Adenoiditis to proces zapalny, który występuje w migdałach zlokalizowanych w nosogardzieli. Patologia może występować w postaci ostrej i przewlekłej i jest najczęstsza u często chorych dzieci. Aby wyleczyć adenoiditis wymaga dużo czasu i wysiłku, a jeśli terapia lekowa jest bezużyteczna, musisz skorzystać z interwencji chirurgicznej.
Co to jest adenoiditis i jak się rozwija?
Nie wszyscy znają różnicę między adenoiditis a migdałkami. Migdałki lub migdałki gardła są fałdami tkanki limfatycznej, która zawiera dużą liczbę limfocytów. Podczas badania zdrowej osoby są prawie niezauważalne, ale gdy pojawia się stan zapalny, migdały rosną szybko - rozwija się choroba zwana adenoiditis.
Celem stosowania migdałków jest ochrona organizmu przed działaniem patogennych mikroorganizmów. Podczas inhalacji czynniki obce wnikają do jamy nosowej wraz z powietrzem i zaczynają stykać się z migdałkami i limfocytami znajdującymi się w nich. W wyniku tego rozpoczyna się proces mający na celu zniszczenie obcych czynników, który powoduje poważne stany zapalne i dalszą hipertrofię.
Najczęściej występujące zapalenie adenoidowe u dzieci w wieku przedszkolnym, rzadziej u dzieci i młodzieży. Zwykle w infekcjach dróg oddechowych rozwija się łagodny przerost, ale po wyzdrowieniu migdałki powracają do normalnej wielkości. Jednak u często chorych dzieci nie mają czasu na zmniejszenie rozmiaru aż do następnej choroby, co prowadzi do patologicznej proliferacji tkanki limfatycznej i niemożności przywrócenia jej do normalnego stanu bez podawania leków.
Uwaga! Częste choroby układu oddechowego wpływają na rozwój adenoiditis. Można również powiedzieć, że przy silnym zapaleniu ciało staje się bardziej podatne na infekcje - okazuje się, że błędne koło może zostać zerwane jedynie przy pomocy kompetentnego specjalisty.
U osób dorosłych choroba praktycznie nie występuje, ale może wystąpić w przypadku przedłużonej ekspozycji na niekorzystne czynniki. Osoby z ciężkimi zaburzeniami odporności są najbardziej podatne na tę chorobę.
Przyczyny choroby
Głównymi przyczynami adenoiditis są wirusowe i bakteryjne choroby laryngologiczne. Mikroorganizmy wywołujące te choroby wchodzą w kontakt z tkankami limfoidalnymi, powodując ich przerost.
Najczęściej patologia jest spowodowana przez choroby, które powodują silny katar - nieżyt nosa, zapalenie zatok, zapalenie zatok - ich długi czas trwania i częste występowanie powodują zapalenie adenoidowe u dzieci i dorosłych.
U małego dziecka patologia może wystąpić bez chorób układu oddechowego. Od 2-3 roku dzieci zaczynają chodzić do przedszkola i zajęć rozwojowych, gdzie spotykają się z nieznanymi mikroorganizmami. Wciąż osłabiony układ odpornościowy dziecka nie ma czasu na adaptację i reaguje z proliferacją migdałków, co może przeszkadzać do wieku dojrzewania.
Zapalenie Adenoid rozwija się z długim biegiem alergii - limfocyty zlokalizowane w migdałach reagują agresywnie na alergeny, dlatego choroba często rozwija się z pyłkowicą i innymi rodzajami alergii.
Wrodzone anomalie nosogardzieli wpływają na rozwój patologii: zwężone przewody nosowe, skrzywienie przegrody, wrodzone powiększenie migdałka nosowo-gardłowego. Zapalenie Adenoid występuje również, gdy urazy nosa lub uszkodzenie błony śluzowej gardła. Każdy efekt mechaniczny lub termiczny przyczynia się do szybkiej reprodukcji czynników zakaźnych.
Proces patologiczny przebiega ze zmniejszeniem odporności, dlatego wyróżnia się następujące przyczyny zapalenia adenoid:
- cukrzyca;
- zaburzenia hormonalne;
- niedobór witaminy;
- krzywica;
- brak karmienia piersią;
- przewlekłe ogniska zakażenia;
- HIV, AIDS;
- guzy nowotworowe.
Zapalenie adenoidu u dorosłych rozwija się po narażeniu na niekorzystne czynniki - życie w obszarach przemysłowych z zanieczyszczonym powietrzem, palenie tytoniu, a także działanie chemikaliów powodujących oparzenia w kanałach nosowych.
Klasyfikacja adenoiditis: rodzaje, formy i nasilenie choroby
W zależności od czasu trwania objawów, ich nasilenie i zmiany morfologiczne w nosogardzieli, adenoiditis są klasyfikowane zgodnie z formami, stopniami i typami.
Rodzaje czasu trwania choroby:
- Ostre - jest następstwem infekcji dróg oddechowych i trwa nie dłużej niż 2 tygodnie. Zaostrzenie występuje nie więcej niż trzy razy w roku.
- Podostre - konsekwencja nieleczonego stanu zapalnego, trwającego do 4 tygodni. Zwykle towarzyszy temu podwyższona temperatura ciała.
- Przewlekłe - charakteryzuje się czasem trwania dłuższym niż miesiąc lub częstymi nawrotami.
W zależności od zmian morfologicznych choroba dzieli się na trzy formy:
- Obrzęk-katar - charakteryzuje się ciężkim obrzękiem i przekrwieniem.
- Surowaty wysięk - wyrażany jest przez obrzęk i przerost, a także przez gromadzenie się śluzu w obszarze miąższu.
- Muco-ropny - ta postać charakteryzuje się szybkim wzrostem tkanki i uwalnianiem dużych ilości śluzu z domieszką ropy.
Adenoiditis ma 4 stopnie rozwoju, dzięki czemu można określić, jakie leczenie jest konieczne - leczenie lub zabieg chirurgiczny.
Zero stopnia wskazuje normalny rozmiar migdałków, ale wzrasta zgodnie z następującymi stopniami:
- Po pierwsze - zarośnięta tkanka zachodzi na górną część przegrody nosowej.
- Drugi - migdałki pokrywają 2/3 przegrody.
- Trzeci - partycja jest prawie całkowicie zablokowana.
Istnieją również trzy poziomy nasilenia adenoiditis, w zależności od stanu pacjenta. Kompensowane - prawie się nie manifestuje. Możliwe okresowe trudności z oddychaniem przez nos i pojawieniem się nocnego chrapania. Ogólny stan pacjenta pozostaje niezmieniony.
Podskompensowane - charakteryzujące się występowaniem objawów zatrucia i zatkania nosa. Bez terapii przechodzi do dekompensacji. Zdekompensowany stopień wyraża się ostrymi objawami z powodu szybkiego rozmnażania zakaźnych mikroorganizmów.
Klasyfikacja gatunków jest konieczna, aby ocenić postęp procesu zapalnego i przerost. Pozwala to lekarzowi odpowiednio dobrać metody leczenia i zmienić schemat leczenia, gdy stan pacjenta ulegnie poprawie lub pogorszy się.
Objawy i objawy adenoiditis
Objawom adenoiditis o przebiegu ostrym towarzyszą objawy współistniejącej choroby. Ostry stan zapalny charakteryzuje się wysoką temperaturą ciała, któremu towarzyszą oznaki zatrucia. Większość pacjentów skarży się na wyciek z nosa, przekrwienie błony śluzowej nosa i śluz, czasami ropiejące.
Nieznaczne zadrapanie pojawia się w okolicy nosa i gardła, zmieniając się w ból podczas połykania śliny lub jedzenia. Szczególnie ciężkie ostre zapalenie błony śluzowej jamy macicy występuje w dzieciństwie - występują bóle głowy, zaburzenia dyspeptyczne, ciężkie osłabienie. Ze względu na nagromadzenie się śluzu w krtani może pojawić się kaszel, który zwiększa się w nocy.
Objawy postaci ostrej i podostrej pod postacią adenoiditis są podobne, więc można wybrać główne objawy:
- przekrwienie nosa;
- nosizm;
- duszność;
- chrapanie;
- wysoka temperatura ciała;
- wyciek śluzowo-ropny;
- obrzęk węzłów chłonnych.
Objawy postaci przewlekłej charakteryzują się ciągłym zatkaniem nosa, nawet przy braku przeziębienia. Ogólny stan pacjenta pozostaje w prawidłowym zakresie, ale w przypadku braku terapii pojawiają się poważne osłabienia, bóle głowy i zawroty głowy spowodowane niedostatecznym podażą tlenu. Dzieci charakteryzują się brakiem apetytu i spadkiem koncentracji.
To ważne! Trudno jest zdiagnozować ostre zapalenie adenoidalne u niemowląt z powodu niewyraźnych objawów.
W dzieciństwie, o długim przebiegu choroby, obserwuje się stale otwarte usta z powodu niemożności oddychania przez nos. Jeśli choroba nie jest leczona, prowadzi do deformacji kości twarzy.
Podczas zaostrzeń przewlekłego zapalenia jelit objawia się, jak również ostre - wysoka gorączka, wydzielina z nosa, objawy zatrucia. W wielu przypadkach patologia jest mylona z objawami ARI lub ARVI.
Diagnoza choroby
Rozpoznanie adenoiditis rozpoczyna się od wizyty u otorynolaryngologa. Po przeprowadzeniu wywiadu z pacjentem i zebraniu wywiadu, lekarz przeprowadza rinoskopię przednią i tylną w celu oceny stanu tkanek limfatycznych, kształtu, nasilenia i zmian morfologicznych. W celu określenia wielkości migdałków można zastosować badanie zapalne - lekarz w sterylnych rękawiczkach bada tył gardła i migdałków.
Dodatkowo rozpoznanie adenoiditis może wymagać następujących badań:
- Prześwietlenie rentgenowskie i tomografia komputerowa - aby dokładniej określić rozmiar migdałków
- Audiometria - z podejrzeniem upośledzenia słuchu.
- Endoskopia - pozwala dokładniej ocenić stan nosogardzieli.
Diagnostyka laboratoryjna nie pozwala prawidłowo postawić diagnozy, ale konieczne jest ustalenie ogólnego stanu pacjenta. Obejmuje to pełną morfologię krwi iw razie potrzeby zalecić badanie biochemiczne. Przy podłączaniu mikroflory bakteryjnej pobierany jest wymaz w celu identyfikacji patogenu i jego wrażliwości na antybiotyki.
Leczenie zapalenia jajowodów: medyczne, chirurgiczne, fizjoterapia
Możliwe jest ograniczenie przerostu z użyciem metod medycznych tylko na etapie 1-2, ale przy dalszym postępie wymagana jest adenotomia. Jak leczyć zapalenie jajnika, lekarz określa - przepisuje terapię skojarzoną, która wykorzystuje leki o działaniu miejscowym i ogólnoustrojowym, w celu zmniejszenia procesu zapalnego i wzmocnienia układu odpornościowego.
W miejscowej terapii adenoiditis zaleca się stosowanie kropli zwężających naczynia krwionośne - Vibrocil, Tizin, Nazivin, Sanorin. Protargol jest stosowany jako środek antyseptyczny i schnący dla częstotliwości. W przypadku ciężkiego obrzęku potrzebne są aerozole hormonalne - Avamys, Nasonex, Momat Rino lub Dexamethason.
Dobrze sprawdzona tuja oleju, która ma działanie przeciwzapalne i regenerujące. Musi być używany przez co najmniej miesiąc, aby osiągnąć pozytywny wynik.
Przed użyciem kropli i aerozoli należy oczyścić nos z gromadzenia się śluzu i obcych czynników. W tym celu stosowane są rozwiązania - Aqualor, Aquamaris, Dolphin.
W przypadku ropnego zapalenia tęczówki konieczne są krople antybakteryjne - Polydex, Sofradex, Isofra. W ciężkich zakażeniach bakteryjnych wymagane są ogólnoustrojowe leki przeciwbakteryjne.
Jakie antybiotyki w leczeniu adenoiditis?
Do wzmocnienia odporności należą leki immunostymulujące - IRS-19, Immudon, Polyoxidonium, Interferon, Bronhomunal, Genferon. Zaleca się, aby dzieci kopały w Derinat lub Grippferon. Pamiętaj o przepisaniu kompleksów multiwitaminowych, zgodnie z wiekiem pacjenta.
Leczenie obejmuje leki przeciwzapalne - Nurofen, Nise, Paracetamol, Panadol, w celu obniżenia wysokiej temperatury ciała i zmniejszenia bólu. Konieczne jest przepisanie leków przeciwhistaminowych, które zmniejszają odpowiedź zapalną - Zodak, Suprastin, Loratadin.
Wdychanie z nebulizatorem adenoidalnym może dostarczyć lek bezpośrednio do miejsca zapalenia.
Jakie leki są przepisywane:
- Antyseptyczne - Miramistin, Chlorophyllipt, nalewka z nagietka;
- Antybiotyki - gentamycyna, fluimucil;
- Aby upłynnić śluz - Lasolvan, Ambrobene;
- Przeciwobrzękowy - hydrokortyzon;
- Wzmocnienie odporności lokalnej - Derinat, rozwiązanie interferonu.
Leczenie adenoiditis obejmuje fizjoterapię w celu zwiększenia lokalnych właściwości ochronnych i zmniejszenia nasilenia procesu zapalnego. Najskuteczniejsze są: promieniowanie ultrafioletowe, ozonoterapia, laseroterapia, magnetoterapia i UHF. Przydatna elektroforeza lecznicza z difenhydraminą, 1% azotanem srebra, jodkiem potasu, prednizolonem.
Gdy stopień wynosi 2-3, lekarz nie zaleca od razu operacji, ale najpierw zaleca leczenie adenoiditis. Jeśli nie ma poprawy, konieczna jest operacja. Operacja adenotomii jest bardzo prosta i wykonywana jest w znieczuleniu miejscowym. Przy poprawnie wykonanej operacji obserwuje się poprawę po tygodniu, kiedy tkanki nosowo-gardłowe zaczynają się goić.
Leczenie ludowych środków adenoiditis
Nietradycyjne środki mogą zmniejszyć obrzęk, ale ich stosowanie nie zawsze jest skuteczne, więc najlepiej jest je łączyć z zachowawczymi metodami. Leczenie zapalenia tęczówki za pomocą środków ludowych obejmuje płukanie jamy nosowej roztworami soli fizjologicznej lub naparami ziołowymi.
Jak leczyć zapalenie jajowodów?
- Wymieszaj kora dębu, mięty pieprzowej i mięty w równych proporcjach, weź łyżkę mieszanki i gotuj w szklance wody. Ostudzić, odcedź i zakopuj kilka kropli do każdego otworu nosowego trzy razy dziennie;
- Zmiel liść aloesu lub kalanchoe, wyciskaj sok i zakopuj kilka razy dziennie, 2 krople;
- Zaaplikuj w nozdrzach i nasmaruj olej z rokitnika z krtani;
- Wchodź do środka i używaj do mycia wywarów z borówki nosowej z liści borówki brusznicy. Konieczne jest doprowadzenie łyżki stołowej surowców do wrzenia w 500 ml. woda, chłód i napięcie.
Dodatkowo zaleca się spożycie wlewu oregano, soku żurawinowego, świeżo wyciśniętego soku z marchwi. Świeżo wyciśnięte soki owocowe i kompot z suszonych owoców są przydatne do odżywiania organizmu witaminami.
Co to jest niebezpieczne zapalenie jajowodów, jego powikłania i konsekwencje
Przedłużający się proces zapalny jest niebezpieczny z powodu jego powikłań. Trudne oddychanie przez długi czas prowadzi do niedotlenienia. Jest to bardzo niebezpieczny stan, szczególnie dla dziecka. Może rozwinąć się zaburzenia neurologiczne, pojawiają się problemy z mową, problemy z koncentracją uwagi i rozpoczęciem nauki.
Powikłania adenoiditis z powodu głodu tlenu:
- moczenie nocne;
- koszmary;
- zespół epileptyczny;
- nerwowy tik;
- naruszenie przepływu krwi w mózgu.
Zapalenie Adenoid często powoduje komplikacje w uszach. W postaci przewlekłej często rozwijają się zapalenie ucha środkowego, zapalenie ucha i obniżenie ciśnienia w uchu środkowym. Prowadzi to do zmniejszenia przewodzenia dźwięku i na skutek utraty słuchu.
U dzieci powstawanie szkieletu twarzy jest zaburzone z powodu ciągłego oddychania przez usta. Twarz jest wyciągnięta, dolna szczęka opada, a górna porusza się do przodu. W rezultacie cierpi nie tylko szkielet twarzy, ale również prawidłowe ustawienie zębów jest zaburzone. Również ze względu na stale otwarte usta i stałą cyrkulację powietrza może rozwinąć się próchnica.
Konsekwencje adenoiditis często wpływają na pracę układu sercowo-naczyniowego. Wynika to z głodu tlenu i toksycznych skutków toksycznych dla organizmu. U dzieci często występuje tachykardia zatokowa, u dorosłych bradykardia i często dochodzi do dystrofii mięśnia sercowego.
Adenoiditis przyczynia się do przenikania czynników zakaźnych do dróg oddechowych, co prowadzi do rozwoju chorób nosogardzieli - ból gardła, zapalenie gardła, zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc i zapalenie ucha.
Zapobieganie chorobom
Zapobieganie adenoiditis wymaga wzmocnienia układu odpornościowego na wszystkie możliwe sposoby - biorąc witaminy, stwardnienie, prawidłowe odżywianie, regularne przebywanie na świeżym powietrzu.
W celu zapobiegania należy koniecznie leczyć choroby dróg oddechowych, zapobiegając ich przejściu do przewlekłego przebiegu. Zaleca się również regularne odkażanie jamy ustnej i zapobieganie powstawaniu ognisk infekcji.
Adenoiditis: przyczyny, oznaki, diagnoza, jak leczyć
Zapalenie adenoidalne - zapalenie nieparzystego migdałka, zlokalizowane na skręcie między górną a tylną ścianą nosogardzieli. Wzrost migdałków nosogardła w rozmiarach bez objawów zapalenia jest po prostu nazywany migdałkami.
Migdałki (gruczoły) - wyspy skoncentrowanej tkanki limfatycznej podnabłonkowej. W postaci guzków wystają do światła jamy ustnej i nosogardzieli. Ich główną rolą jest bariera na granicy czynników agresywnych (patogenów) otaczającego świata i wewnętrznego środowiska ciała.
Migdał nosowo-gardłowy jest niesparowanym narządem, który wraz z innymi (językowymi i parami rurkowymi i podniebiennymi) wchodzi do gardłowego pierścienia limfatycznego.
Ważną różnicą w porównaniu z innymi migdałkami jest pokrywanie jej wielorzędowego cylindrycznego nabłonka rzęskowego zdolnego do wytwarzania śluzu.
W normalnym, fizjologicznym stanie, bez dodatkowych urządzeń optycznych, to ciało migdałowate nie może być brane pod uwagę.
Statystyki
Zapalenie adenoidów określa się mianem chorób wieku dziecięcego, ponieważ najczęstszy przedział wiekowy chorych wynosi 3-15 lat. W pojedynczych przypadkach rozpoznaje się zapalenie błony śluzowej jamy ustnej zarówno w wieku dojrzałym, jak i wczesnym (do klatki piersiowej). Częstość występowania choroby wynosi średnio 3,5-8% populacji dzieci w przybliżeniu równej liczbie zmian, zarówno u chłopców, jak iu dziewcząt.
Zapalenie adenoidalne u osób dorosłych jest zwykle wynikiem niedostatecznego stanu zapalnego migdałków nosogardła w dzieciństwie. W przypadkach, gdy objawy tej choroby rozwijają się u osoby dorosłej po raz pierwszy, należy najpierw wykluczyć zmiany nowotworowe w obrębie nosogardzieli, niezwłocznie kontaktując się ze specjalistą.
Klasyfikacja adenoiditis
W zależności od długości choroby:
- Ostre zapalenie adenoidozy. Towarzyszące i jest jednym z wielu przejawów innych ostrych chorób układu oddechowego pochodzenia zarówno wirusowego jak i bakteryjnego i jest ograniczone do około 5-7 dni. Charakteryzuje się on przede wszystkim objawami nieżytowymi w obszarze nosowo-nosowym na tle epizodów wzrostu temperatury do 39 ºС.
- Podostre zapalenie błony śluzowej jamy macicy. Częściej obserwuje się go u dzieci z już przerośniętymi migdałkami. Ma to wpływ na kilka grup migdałków pierścienia gardłowego. Czas trwania objawów zapalnych wynosi średnio około trzech tygodni. Jakiś czas po wyzdrowieniu dziecko może powrócić do wieczornego wzrostu temperatury ciała do poziomu podgorączkowego (37-38 ° C).
- Przewlekłe zapalenie adenoiditis. Czas trwania choroby od sześciu miesięcy i więcej. Do klasycznych objawów adenoiditis należą objawy uszkodzenia sąsiednich narządów (zapalenie ucha środkowego), zapalenie zatok powiekowych (zapalenie zatok, zapalenie zatok czołowych, zapalenie etoidozy, zapalenie ksenofauzy) i infekcje dróg oddechowych (zapalenie krtani, zapalenie tchawicy, zapalenie oskrzeli).
Kliniczne i morfologiczne typy przewlekłego zapalenia migdałka nosowo-gardłowego są następujące:
- Katarowe zapalenie błony śluzowej nosa;
- Wysiękowe surowicze zapalenie jajowodów;
- Ropne zapalenie błony śluzowej jamy ustnej.
Osobną jednostkę kliniczną i morfologiczną należy uznać za alergiczne zapalenie tęczówki, które rozwija się w połączeniu z innymi objawami zwiększonej wrażliwości organizmu na każdy alergen. Z reguły ogranicza się do objawów nieżytowych w postaci alergicznego nieżytu nosa (nieżyt nosa).
W zależności od nasilenia objawów klinicznych częstość występowania sąsiadujących struktur anatomicznych i stanu pacjenta są podzielone przez następujące rodzaje adenoiditis:
- Powierzchowne;
- Podskompensowane;
- Kompensowany;
- Zdekompensowany.
Podczas badania, w zależności od wielkości migdałków nosogardła i nasilenia oddychania przez nos, otolaryngolodzy rozróżniają cztery stopnie adenoiditis.
1 stopień - przerost migdałków pokrywa 1/3 części kostnej przegrody nosowej (vomer) lub całkowitą wysokość dróg nosowych.
Stopień 2 - ciało migdałowate pokrywa do 1/2 kościowej części przegrody nosowej.
Stopień 3 - ciało migdałowate zamyka vomer o 2/3 na całej jego długości.
Stopień 4 - kanały nosowe (choany) są prawie całkowicie pokryte przez migdałki, uniemożliwiając oddychanie przez nos.
Przyczyny i czynniki predysponujące
Główne powody to:
- Niski status immunologiczny dziecka, który prowadzi do: odrzucenia karmienia piersią, niedożywienia, o charakterze głównie węglowodanowym, w innych przypadkach niedoboru witaminy D z objawami klinicznymi w postaci krzywicy.
- U dziecka tendencja do wysiękowego typu skazy i alergii.
- Częste przechłodzenie.
- Czynniki środowiskowe (zanieczyszczenie powietrza przemysłowego, gorące obszary niewentylowane z suchym pyłem).
- Przewlekły nieżyt nosa i choroby zapalne innych narządów górnych dróg oddechowych.
Objawy adenoiditis
- Katar Manifestowane przez płynne wydzieliny z nosa, śluzu i ropnego charakteru.
- Niedrożność oddychania przez nos. Może kontaktować się z pacjentem z katarem, jednak może wystąpić bez patologicznego wydzielania z nosa. U niemowląt objaw ten objawia się powolnym ssaniem piersi, a nawet całkowitą odmową jedzenia. U starszych dzieci z trudnościami w oddychaniu przez nos zmienia się głos. Staje się nosowy, gdy większość spółgłosek w mowie dziecka jest słyszanych jako litery "l", "d", "b". W tym samym czasie usta dzieci pozostają stale otwarte. Z tego powodu fałdy nosowo-wargowe są wygładzone, a twarz nabiera apatycznego wyglądu. W przewlekłym przebiegu adenoiditis w takich przypadkach dochodzi do zaburzeń tworzenia się szkieletu twarzy:
- podniebienie twarde jest wąskie, z wysoką lokalizacją;
- górna szczęka zmienia swój kształt, a zgryz pęka z powodu wysunięcia siekaczy do przodu, jak u królika.
Prowadzi to do ciągłego naruszania wymowy dźwięków (artykulacji) w przyszłości.
- Bolesne odczucia w głębokich częściach nosa. Ich natura i intensywność jest inna: od łagodnego drapania i łaskocząc, po intensywne bóle opresyjnej natury, zmieniając się w uczucie bólu głowy bez wyraźnej lokalizacji źródła. Ból w nosie wzrasta podczas ruchów połykania.
- Kaszel Kaszel z adenoiditis występuje częściej w nocy lub rano i ma charakter napadowy. Jest on wywoływany przez duszenie śluzu i ropy, których odpływ przez kanały nosowe jest trudny.
- Chrapanie, głośny świszczący oddech podczas snu. Sen w takich przypadkach staje się powierzchowny, niespokojny, któremu towarzyszą straszne sny. Ten oznaka adenoiditis zaczyna się już pojawiać z migdałami pierwszego stopnia, kiedy nawet w stanie przebudzenia nie ma żadnych widocznych oznak zaburzonego oddychania przez nos.
- Zwiększona temperatura ciała. Najbardziej charakterystyczne dla ostrego zapalenia gruczolakowatego, w którym występuje nagle pośród "całkowitego samopoczucia", wzrastającego do 39 ° C i więcej, któremu towarzyszą oznaki ciężkiego ogólnego zatrucia (osłabienie, ból głowy, brak apetytu, nudności itp.). W podostrym i przewlekłym zapaleniu migdałków nosogardła, temperatura wzrasta powoli, w porównaniu z innymi miejscowymi objawami adenoiditis.
- Zmniejszony ból słuchu i słuchu. Pojawia się, gdy stan zapalny rozprzestrzenia się na migdałki jajowodów.
- Powiększenie i tkliwość węzłów chłonnych podżuchwowych i szyjnych, które zaczynają dotykać w postaci piłek toczących się pod skórą.
- Zmiany w zachowaniu. Dziecko, zwłaszcza w przewlekłym zapaleniu mózgu, staje się powolne, obojętne. Jego wydajność w szkole jest znacznie zmniejszona z powodu zwiększonego zmęczenia i zmniejszonej uwagi. Zaczyna pozostawać w tyle w swoim mentalnym i fizycznym rozwoju od rówieśników.
- Wada rozwoju podstawy kostnej klatki piersiowej. Występuje u dzieci z przewlekłym zapaleniem mózgu i jest spowodowana zmianami objętości wdechowych i wydechowych. Nosi nazwę "piersi kurczaka" (skrzynia jest ściśnięta w bok, z mostkiem wystającym do przodu nad wspólną powierzchnią przedniej ściany typu "kil").
Rozpoznanie, oprócz wymienionych skarg, potwierdza badanie gardła za pomocą specjalnych lusterek. Ponadto lekarz może wykonać badanie palców nosogardzieli w celu określenia ciężkości adenoiditis.
Istnieją pewne trudności w rozpoznaniu tej choroby, gdy występuje ona w dzieciństwie, z tego powodu, że przejawy ciężkiego odurzenia, wysoka gorączka, które są przypisywane jego odmowie jedzenia, wysuwają się na pierwszy plan. W tym przypadku powiększone węzły chłonne szyi i okolicy podusznej pomagają skierować wyszukiwanie diagnostyczne na właściwą drogę. Wiek ten charakteryzuje się przejściem choroby do postaci przewlekłej z częstymi nawrotami (zaostrzeniami).
W starszym wieku zapalenie tęczówki musi odróżniać się od chorób takich jak:
- Polip Hoanal;
- Młodzieńcze angiofibroma;
- Wrodzone wady rozwojowe (niewydolność nosogardła, skrzywienie przegrody nosowej, przerost małżowiny);
- Procesy bliznowate po operacji na narządach górnych dróg oddechowych;
- Choroby nowotworowe tkanek limfatycznych.
Leczenie adenozy
Jak zaleca Dr Komarovsky, leczenie adenoiditis u dzieci powinno rozpocząć się, gdy pierwsze objawy choroby wystąpią lub są podejrzewane.
Wynika to przede wszystkim z ryzyka powikłań w sercu i nerkach, gdy choroba przechodzi od ostrej do przewlekłej.
Leczenie zapalenia migdałków 1 i 2 stopni jest ograniczone metodami zachowawczymi.
Ma na celu usunięcie obrzęku tkanki limfatycznej, zmniejszenie wrażliwości na alergeny, zwalczanie patologicznej mikroflory (wirusy i drobnoustroje), poprawienie statusu immunologicznego.
Osiąga się to poprzez szereg działań.
- Klimatoterapia. Letnie wakacje dziecka na Krymie i wybrzeżu Morza Czarnego na Kaukazie mają korzystny wpływ na jego powrót do zdrowia po adenoiditis, a także mają wyraźny efekt zapobiegawczy, zapobiegający wystąpieniu tej choroby.
- Przyjmowanie leków przeciwhistaminowych (Suprastin, Pipolfen itp.) I glukonianu wapnia.
- Leki przeciwzapalne (Aspiryna, Ibuklin, Paracetamol, itp.).
- Antybiotyki. Mianowany wysiękowym surowiczym i ropnym zapaleniem mózgu z ciężkimi objawami zatrucia, jak również z zaostrzeniem przewlekłego zapalenia błony śluzowej jamy ustnej, biorąc pod uwagę rzekomy patogen.
- Lokalne oddziaływanie na migdałki:
- Zwężenie naczyń krwionośnych (Naphazolin, Xylin); środki antyseptyczne (Protargol, Bioparox itp.);
- Wdychanie za pomocą wymienionych funduszy;
- Pompowanie śluzu (u niemowląt);
- Fizykoterapia (terapia kwarcem i laserem lokalnie na migdałkach, elektroforeza i średnica z użyciem leków na regionalnych węzłach chłonnych).
- Kompleksy multiwitaminowe i zapobieganie krzywicy.
- Dobre odżywienie o wystarczającym stosunku białko-węglowodany. W przypadkach alergicznego zapalenia tęczówki i skłonności do skazy, konieczne jest usunięcie pokarmów, które mogą powodować tę reakcję z diety dziecka: owoców cytrusowych, orzechów, truskawek, kakao i owoców morza.
Środki stosowane w ludach w leczeniu adenoiditis ograniczają się do dodawania ziół o działaniu przeciwdrobnoustrojowym (rumianek, szałwia) do inhalacji.
Ponadto, profilaktyczne stosowanie płukania nosa roztworem soli (1 łyżka soli na 1 litr wody) i mokre okłady na gardle za pomocą zimnej wody.
Wcześniej tak zwany "ajerkoniak" był szeroko stosowany w celu złagodzenia oddychania i złagodzenia procesów zapalnych, które składały się z podgrzanego mleka (0,5 l), miodu (1 łyżeczka), surowego jajka i masła. Ten dobrze wymieszany koktajl w gorącej formie z małymi łykami był pijany w ciągu dnia. Jednak jego skuteczność jest kontrowersyjna i uzasadniona jedynie jako lokalny efekt cieplny na nosogardło podczas okresu rekonwalescencji.
Chirurgiczne leczenie adenoiditis (adenoidektomia) stosuje się do przerostu migdałków o 2 stopnie i więcej.
Operacja polega na mechanicznym usunięciu powiększonego gruczołu i jego wzrostu za pomocą specjalnego adenotomu Beckmanna, który ma różne rozmiary w zależności od wieku pacjenta.
Interwencja prowadzona jest zarówno za pomocą znieczulenia miejscowego, jak i znieczulenia ogólnego.
Godzinę lub dwie po usunięciu adenoidektomii pacjent może zostać zwolniony z ośrodka medycznego.
Przez pierwsze pięć dni po operacji zaleca się przyjmowanie schłodzonej płynnej żywności, dozwolone są lody. W kolejnych dniach limity temperatury są usuwane.
Wskazania do zabiegu:
- Silne oddychanie przez nos;
- Początkowa deformacja szkieletu twarzy i klatki piersiowej;
- Upośledzenie słuchu z powodu przerostu migdałków nosogardła;
- Dostępne przewlekłe choroby zapalne innych narządów górnych dróg oddechowych.
Bezwzględne przeciwwskazania do operacji:
- Zaburzenia układu krzepnięcia krwi;
- Młodzieńcze angiofibroma;
- Choroby nowotworowe krwi;
- Choroba serca z wyraźnymi objawami niewydolności krążenia.
Względne przeciwwskazania do adenotomii:
- Ostre choroby zakaźne u dziecka;
- Choroby skóry twarzy;
- Niekorzystna sytuacja epidemiczna (epidemia grypy, przypadki odry w zespole dziecięcym na krótko przed planowaną operacją).
W takich przypadkach operacja jest wykonywana po pewnym czasie (1-2 miesiące), po wyeliminowaniu czynników ryzyka.
Najkorzystniejszy wiek dla usunięcia adenoidu to okres 5-7 lat.
Adenoiditis
Adenoiditis jest ostrym lub przewlekłym stanem zapalnym migdałków gardłowych pierścienia limfocytarnego. Główne objawy to uczucie dyskomfortu w nosie, nocne chrapanie, brak oddychania przez nos, śluz lub ropne wydzielina, zamknięty nosowy, suchy napadowy kaszel, zespół zatrucia, zaburzenia snu. Rozpoznanie opiera się na danych z badania ankietowego pacjenta, mezofaryngoskopii, rinoskopii tylnej, badań laboratoryjnych, prześwietlenia rentgenowskiego lub tomografii komputerowej obszaru nosowo-gardłowego. W leczeniu adenoiditis, leków miejscowych i ogólnoustrojowych stosuje się fizjoterapię, rzadziej wykonuje się adenoidektomię.
Adenoiditis
Zapalenie Adenoiditis (angina retrosis) lub epifaryngitis) jest najczęstszą chorobą w otolaryngologii dziecięcej. Najczęściej występuje u dzieci w wieku przedszkolnym i szkolnym - od 3 do 9 lat. U dorosłych jest to rzadkie, co wiąże się z zależną od wieku inwolucją tkanki limfatycznej migdałka nosowo-gardłowego. Według statystyk patologia ta występuje w 5-28% ogólnej populacji dzieci i 70% często chorych dzieci i nastolatków. Pierwotna częstość występowania przewlekłego zapalenia jelit wynosi 1,8-2,7 na 1000 dzieci. Patologia jest równie powszechna wśród mężczyzn i kobiet, w 35-45% przypadków towarzyszą nawracające lub przewlekłe choroby układu oddechowego.
Przyczyny adenoiditis
Retroniczne zapalenie migdałków - choroba polietylologiczna. Zapalenie migdałków jest wywoływane przez wirusy lub patogenne bakterie. Do grupy wirusów należą adenowirusy i wirusy opryszczki, w tym wirus opryszczki typu 4 - Epstein-Barr. Decydującym stały deficyt związki bakteryjne (rdzennych) flora gardła i zwiększenie ilości przejściowy mikroflory Moraxella rodzajów (M. catarrhalis), Bacillus, Micrococcus, Pseudomonas Enterobacteriaceae (K.pneumoniae, K.oxytoca, E. coli), gronkowce (S.aureus), streptokoki (Str. pneumoniae, Str.pyogenes). Następujące czynniki mogą również przyczynić się do rozwoju adenoiditis:
- Częste przeziębienia. Stałe wysokie obciążenie antygenowe spowodowane kontaktem z dużą liczbą wirusów w połączeniu z niedojrzałością układu odpornościowego dzieci prowadzi do przerwania normalnych procesów immunologicznych w migdałku gardłowym, powstawania adenoiditis.
- Choroby współistniejące. Obejmują one nawracające lub przewlekłe choroby górnych dróg oddechowych, które są ogniskami zakażenia - nieżytem nosa, zapaleniem błony śluzowej nosa i gardła, zapaleniem opon, zapaleniem zatok, zapaleniem migdałków, zapaleniem jamy ustnej. Oddzielnie izoluje się GERD, w którym kwas chlorowodorowy utrzymuje przewlekłe zapalenie migdałków.
- Warunki immunopatologiczne. Lista obejmuje cukrzycę, niedoczynność tarczycy, zakażenie wirusem HIV, genetycznie określone niedobory odporności i choroby alergiczne. U małych dzieci, brak karmienia piersią, niedobór witaminy D i krzywica, które rozwijają się na tym tle.
- Wrodzone cechy. Obejmują dziedziczną tendencję do wzrostu wegetacji adenoidalnych i ich stanu zapalnego, anomalie konstytucji według rodzaju wysiękowego zapalenia pochwy. Ważną rolę odgrywają wady rozwojowe, które naruszają oddychanie przez nos - skrzywienie przegrody nosowej, deformacja konchy itp.
- Wpływ zewnętrzny. Sytuacja ekologiczna ma znaczenie: nadmiernie sucha lub zanieczyszczona przez emisje przemysłowe, zwiększone promieniowanie tła. Czynniki przyczyniające się do tego obejmują hipotermię, oparzenia parą nosowo-gardłową, wdychanie oparów chemicznych i lotne trucizny.
Patogeneza
Podstawą patogenezy adenoiditis jest uszkodzenie nabłonka rzęskowego, zlokalizowane na powierzchni migdałków migdałków, wywołane czynnikami fizycznymi, termicznymi, chemicznymi lub biologicznymi. Na tej podstawie powstają tak zwane obszary "łysienia", podatne na przenikanie patogennych bakterii i wirusów, a rozwija się kompensacyjny hiperplazja tkanki limfatycznej. Przy nadmiernym obciążeniu antygenowym procesy regeneracji w ciele migdałowatym zostają zakłócone, a zmiana ich komórek zostaje wzmocniona. W rezultacie powstają atroficzne i reaktywne pęcherzyki, które w połączeniu z tłumieniem fagocytozy, niedoborem miejscowej mikroflory i niedojrzałością układu odpornościowego dziecka, prowadzą do rozwoju zapalenia.
Klasyfikacja
W zależności od czasu trwania kursu, nasilenia objawów oraz klinicznych i morfologicznych cech adenoiditis, istnieje kilka klasyfikacji stanu zapalnego migdałka nosowo-gardłowego. Taki podział choroby na formy ze względu na konieczność stosowania różnych schematów terapeutycznych w różnych sytuacjach. Na podstawie czasu trwania przepływu rozróżnia się następujące warianty adenoiditis:
- Ostre. Obejmuje to epizody stanu zapalnego migdałków trwające do 2 tygodni i powtarzane nie więcej niż 3 razy w roku. Średni czas trwania - od 5 do 10 dni. Najczęściej patologia rozwija się ostro, na tle ostrych infekcji dróg oddechowych lub zakażeń dziecięcych kroplówek.
- Podstępny. Z reguły jest to wynik nieoczyszczonego procesu ostrego. Charakterystyczne dla dzieci z przerośniętym migdałkiem gardłowym. Średni czas trwania choroby nie przekracza 20-25 dni. Resztkowe zjawiska w postaci stanu podgorączkowego można obserwować do 30 dni.
- Chroniczny. Obejmuje to adenoiditis, którego objawy kliniczne utrzymują się dłużej niż 1 miesiąc lub występują częściej niż 4 razy w roku. W roli patogenów służy kombinacja infekcji bakteryjnych i wirusowych. Występują zarówno pierwotne przewlekłe zapalenie spojówek, jak i konsekwencje niewłaściwego leczenia podostrej postaci.
Przewlekłe zapalenie błony śluzowej jamy macicy może objawiać się różnymi zmianami morfologicznymi w miąższu ciała migdałowatego. Jego główne formy obejmują:
- Edemata catarrhal. Zaostrzeniu choroby towarzyszy aktywacja reakcji zapalnych w ciele migdałowatym, jego wyraźnym obrzęku. Obraz kliniczny jest zdominowany przez objawy nieżytowe.
- Surowaty wysięk. Charakteryzuje się nagromadzeniem dużej liczby patogennych mikroorganizmów i ropnych mas w zagłębieniach miąższu. W rezultacie ciało migdałowate staje się obrzęknięte i przerośnięte.
- Muco-ropny. Procesowi zapalnym towarzyszy ciągłe uwalnianie dużej ilości śluzu z domieszką ropnego wysięku. Jednocześnie tkanka gruczolakowata stopniowo powiększa się.
W oparciu o ogólny stan pacjenta i nasilenie istniejących objawów klinicznych, zwykle rozróżnia się 3 stopnie ciężkości adenoiditis:
- Kompensowany. Często jest to reakcja fizjologiczna na czynniki zakaźne. Pogorszenie stanu ogólnego nie jest bardzo wyraźne lub całkowicie nieobecne. Od czasu do czasu dochodzi do naruszenia oddechu z nosa, nocnego chrapania.
- Podskompensowane. Objawy kliniczne stopniowo zwiększają się, pojawia się zatrucie ogólnoustrojowe, odpowiadające ostremu zapaleniu przyzębia. W przypadku braku odpowiedniego leczenia choroba zostaje zdekompensowana.
- Zdekompensowany. W takim przypadku migdałek gardłowy traci swoją funkcję, zamieniając się w siedlisko przewlekłej infekcji. Lokalna odporność jest całkowicie nieobecna. Klinicznie towarzyszą temu wyraźne objawy.
Objawy adenoiditis
Choroba nie ma objawów patognomonicznych ani dolegliwości. Główne objawy to uczucie łaskotania, drapanie w głębokich częściach nosa, głośny oddech podczas snu. Innym wczesnym objawem jest nocne chrapanie, dzięki któremu sen dziecka staje się niespokojny, powierzchowny. Po pewnym czasie pogorszenie oddychania przez nos w ciągu dnia, wydzielina śluzowa z nosa. Większość pacjentów ma suchy lub bezproduktywny kaszel napadowej natury, nasilający się w nocy i rano.
Ponadto rozwija się zespół upojenia - wzrost temperatury ciała do 37,5-39 ° C, rozproszony ból głowy, ogólne osłabienie, senność, pogorszenie lub utrata apetytu. Wcześniej powstające parestezje są stopniowo przekształcane w tępe bóle uciskowe bez wyraźnej lokalizacji, które są pogarszane przez połykanie. Objętość wydzieliny śluzowej z nosa wzrasta, istnieje ropna domieszka. Funkcja drenażu rur słuchowych jest upośledzona, co prowadzi do pojawienia się bólu w uszach i przewodzeniowego ubytku słuchu. Oddychanie nosa staje się niemożliwe, a pacjent zmuszany jest do oddychania przez usta, przez co ten drugi jest stale uchylony. W tym samym czasie, z powodu obturacji choana, następuje zmiana głosu typu zamkniętego nosa.
W przypadku długotrwałego zaniedbanego przebiegu, z powodu przewlekłego niedotlenienia, rozwijają się zaburzenia neurologiczne - dziecko staje się powolne, apatyczne, pogarsza się zdolność koncentracji na czymś, pamięci i wyniki w nauce. Występuje zniekształcenie czaszki twarzy typu "twarzy adenoidalnej": podniebienie twarde staje się wąskie i wysokie, produkcja śliny wzrasta, a następnie spływa z kącika ust. Górna szczęka jest również zdeformowana - górne siekacze wystają do przodu, przez co fałdy nosowo-wargowe są wygładzone, a zgryz jest zniekształcony.
Komplikacje
Powikłania adenoiditis są związane z rozprzestrzenianiem się patogennej mikroflory z ropnymi masami do jamy nosowej, w dół do drzewa tchawiczo-oskrzelowego. Powoduje to rozwój przewlekłego zapalenia błony śluzowej nosa i zatok, zapalenia gardła, zapalenia krtani, trieobronchity, zapalenia płuc. W wieku 5 lat istnieje ryzyko powstania ropnia gardła. Długotrwały wyciek z nosa wywołuje egzemę przedsionka nosa i inne zmiany skórne w tym obszarze. Jednoczesne zapalenie migdałków z zablokowaniem otworów gardłowych w rurkach słuchowych prowadzi do Eustachitis, ropnego zapalenia ucha środkowego i poważnego upośledzenia słuchu w przyszłości. Długotrwały głód tlenu w mózgu przejawia się opóźnionym rozwojem umysłowym dziecka, uporczywymi zaburzeniami neurologicznymi.
Diagnostyka
Diagnoza jest dokonywana na podstawie anamnestycznych danych, skarg dziecka i rodziców, wyników fizycznych i instrumentalnych metod badawczych. Testy laboratoryjne pełnią rolę metod pomocniczych, pozwalających wyjaśnić etiologię choroby i określić taktykę terapeutyczną. Pełny program diagnostyczny składa się z:
- Badanie fizyczne. Podczas ogólnego badania otolaryngolog zwraca uwagę na głos i mowę pacjenta, charakter oddechu nosowego. Jednocześnie wykrywa się zamknięty rodzaj nosa, trudności lub całkowity brak oddychania przez nos. W badaniu palpacyjnym węzłów chłonnych ustala się umiarkowanie powiększone, bezbolesne podudziowe, potyliczne, przednie i tylne grupy szyjne.
- Mezofaryngoskopia. Podczas badania gardła uwidacznia się duża ilość jasnożółtego lub żółto-zielonego wyładowania, spływającego z przekrwionej tylnej ściany gardła. Występuje również zaczerwienienie łuków podniebiennych, wzrost pęcherzyków limfatycznych lub bocznych rolek gardła.
- Tylna rinoskopia. Umożliwia identyfikację powiększonego, przekrwionego, obrzękłego migdałka nosogardła, pokrytego włóknistą płytką nazębną. Widoczne luki wypełnione są ropnymi lub śluzowymi masami wysiękowymi.
- Analizy laboratoryjne. W wirusowym zapaleniu gruczołowo-dokrętnym, wzór leukocytów po prawej stronie, wzrost liczby limfocytów i ESR jest wyświetlany w OAK. Akcesji flory bakteryjnej towarzyszy leukocytoza, przesunięcie formuły w kierunku pasma i młodych neutrofili. Dodatkowo badanie mikrobiologiczne wydzielin nosowych.
- Metody diagnostyki radiacyjnej. Radiografię nosogardzieli wykorzystuje się w projekcjach czołowych i bocznych. Pozwala na identyfikację przerostu tkanki limfatycznej migdałków gardłowych, która pokrywa otwory chłonne. W późniejszych etapach obraz rentgenowski pokazuje deformację podniebienia twardego, górnej szczęki. Do różnicowania z guzami stosuje się CT szkieletu twarzy ze wzmocnieniem kontrastu.
Leczenie adenozy
Celem leczenia jest wyeliminowanie źródła infekcji, zapobieganie chronieniu procesu patologicznego, jego rozprzestrzenienie się w sąsiadujące struktury anatomiczne. W tym celu, miejscowe i ogólnoustrojowe środki farmakologiczne, zalecane są procedury fizjoterapeutyczne. W ciężkich przypadkach ze współistniejącym znacznym wzrostem wegetacji adenoidalnych lub rozwojem powikłań wskazane jest leczenie chirurgiczne. Tak więc, z adenoiditis przeprowadza się:
- Terapia farmakologiczna. Jest prezentowany przez leki przeciwbakteryjne lub przeciwwirusowe, środki nadwrażliwe, środki detoksykacyjne, immunomodulatory, kompleksy witaminowe. Jako leczenie miejscowe zaleca się stosowanie kropli zwężających naczynia krwionośne, miejscowych kortykosteroidów, środków dezynfekcyjnych w postaci aerozoli, inhalacji antyseptycznych.
- Adenoidektomia. Leczenie chirurgiczne polega na wycięciu przerostowej tkanki limfatycznej, blokowaniu światła kanałów nosowych i zakłócaniu normalnego oddychania przez nos. Operację można wykonać w sposób klasyczny za pomocą skalpela lub za pomocą technik endoskopowych.
- Fizjoterapia Szeroko stosowany: rurkowy kwarc, napromieniowanie jamy nosowej i tylnej ściany gardła za pomocą lasera helowo-neonowego, elektroforeza leków na regionalne węzły chłonne, ćwiczenia oddechowe. Skuteczne leczenie sanatoryjno-uzdrowiskowe, w tym terapia kriogenowo-tlenowa i ultradźwiękowa, zabiegi borowinowe.
Prognozy i zapobieganie
Dzięki pełnemu, odpowiednio dobranemu leczeniu rokowanie na całe życie i zdrowie jest korzystne. Ryzyko wystąpienia niebezpiecznych komplikacji w takich sytuacjach jest wyjątkowo niskie - nie więcej niż 0,3-1%. Nie opracowano szczególnych środków zapobiegawczych w tej patologii. Niespecyficzne zapobieganie ostrym lub ostrym zaostrzeniom przewlekłego zapalenia błony śluzowej jamy nosowej obejmuje wczesne rozpoznanie i leczenie wzrostu wegetacji adenoidalnych, chorób zakaźnych i anomalii jamy nosowej, wzmacnianie ogólnych sił ochronnych organizmu, unikanie hipotermii, termicznych i chemicznych oparzeń nosogardzieli, pełne i zrównoważone odżywianie, aktywne uprawianie sportu, Regularne badania kontrolne otolaryngologa.
Objawy adenoiditis u dzieci, leczenie przewlekłych i ostrych postaci choroby
Ciało ludzkie jest zaprojektowane w taki sposób, aby maksymalnie chronić przed przenikaniem patogennych mikroorganizmów. Jednak czasami bariery ochronne są modyfikowane i same stają się zagrożeniem dla zdrowia. Adenoiditis jest jedną z chorób, które występują w dzieciństwie z powodu zmian w niektórych tkankach ciała.
Co to jest adenoiditis?
Migdałki gardłowe chronią ludzi przed skutkami niekorzystnych czynników zewnętrznych. Służą one jako rodzaj filtra, który zapobiega przenikaniu drobnoustrojów głęboko w ciało. Ze względu na różne infekcje tkanka migdałków może rosnąć. Powiększone tkanki nosowo-gardłowe nazywane są adenoidami.
Wzrost tkanki limfatycznej jest typowy dla dzieci w wieku od 3 do 8 lat. U dzieci w wieku szkolnym, ciało migdałowate zaczyna się kurczyć, więc w wieku 13 lat przyrosty adenoidów całkowicie zanikają. Czasami jednak pojawiają się stan zapalny migdałków. Ta patologia nazywa się adenoiditis.
Przyczyny choroby
Rozszerzony migdałek u dziecka nie zawsze prowadzi do zapalenia jajowodów. Ich mały wzrost nie powoduje dyskomfortu i nie wymaga poważnego leczenia. Proces zapalny w migdałkach występuje pod wpływem infekcji na tle osłabionej odporności lokalnej. Głównymi przyczynami adenoiditis u dzieci są:
- częste przeziębienia;
- predyspozycje do alergii;
- niedojrzałość układu odpornościowego u wcześniaków;
- niekontrolowane zażywanie narkotyków;
- wczesne zaniechanie karmienia piersią;
- choroby przewlekłe;
- patologia struktury nosogardzieli (wrodzona lub traumatyczna);
- zakażenie wewnątrzmaciczne płodu;
- zła ekologia;
- systematyczna hipotermia;
- patologie górnych dróg oddechowych;
- brak witamin, złe odżywianie;
- będąc w zadymionym pokoju;
- zapalenie migdałków;
- choroby zakaźne.
Klasyfikacja i objawy
Zgodnie z poziomem rozpowszechnienia na sąsiadujących tkankach rozróżnia się następujące rodzaje chorób:
- powierzchowne (lekkie zapalenie migdałków);
- kompensowane (proces zapalny wpływa na migdałki podniebienne i gardłowe);
- podskompensowane (objawiające się pogorszeniem stanu zdrowia, zaostrzonym zapaleniem migdałków);
- zdekompensowane (wraz z zapaleniem tkanek łącznych i uszkodzeniem narządów wewnętrznych).
Główne objawy tego rodzaju choroby: katar, swędzenie i pieczenie w nosie, kaszel. Zapalenie Adenoid na tle alergii często przyjmuje postać przewlekłą.
Stopnie zapalenia gruczolaków
Zapalenie Adenoid u dzieci przybiera różne formy. Rozróżnić chorobę według stopnia zanikania migdałków, długości choroby i nasilenia stanu zapalnego, poziomu rozpowszechnienia w otaczającej tkance. Stopień zmiany w tkance limfatycznej określa się w zależności od tego, w jakim stopniu migdałki pokrywają kanały nosowe:
- 1 stopień - migdałki pokrywają 1/3 jamy nosowej;
- 2 stopnie - wzrost osiąga połowę jamy nosowej;
- Etap 3 - migdałki pokrywają 2/3 przegrody nosowej;
- 4 stopnie - migdałki prawie całkowicie pokrywają kanały nosowe.
W zależności od zakresu i nasilenia stanu zapalnego, choroba występuje w postaciach ostrych, podostrych i przewlekłych.
Postać ostra i podostra
Ostry przebieg choroby ma najbardziej wyraźne objawy i trwa 5-7 dni. Manifestacja ostrego zapalenia tęczówki na tle infekcji wirusowych i bakteryjnych. Objawy ostrego zapalenia jajowodów:
- wzrost temperatury ciała do 39 stopni;
- przekrwienie nosa;
- napady kaszlu, pogarszane w nocy;
- wydzielanie śluzu z przewodów nosowych;
- bóle głowy;
- ból ucha;
- obrzęk krtani.
Podostre zapalenie adenoidalne trwa do 3 tygodni. Temperatura ciała może osiągnąć 38 stopni, a zapalenie wpływa na sąsiadującą tkankę limfatyczną. W podostrym zapaleniu gruczołowym obserwuje się oznaki ostrej postaci, ale dziecko ma okresy złagodzenia objawów.
Chroniczna forma
Przewlekłe zapalenie błony śluzowej jamy ustnej u dzieci występuje po późnym leczeniu choroby. Objawy i oznaki choroby przewlekłej:
- czas trwania do sześciu miesięcy i więcej;
- niska temperatura ciała;
- kaszel;
- trudności w oddychaniu przez nos;
- utrata słuchu;
- chrapanie we śnie;
- katar z odprowadzeniem ropnym;
- powiększenie węzłów chłonnych (zalecamy przeczytanie: jak wyglądają powiększone węzły chłonne u dziecka?);
- zmiana głosu i zaburzenia mowy;
- brak apetytu;
- nawracające bóle głowy;
- pogorszenie stanu ogólnego;
- częste choroby górnych dróg oddechowych i narządów ENT (ból gardła, zapalenie ucha, zapalenie zatok, zapalenie oskrzeli).
Przewlekłe zapalenie błony śluzowej jamy nosowej może przybrać formę kataralną (zapalenie błon śluzowych), wysiękowe surowicy (wraz z wydalaniem wysięku), ropne (pojawiają się ropne stany zapalne).
Co to jest niebezpieczne zapalenie jajowodów?
Z powodu trudności w oddychaniu ich klatka piersiowa ulega deformacji i powstaje "twarz adenoidalna", podczas której fałdy trójkąta nosowo-wargowego są wygładzone, dolna szczęka jest zwiększona, a ugryzienie ulega zmianie.
Przy stałym zapaleniu adenoidowym dziecko zwiększa wydzielanie śliny, a wyraz twarzy staje się bez znaczenia. Choroba może prowadzić do uszkodzenia nerek, chorób serca i przewodu żołądkowo-jelitowego. Infekcja gardła wpływa na ucho i prowadzi do przewlekłego zapalenia ucha środkowego. W przypadku adenoiditis, dziecko często cierpi na przeziębienia, którym towarzyszą powikłania (zapalenie oskrzeli, zapalenie płuc, zapalenie zatok, zapalenie krtani i tchawicy).
Środki diagnostyczne
Diagnozuj zapalenie adenoidu na podstawie objawów. Aby potwierdzić diagnozę, specjalista bada gardło za pomocą specjalnych lusterek. Stopień proliferacji migdałków, lekarz określa na palpacji nosogardzieli. Dodatkowe metody diagnostyczne pozwalają ustalić czynnik sprawczy choroby, stopień uszkodzenia otaczających tkanek i obecność powikłań. Te metody obejmują:
- ogólne i biochemiczne badanie krwi;
- wymaz z gardła;
- prześwietlenie nosogardła;
- badanie alergologiczne (z podejrzeniem alergicznego charakteru choroby);
- ocena funkcji narządu słuchu (impedancymetria akustyczna, audiometria);
- tomografia komputerowa.
Kompleksowe leczenie
Leczenie adenoiditis ma miejsce w leczeniu współistniejących chorób. Metoda leczenia jest wybierana przez specjalistę, w oparciu o kliniczne objawy choroby, czynnik sprawczy, stopień zmian w tkance limfatycznej i wiek pacjenta. W leczeniu dzieci zażywają narkotyki, leki homeopatyczne, fizjoterapia, metody tradycyjne, zabiegi chirurgiczne.
Terapia zachowawcza
Terapia zachowawcza jest stosowana w przypadku adenoiditis 1 i 2 stopnia atrofii migdałków. Kompleks medyczny obejmuje przyjmowanie leków, które ułatwiają ogólny stan pacjenta i eliminują stany zapalne. Cały nosogardziel jest leczony. Tabela opisuje leki stosowane w leczeniu zachowawczym.