. Preparaty zawierające penicylinę i inhibitor beta-laktamaz są nazywane penicylinami chronionymi przed inhibitorami.
Penicyliny
W leczeniu bólu gardła, półsyntetycznych antybiotyków Aminopenicyliny (Ampicylina i Amoksycylina) i naturalny antybiotyk Fenoksymetylopenicylina są przepisywane dorosłym. Podobnie jak inne beta-laktamy, aminopenicyliny i fenoksymetylopenicylina mają działanie bakteriobójcze poprzez hamowanie syntezy bakteryjnej ściany komórkowej. Wśród naturalnych antybiotyków fenoksymetylopenicylina ma najwyższe minimalne stężenie hamujące.
Najczęściej jest stosowany w leczeniu bólu pęcherzykowego amoksycyliny (Flemoxin Solutab, Ospamox, Apo-Amoxys, Amoksisar, Amosin). W działaniu przeciw paciorkowemu amoksycylina nie ustępuje Ampicylinę i fenoksymetylopenicylinę. Jednak przewyższa je ich właściwości farmakokinetyczne. Jego biodostępność jest prawie 2-krotnie wyższa niż w przypadku ampicyliny i fenoksymetylopenicyliny. Osiąga 80% (w postaci Solutab - 95%). Amoksycylina w mniejszym stopniu wiąże się z białkami (17%), szczególnie w porównaniu do fenoksymetylopenicyliny (80%). Lek jest szybko wchłaniany i przenika do większości płynów ustrojowych i tkanek. W przeciwieństwie do innych leków, Amoksycylina może być przyjmowana niezależnie od posiłku. Jest wydalany głównie przez nerki (50-70%) i wątrobę (10-20%).
W przypadku przewlekłego zapalenia migdałków wywołanego przez beta-hemolizujące paciorkowce grupy A wzrasta prawdopodobieństwo kolonizacji źródła zakażenia chorobotwórczymi mikroorganizmami wytwarzającymi beta-laktamazę. W takich przypadkach zaleca się leczenie penicylinami chronionymi inhibitorami. Należą do nich leki Amixicillin + kwas klawulanowy (Augmentin, Amoxiclav, Flemoklav-Solyutab) i Ampicillin + Sulbactam (Ampisida, Sultasina). Ich spektrum przeciwdrobnoustrojowe obejmuje wiele bakterii Gram-ujemnych i beztlenowców, które syntetyzują chromosomalne beta-laktamazy klasy A. Inhibitowanie penicylin jest również hamowane w przypadkach, w których nieskuteczna była ostra kuracja pęcherzykowo-dusznicowa.
Zastosowanie cefalosporyn
Cefalosporyny są przepisywane w przypadkach, gdy oporność patogenów na leki z grupy penicylin występuje w obecności podatności na beta-laktamy. Leczenie cefalosporyną stosuje się, jeśli leczenie penicylinami nie przynosi pożądanego rezultatu, ponadto w obecności reakcji alergicznej u pacjenta z penicyliną. Ze względu na wysoką skuteczność i niską toksyczność, cefalosporyny zajmują jedno z pierwszych miejsc częstości stosowania klinicznego w gardle pęcherzykowym.
Działanie bakteriobójcze cefalosporyn jest związane z zaburzeniem tworzenia ścianek komórek bakteryjnych, tak jak w przypadku penicylin. Podobieństwo strukturalne beta-laktamów determinuje nie tylko ten sam mechanizm działania, ale także alergię krzyżową u niektórych pacjentów.
Istnieją 4 generacje cefalosporyn. Każda nowa generacja leków ma szerszy zakres działania. W ostatnich generacjach cefalosporyn zwiększa się aktywność przeciwbakteryjna przeciw bakteriom Gram-ujemnym, a aktywność przeciw mikroorganizmom Gram-dodatnim jest zmniejszona.
Cefalosporyny rzadziej powodują reakcje hepatotoksyczne niż inne antybiotyki.
Grupa leków cefalosporyny
Gdy chory na gardło często jest określany jako cefalosporyna I generuje cefadroksyl. Wykazuje wysoką skuteczność w leczeniu choroby wywołanej przez GABHS. Lek jest dobrze tolerowany i rzadko powoduje działania niepożądane. Podobnie jak inne cefalosporyny pokolenia I, cefadroksyl jest oporny na beta-laktamazę gronkowcową. Jednak niektóre szczepy różniące się nadmierną produktywnością enzymu mogą wykazywać niską wrażliwość na Cefadroksyl.
Lek jest szybko wchłaniany po podaniu doustnym. Jednoczesne spożycie praktycznie nie wpływa na jego wchłanianie. Cefadroksyl słabo wiąże się z białkami (15-20%) i jest powoli wydalany. Klinicznie istotne stężenia występują głównie w migdałkach. Prawie 90% leku wydala się z moczem.
Gdy pęcherzykowy ból gardła można wyznaczyć Cefuroxime generacji cefalosporyny II. Lek charakteryzuje się wysoką aktywnością przeciwko paciorkowcom i gronkowcom. Jest stabilny w obecności większości beta-laktamaz. Cefuroksym działa na szczepy bakterii opornych na ampicylinę i amoksycylinę. Lek charakteryzuje się wysokim wiązaniem z białkami osocza (50%). Jego biodostępność wzrasta po posiłku. 50% dawki jest wydalane z moczem w ciągu 12 godzin.
Cefalosporyny III generacji charakteryzują się wysokim poziomem aktywności w stosunku do paciorkowców, w tym GABHS. Gdy pęcherzykom płucnym zaleci się podstawowy preparat z grupy cefalosporyn ceftriaksonu trzeciej generacji. Charakteryzuje się odpornością na większość beta-laktamaz. Lek jest wytwarzany w postaci zastrzyków. Jest stosowany, gdy rozpoznano ciężką postać zapalenia migdałków. Biodostępność leku osiąga 100%, zachowuje aktywność bakteriobójczą przez 24 godziny. Ceftriakson ma silne odwracalne wiązanie z białkami (do 95%). 50-60% leku wydalane jest z moczem u dorosłych, a 40-50% z żółcią.
Jako alternatywę dla zastrzyków Ceftriaksonu można przepisać cefalosporynę doustną trzeciej generacji Cefiksymu. Jego biodostępność wynosi 40-50% i nie zależy od przyjmowania pokarmu. Około 65% leku wiąże się z białkami osocza. Jest wydalany w postaci niezmienionej z moczem w ciągu 24 godzin (50-55%).
Zastosowanie makrolidów
Chociaż GABHS uważa się za mikroorganizmy pozakomórkowe, badania potwierdziły ich zdolność do penetracji komórek nabłonkowych ludzkiego układu oddechowego, gdzie są one niewrażliwe na antybiotyki. Beta-laktamy mają słabą zdolność przenikania przez ścianę komórkową. W związku z tym są nieskuteczne wobec drobnoustrojów wewnątrzkomórkowych (chlamydia, mykoplazmoza).
Problem ten jest szczególnie istotny w przypadku osób z przewlekłym migdałkowym zapaleniem migdałków. W przewlekłym zapaleniu, któremu towarzyszy niekompletna fagocytoza (wchłanianie bakterii przez fagocyty), mikroorganizmy mnożą się w komórkach fagocytujących.
Kolejnym problemem z przewlekłym zapaleniem migdałków jest tworzenie się biofilmów. Struktury polisacharydowe, które tworzą matrycę biofilmu, skutecznie chronią patogeny przed narażeniem na leki.
Makrolidy posiadają zdolność pokonywania błony komórkowej i wnikają w biofilm bakterii. Mają także działanie immunomodulujące i przeciwzapalne.
Makrolidy zakłócają syntezę mikroorganizmów białkowych. Główną wartością terapeutyczną jest wysoka aktywność makrolidów wobec paciorkowców i gronkowców, wewnątrzkomórkowych patogenów.
W zależności od liczby atomów węgla makrolidy są 14, 15 i 16-członowe. Te ostatnie mają wysoką aktywność przeciwko pyogennym paciorkowcom, opornym na inne rodzaje makrolidów.
Oprócz wysokiej aktywności anty paciorkowcowej, makrolidy mają tę właściwość, że powodują wysokie stężenie tkanki w dotkniętym obszarze. Leki są dobrze tolerowane. Ich niewątpliwą zaletą jest krótki czas leczenia.
Makrolidy znacznie mniej beta-laktamów wywołują reakcję alergiczną.
Leki makrolidowe
Wśród leków z grupy makrolidów klarytromycyna (Klacid) maksymalizuje odpowiedź immunologiczną. Zwiększa aktywność makrofagów i neutrofili, dodatkowo aktywuje zabójców T. Jest to ważne w leczeniu choroby wywołanej mieszanym zakażeniem (wirusy i bakterie).
Zaletą klarytromycyny jest zdolność niszczenia macierzy biofilmu. Niszczy jego strukturę i uniemożliwia jej działanie. Lek sprawia, że jest on przepuszczalny nie tylko dla siebie, ale także dla innych antybiotyków. Klarytromycyna ma zdolność przenikania do tkanek narządów układu oddechowego i koncentracji w nich. Poziom substancji czynnej w narządach przekracza 2-6 razy stężenie w osoczu. Znaczna ilość leku jest skoncentrowana w tkankach migdałków podniebiennych. Taka cecha klarytromycyny pozwala osiągnąć efekt terapeutyczny nawet w obecności oporności patogennych mikroorganizmów na lek.
Zaletą klarytromycyny jest jej właściwość tworzenia w ciele aktywnego metabolitu (produktu rozkładu) - 14-hydroksy-klarytromycyny. Substancja ta ma właściwości przeciwbakteryjne i wzmaga działanie klarytromycyny przeciwko niektórym gronkowcom i paciorkowcom.
Lek ma działanie poantybiotykowe. Hamuje on wzrost kolonii patogennych mikroorganizmów, nawet gdy nie występuje już w ich środowisku. Klarytromycyna jest szybko wchłaniana. Jednoczesne przyjmowanie pokarmu spowalnia wchłanianie, ale nie zmniejsza biodostępności leku. Komunikacja z białkami może przekroczyć 90%. Lek wydalany jest przez nerki (38-46%) oraz z kałem (30-40%). Rzadko powoduje niepożądane reakcje. Są słabe i krótkotrwałe.
W przypadku pęcherzyka pęcherzykowego można przepisać inny lek z grupy makrolidów, azytromycynę. Przebieg leczenia uzależnienia zwykle nie przekracza 3 dni. Ze względu na swoją stabilność w kwaśnym środowisku, azytromycyna jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego. Jego biodostępność wynosi 37%. Wysoka wydajność Azytromycyny wynika z jej zdolności do penetracji zmiany za pomocą fagocytów. Lek uwalnia się podczas fagocytozy i ma działanie antybakteryjne. Powolna eliminacja leku jest spowodowana jego niskim wiązaniem z białkami.
Zastosowanie linkozamidów
Lincosamidy mają głównie działanie bakteriostatyczne. Hamują produkcję białka w patogenach. Przy wysokich stężeniach przeciwko bardzo wrażliwym szczepom może powodować śmierć mikroorganizmów. Leki z grupy linkozamidów są przepisywane tylko w przypadku, gdy patogenne bakterie mają małą wrażliwość na beta-laktamy i makrolidy. Lincosamidy można również polecić, jeśli leczenie tymi lekami nie prowadzi do wyzdrowienia.
Grupa linkozamidów zawiera naturalny antybiotyk, linkomycynę i jej półsyntetyczny analog, klindamycynę. Linkomycyna (Medoglicyna, Neloren, Tsilimitsin, KMP-linkomycyna, Lynosyn, Lincomycin-Akos) jest szybko wchłaniana z przewodu pokarmowego. Jednak jego biodostępność jest niska. Biorąc lek na pusty żołądek, to jest 30%, a po posiłku - nie więcej niż 5%. Wiązanie linkomycyny z białkami osocza osiąga 75%. Lek przenika dobrze do narządów i płynów. Jest powoli usuwany z organizmu.
Klindamycyna (Dalatsin, Zerkalin, Klindatop, Klinds, Clindovit) ma wyższą aktywność przeciwbakteryjną w porównaniu z linkomycyną. Jedynymi wyjątkami są szczepy oporne na linkomycynę. Jest również szybko wchłaniany z przewodu pokarmowego. Jego biodostępność sięga 90%. Jedzenie spowalnia wchłanianie, ale nie zmniejsza biodostępności leku. Klindamycyna wykazuje silne wiązanie z białkami (do 95%). Szybko penetruje tkanki ciała, w tym migdałki. W przeciwieństwie do linkomycyny, klindamycyna jest szybko wydalana z organizmu. Czasami występuje oporność krzyżowa na klindamycynę i makrolidy.
Leczenie antybiotykami powinno odbywać się w ścisłej zgodzie z zaleceniami lekarza prowadzącego. Nie można zmienić dawki leków i zmniejszyć przebiegu leczenia, nawet jeśli stan pacjenta znacznie się poprawił i czuje się zdrowy. Nieautoryzowane zmniejszenie przebiegu i zmniejszenie dawek nie pozwoli osiągnąć efektu terapeutycznego. Mikroorganizmy przeżywające mogą powodować zaostrzenie choroby lub powikłanie. Będą nabywać oporność na lek, więc trudniej będzie leczyć patologię. Nadmiar dawek może powodować niewydolność nerek i wątroby.