Jedną z najczęstszych klas leków przeciwbakteryjnych są cefalosporyny. Dzięki mechanizmowi działania są one inhibitorami syntezy ściany komórkowej i mają silne działanie bakteriobójcze. Wraz z penicylinami, karbapenemy i monobaktamy tworzą grupę antybiotyków beta-laktamowych.
Ze względu na szeroki zakres działań, wysoką aktywność, niską toksyczność i dobrą tolerancję pacjentów, leki te prowadzą do częstych zaleceń dotyczących leczenia pacjentów hospitalizowanych i stanowią około 85% całkowitej objętości środków przeciwbakteryjnych.
Klasyfikacja i nazwy antybiotyków cefalosporynowych
Lista leków dla wygody jest przedstawiona przez pięć grup pokoleń.
Pierwsza generacja
Pozajelitowe lub domięśniowe (dalsze w / m):
- Cefazolina (Kefzol, sól sodowa Cefazolin, Cefamezin, Lysolin, Orizolin, Natsef, Totaf).
Ustne, tj. formy do stosowania doustnego, tabletkowane lub w postaci zawiesin (dalsze trans.):
- Cefaleksyna (Cefaleksyna, Cefaleksyna-AKOS)
- Cefadroksyl (Biodroksyl, Durocef)
Drugi
- Cefuroksym (Zinatsef, Axetin, Ketocef, Cefurus, Cefuroksym sodowy).
- Cefoksytyna (Cefoksytyna sodowa, Anaerotsef, Mefoksyna).
- Cefotetan (Cefotetan).
Trzeci
- Cefotaksym.
- Ceftriakson (Rofetsin, Ceftriaxon-AKOS, Lendatsin).
- Cefoperazone (Medocef, Cefobit).
- Ceftazidim (Fortum, Vice, Kefadim, Ceftazidim).
- Cefoperazon / sulbactam (Sulperazon, Sulperacef, Sulzonzef, Backperazon, Sultsef).
Po czwarte
- Cefepim (Maxipim, Maxicef).
- Ceffirm (Cefvnorm, Izodepoi, Keiten).
Piąty. Anti mrsa
- Ceftobiprol (Zeftera).
- Ceftaroline (Zinforo).
Stopień wrażliwości flory
Poniższa tabela pokazuje skuteczność cefalospas. w stosunku do znanych bakterii z - (oporność mikroorganizmów na działanie leku) do ++++ (maksymalny efekt).
* Antybiotyki z grupy cefalosporyn, nazwy (z aktywnością beztlenową): Mefoksyna, Anaerotsef, Cefotetan + wszyscy przedstawiciele trzeciego, czwartego i piątego pokolenia.
Otwieranie historii i mechanizm odbioru
W 1945 r. Włoski profesor Giuseppe Brotsu, badając zdolność do samooczyszczania się ścieków, wyizolował szczep grzyba zdolny do wytwarzania substancji hamujących wzrost i reprodukcję flory gram-dodatniej i gram-ujemnej. Podczas dalszych badań lek z hodowli Cephalosporium acremonium był testowany na pacjentach z ciężkimi postaciami duru brzusznego, co doprowadziło do szybkiej pozytywnej dynamiki choroby i szybkiego powrotu do zdrowia pacjentów.
Pierwszy antybiotyk cefalosporynowy, cefalotyn, został stworzony w 1964 roku przez amerykańską kampanię farmaceutyczną Eli Lilly.
Jako źródło pozyskiwania służyła Cefalosporyna C, naturalny producent grzybów pleśniowych i źródło kwasu 7-aminocefalosporanowego. W praktyce medycznej stosuje się półsyntetyczne antybiotyki, otrzymywane przez acylowanie na grupie aminowej 7-ACC.
W 1971 r. Zsyntetyzowano cefazolinę, która stała się głównym lekiem przeciwbakteryjnym przez całą dekadę.
Pierwszym lekiem i przodkiem drugiej generacji, uzyskanym w 1977 r., Był cefuroksym. Najczęściej stosowany antybiotyk w praktyce medycznej, ceftriakson, powstał w 1982 roku, jest aktywnie wykorzystywany i nie rezygnuje z pozycji do dziś.
Pomimo obecności podobieństwa w strukturze z penicylinami, które determinują podobny mechanizm działania przeciwbakteryjnego i obecność alergii krzyżowych, cefalosporyny mają szeroki zakres działania na chorobotwórczą florę, wysoką oporność na beta-laktamazę (enzymy bakteryjne, które niszczą strukturę środka przeciwdrobnoustrojowego z cyklem beta-laktamowym).
Synteza tych enzymów powoduje naturalną oporność drobnoustrojów na penicyliny i cefalosporyny.
Ogólne cechy i farmakokinetyka cefalosporyn
Wszystkie leki w tej klasie są różne:
- działanie bakteriobójcze na patogeny;
- łatwa tolerancja i stosunkowo mała częstość występowania działań niepożądanych w porównaniu z innymi lekami przeciwdrobnoustrojowymi;
- obecność reakcji nadwrażliwości krzyżowej z innymi beta-laktamami;
- wysoki synergizm z aminoglikozydami;
- minimalne zakłócenie mikroflory jelitowej.
Zaletę cefalosporyn można również przypisać dobrej biodostępności. Antybiotyki cefalosporynowe w tabletkach mają wysoki stopień strawności w przewodzie pokarmowym. Wchłanianie leków wzrasta, gdy są spożywane podczas lub bezpośrednio po posiłku (z wyjątkiem cefakloru). Pozajelitowe cefalosporyny są skuteczne zarówno w IV, jak i IM. Mają wysoki wskaźnik rozkładu w tkankach i narządach wewnętrznych. Maksymalne stężenie leku powstaje w strukturach płuc, nerek i wątroby.
Wysokie poziomy leku w żółci dostarczają ceftriakson i cefoperazon. Obecność podwójnej drogi wydalania (wątroby i nerek) umożliwia ich skuteczne stosowanie u pacjentów z ostrą lub przewlekłą niewydolnością nerek.
Cefotaksym, cefepim, ceftazydym i ceftriakson są w stanie przenikać przez barierę krew-mózg, tworząc klinicznie znaczące poziomy w płynie mózgowo-rdzeniowym i są przepisywane na zapalenie błon mózgowych.
Oporność patogenu na antybiotykoterapię
Leki o bakteriobójczym mechanizmie działania są maksymalnie aktywne wobec organizmów znajdujących się w fazie wzrostu i rozmnażania. Ponieważ ścianka drobnoustrojów jest utworzona przez peptydoglikan o wysokiej zawartości polimeru, działają one na poziomie syntezy swoich monomerów i zakłócają syntezę poprzecznych mostków polipeptydowych. Jednak ze względu na biologiczną swoistość patogenu, różne nowe struktury i sposoby funkcjonowania mogą pojawiać się między różnymi gatunkami i klasami.
Mycoplasma i pierwotniaki nie zawierają skorupki, a niektóre gatunki grzybów zawierają ścianę chitynową. Ze względu na tę specyficzną strukturę wymienione grupy patogenów nie są wrażliwe na działanie beta-laktamów.
Naturalna oporność prawdziwych wirusów na środki przeciwdrobnoustrojowe jest spowodowana brakiem molekularnego celu (ściany, błony) dla ich działania.
Odporność na czynniki chemioterapeutyczne
Oprócz naturalnego, ze względu na cechy morfofizyczne gatunku, można uzyskać oporność.
Najważniejszą przyczyną powstawania tolerancji jest nieracjonalna terapia antybiotykowa.
Chaotyczne, nieuzasadnione przypisywanie sobie leków, częste anulowanie z przejściem na inny lek, stosowanie jednego leku przez krótki czas, zakłócanie i obniżanie zalecanych dawek, a także przedwczesne usunięcie antybiotyku - prowadzą do mutacji i pojawienia się odpornych szczepów, które nie reagują na klasyczne wzory leczenie.
Badania kliniczne wykazały, że długie okresy między mianowaniem antybiotykiem całkowicie przywracają wrażliwość bakterii na jej działanie.
Charakter nabytej tolerancji
Mutacja-selekcja
- Szybka oporność, typ streptomycyny. Opracowany na makrolidach, ryfampicynie, kwasie nalidyksowym.
- Wolno, w rodzaju penicyliny. Specyficzny dla cefalosporyn, penicylin, tetracyklin, sulfonamidów, aminoglikozydów.
Mechanizm transmisji
Bakterie produkują enzymy, które inaktywują leki chemioterapeutyczne. Synteza mikroorganizmów, beta-laktamaza niszczy strukturę leku, powodując oporność na penicyliny (częściej) i cefalosporyny (rzadziej).
Oporność i mikroorganizmy
Najczęściej opór jest charakterystyczny dla:
- staphylo i enterococci;
- E. coli;
- Klebsiella;
- Mycobacterium tuberculosis;
- Shigella;
- pseudomonady.
Funkcje aplikacji
Pierwsza generacja
Obecnie stosowany w praktyce chirurgicznej w zapobieganiu powikłaniom operacyjnym i pooperacyjnym. Jest stosowany w procesach zapalnych skóry i tkanek miękkich.
Nieskuteczne w uszkodzeniach dróg moczowych i górnych dróg oddechowych. Stosowany w leczeniu zapalenia migdałków gardłowych paciorkowców. Mają dobrą biodostępność, ale nie tworzą wysokich, klinicznie znaczących stężeń we krwi i narządach wewnętrznych.
Drugi
Skutecznie u pacjentów z pozaszpitalnym zapaleniem płuc, dobrze połączone z makrolidami. Są dobrą alternatywą dla penicylin hamujących.
Cefuroksym
- Zalecany do leczenia zapalenia ucha środkowego i ostrego zapalenia zatok.
- Nie stosuje się do uszkodzeń układu nerwowego i opon mózgowych.
- Stosuje się go do przedoperacyjnej profilaktyki antybiotykowej i ochrony lekowej w celu interwencji chirurgicznej.
- Przypisany do łagodnych chorób zapalnych skóry i tkanek miękkich.
- Zawarte w kompleksowym leczeniu infekcji dróg moczowych.
Często stosuje się terapię etapową, z podawanym pozajelitowo cefuroksymem sodu, a następnie doustnym podaniem aksetylu cefuroksymu.
Cefaklor
Nie przypisany do ostrego zapalenia ucha środkowego z powodu niskich stężeń w płynach. ucho. Skuteczny w leczeniu zakaźnych i zapalnych procesów kości i stawów.
Antybiotyki cefalosporyn trzeciej generacji
Stosowany z bakteryjnym zapaleniem opon mózgowych, rzeżączką, chorobami zakaźnymi dolnych dróg oddechowych, infekcjami jelitowymi i zapaleniem dróg żółciowych.
Dobrze przezwyciężyć barierę krew-mózg, może być stosowany do zapalnych, bakteryjnych uszkodzeń układu nerwowego.
Ceftriakson i Cefoperazon
Są lekami z wyboru w leczeniu pacjentów z niewydolnością nerek. Wydalany przez nerki i wątrobę. Zmiana i dostosowanie dawki są konieczne tylko w przypadku skojarzonej niewydolności nerek i wątroby.
Cefoperazon praktycznie nie pokonuje bariery krew-mózg, dlatego nie jest stosowany podczas zapalenia opon mózgowych.
Cefoperazon / Sulbactam
Jest jedynym inhibitorem cefalosporyny.
Składa się z połączenia cefoperazonu i sulbaktamu z beta-laktamazą.
Skuteczny w procesach beztlenowych, można go przepisać jako jednoskładnikowe leczenie chorób zapalnych miednicy i jamy brzusznej. Ponadto jest on aktywnie wykorzystywany w ciężkich zakażeniach szpitalnych, niezależnie od lokalizacji.
Antybiotyki cefalosporynowe dobrze łączą się z metronidazolem w leczeniu zakażeń wewnątrzbrzusznych i miednicy. Są lekami z wyboru dla ciężkiego, skomplikowanego inf. układ moczowy. Służy do sepsy, zakaźnych uszkodzeń tkanki kostnej, skóry i tłuszczu podskórnego.
Wyznaczony gorączką neutropeniczną.
Piąte generacje leków
Obejmuje całe spektrum czwartej aktywności i działa na florę odporną na penicylinę i MRSA.
- poniżej 18 lat;
- u pacjentów z napadami drgawkowymi w wywiadzie, epilepsją i niewydolnością nerek.
Ceftobiprol (Zeftera) jest najskuteczniejszym sposobem leczenia zakażeń stopy cukrzycowej.
Dawkowanie i częstość stosowania głównych przedstawicieli grupy
Podawanie pozajelitowe
Stosowane w / in i in / m wstęp.
Jakie antybiotyki są cefalosporynami do stosowania doustnego?
Niepożądane skutki i kombinacje leków
- Powołanie leków zobojętniających sok żołądkowy znacznie zmniejsza skuteczność antybiotykoterapii.
- Nie zaleca się jednoczesnego stosowania cefalosporyn z lekami przeciwzakrzepowymi i przeciwpłytkowymi, trombolitycznymi - zwiększa to ryzyko krwawienia z jelit.
- Nie łączone z diuretykami pętlowymi, ze względu na ryzyko działania nefrotoksycznego.
- Cefoperazon ma wysokie ryzyko efektu disulfiramowego podczas picia alkoholu. Przechowywany do kilku dni po całkowitym zniesieniu leku. Może powodować hipoprotrombinemię.
Z reguły są one dobrze tolerowane przez pacjentów, jednak należy wziąć pod uwagę wysoką częstotliwość reakcji alergicznych z penicylinami.
Najczęstsze zaburzenia dyspeptyczne, rzadko - rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy.
Możliwe: dysbioza jelit, kandydoza jamy ustnej i pochwy, przemijające zwiększenie aktywności aminotransferaz wątrobowych, reakcje hematologiczne (hipoprotrombinemia, eozynofilia, leuko- i neutropenia).
Wraz z wprowadzeniem Zeftera możliwy rozwój zapalenia żył, perwersja smaku, występowanie reakcji alergicznych: obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny, reakcje bronchospastyczne, rozwój choroby posurowiczej, pojawienie się rumienia wielopostaciowego.
Rzadziej może wystąpić niedokrwistość hemolityczna.
Ceftriakson nie jest podawany noworodkom ze względu na wysokie ryzyko rozwoju żółtaczki jądrowej (ze względu na przemieszczenie bilirubiny w związku z albuminą osocza) i nie jest wskazany u pacjentów z infekcjami dróg żółciowych.
Różne grupy wiekowe
Cefalosporyny 1-4 pokolenia są stosowane w leczeniu kobiet w okresie ciąży, bez ograniczeń i ryzyka działania teratogennego.
Piąty jest przypisany w przypadkach, w których pozytywny wpływ na matkę jest wyższy niż potencjalne ryzyko dla nienarodzonego dziecka. Niewiele przenika do mleka matki, ale spotkanie w okresie laktacji może powodować dysbakteriozę błony śluzowej jamy ustnej i jelit u dziecka. Ponadto nie zaleca się stosowania piątej generacji, Cefixime, Ceftibuten.
U noworodków zalecane są większe dawki z powodu opóźnionego wydalania nerkowego. Ważne jest, aby pamiętać, że Cefipim jest dozwolony tylko od dwóch miesięcy i Cefiksime od sześciu miesięcy.
Pacjenci w podeszłym wieku powinni mieć dostosowane dawki, w oparciu o wyniki badania czynności nerek i analizy biochemicznej krwi. Wynika to z opóźnienia wieku w wydalaniu cefalosporyn.
W przypadku patologii wątroby konieczne jest zmniejszenie stosowanych dawek i monitorowanie testów wątrobowych (ALAT, ASAT, test na tymol, poziom całkowity, bilirubina bezpośrednia i pośrednia).
Artykuł przygotowany przez lekarza chorób zakaźnych
Chernenko A.L.
Na naszej stronie możesz zapoznać się z większością grup antybiotyków, kompletnymi listami ich leków, klasyfikacjami, historią i innymi ważnymi informacjami. Aby to zrobić, utwórz sekcję "Klasyfikacja" w górnym menu strony.
Grupa farmakologiczna - cefalosporyny
Przygotowania do podgrup są wykluczone. Włącz
Opis
Cefalosporyny - antybiotyki, których struktura chemiczna to kwas 7-aminocefalosporowy. Głównymi cechami cefalosporyn są szerokie spektrum działania, wysoka aktywność bakteriobójcza, stosunkowo duża odporność na beta-laktamazy w porównaniu z penicylinami.
Cefalosporyny generacji I, II, III i IV wyróżniają się spektrum aktywności przeciwdrobnoustrojowej i wrażliwości na beta-laktamazę. Cefalosporyny pierwszej generacji (wąskie spektrum) obejmują cefazolinę, cefalotynę, cefaleksynę itp.; Cefalosporyny II generacji (działają na bakterie Gram-dodatnie i niektóre Gram-ujemne) - cefuroksym, Cefotiam, Cefaklor, itp.; Cefalosporyny III generacji (szeroki zakres) - cefiksym, cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon, ceftibuten, itp.; Generacja IV - cefepim, cefpirim.
Wszystkie cefalosporyny mają wysoką aktywność chemioterapeutyczną. Główną cechą cefalosporyn pierwszej generacji jest ich wysoka aktywność przeciwpłytkowa, w tym przeciwko szczepom opornym na penicylinę (beta-laktamazy) opornym na benzylopenicylinę dla wszystkich typów paciorkowców (z wyjątkiem enterokoków), gonokoków. Cefalosporyny II generacji mają również wysoką aktywność antyfosforylokową, w tym w odniesieniu do szczepów opornych na penicylinę. Są bardzo aktywni przeciwko Escherichia, Klebsiella, Proteus. Cefalosporyny III generacji mają szersze spektrum działania niż cefalosporyny pokolenia I i II oraz większą aktywność wobec bakterii Gram-ujemnych. Cefalosporyny generacji IV mają szczególne różnice. Podobnie jak cefalosporyny II i III pokolenia, są oporne na beta-laktamazy plazmidowe bakterii Gram-ujemnych, ale dodatkowo są odporne na chromosomalne beta-laktamazy i, w przeciwieństwie do innych cefalosporyn, są bardzo aktywne w stosunku do wszystkich bakterii beztlenowych, a także bakteroidów. W odniesieniu do drobnoustrojów Gram-dodatnich są one nieco mniej aktywne niż cefalosporyny pierwszej generacji i nie przekraczają działania cefalosporyn trzeciej generacji na mikroorganizmy Gram-ujemne, ale są odporne na beta-laktamazy i wysoce skuteczne przeciw beztlenowcom.
Cefalosporyny mają właściwości bakteriobójcze i powodują lizę komórek. Mechanizm tego działania jest związany z uszkodzeniem błony komórkowej dzielących się bakterii, ze względu na swoiste hamowanie jej enzymów.
Opracowano szereg leków skojarzonych zawierających penicyliny i cefalosporyny w połączeniu z inhibitorami beta-laktamaz (kwas klawulanowy, sulbaktam, tazobaktam).
Antybiotyki cefalosporynowe
Cefalosporyny mają działanie bakteriobójcze, które jest związane z zaburzeniem tworzenia ściany komórkowej bakterii (patrz "Grupa penicylin").
Spektrum czynności
W serii od I do III generacji cefalosporyny charakteryzują się tendencją do poszerzania spektrum działania i zwiększania poziomu aktywności przeciwbakteryjnej przeciwko bakteriom Gram-ujemnym z pewnym spadkiem aktywności wobec mikroorganizmów Gram-dodatnich.
Wspólne dla wszystkich cefalosporyn jest brak znaczącej aktywności przeciwko enterokokom, MRSA i L. monocytogenes. OUN, mniej wrażliwy na cefalosporyny niż S. aureus.
Cefalosporyny pierwszej generacji
Charakteryzuje się podobnym spektrum przeciwdrobnoustrojowym, jednak leki przeznaczone do podawania doustnego (cefaleksyna, cefadroksyl) są nieco gorsze niż pozajelitowe (cefazolina).
Antybiotyki są aktywne wobec Streptococcus spp. (S. pyogenes, S. pneumoniae) i wrażliwy na metycylinę Staphylococcus spp. Pod względem aktywności przeciwpłytkowej, cefalosporyny pierwszej generacji są gorsze od aminopenicylin i większości późniejszych cefalosporyn. Klinicznie ważną cechą jest brak aktywności przeciwko enterokokom i listeriom.
Pomimo faktu, że cefalosporyny pierwszej generacji są oporne na działanie g-laktamazy gronkowcowej, niektóre szczepy, które są hiper-producentami tych enzymów, mogą wykazywać umiarkowaną oporność na nie. Pneumokoki wykazują pełne PR dla cefalosporyn pierwszej generacji i penicylin.
Cefalosporyny generacji I mają wąskie spektrum działania i niski poziom aktywności wobec bakterii Gram-ujemnych. Są skuteczne przeciwko Neisseria spp. Jednak kliniczne znaczenie tego faktu jest ograniczone. Aktywność przeciwko H.influenzae i M. Katarrhalis jest klinicznie nieistotna. Naturalna aktywność przeciwko M. сatarrhalis jest dość wysoka, ale są one wrażliwe na hydrolizę przez β-laktamazy, które produkują prawie 100% szczepów. Spośród członków rodziny wrażliwe na Enterobacteriaceae E.coli, Shigella spp., Salmonella spp. i P.mirabilis, podczas gdy działanie przeciwko Salmonelli i Shigelli nie ma znaczenia klinicznego. Spośród szczepów E. coli i P.mirabilis, powodujących infekcje nabyte przez społeczność, a zwłaszcza szpitalne, oporność nabyta jest szeroko rozpowszechniona, ze względu na szerokie i rozszerzone widma działania β-laktamazy.
Inne enterobakterie, Pseudomonas spp. i oporne bakterie niefermentujące.
Wiele beztlenowców jest wrażliwych, B.fragilis i podobne drobnoustroje są oporne.
Cefalosporyny drugiej generacji
Istnieją pewne różnice między dwoma głównymi przedstawicielami tego pokolenia - cefuroksymem i cefaklorem. Przy podobnym spektrum przeciwdrobnoustrojowym, cefuroksym jest bardziej aktywny wobec Streptococcus spp. i Staphylococcus spp. Oba leki są nieaktywne wobec enterokoków, MRSA i Listerii.
Pneumokoki wykazują PR do cefalosporyn drugiej generacji i penicyliny.
Zakres działania generacji cefalosporyn II przeciwko mikroorganizmom Gram-ujemnym jest szerszy niż wśród przedstawicieli pierwszej generacji. Oba leki są aktywne przeciwko Neisseria spp., Ale tylko aktywność cefuroksymu przeciwko gonokokom ma znaczenie kliniczne. Cefuroksym jest bardziej aktywny przeciwko M. catarrhalis i Haemophilus spp. Ponieważ jest odporny na hydrolizę przez ich β-laktamazy, podczas gdy cefaklor jest częściowo zniszczony przez te enzymy.
Z rodziny Enterobacteriaceae nie tylko E.coli, Shigella spp., Salmonella spp., P.mirabilis, ale także Klebsiella spp., P.vulgaris, C.diversus są wrażliwe. Gdy produkty tych mikroorganizmów wytwarzają szerokie spektrum β-laktamaz, pozostają wrażliwe na cefuroksym. Cefuroksym i cefaklor są niszczone przez BLRS.
Niektóre szczepy Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri mogą wykazywać umiarkowaną wrażliwość na cefuroksym in vitro, jednak kliniczne stosowanie tego AMP w zakażeniach powodowanych przez wymienione mikroorganizmy nie jest wskazane.
Pseudomonady, inne niefermentujące mikroorganizmy, beztlenowce z grupy B.fragilis są oporne na cefalosporyny drugiej generacji.
Cefalosporyny III generacji
Cefalosporyny III generacji wraz z cechami wspólnymi charakteryzują się pewnymi cechami.
Podstawowymi AMP z tej grupy są cefotaksym i ceftriakson, prawie identyczne pod względem ich właściwości przeciwdrobnoustrojowych. Oba charakteryzują się wysokim poziomem aktywności przeciwko Streptococcus spp., Ze znaczną częścią penicylinoopornych pneumokoków zachowujących wrażliwość na cefotaksym i ceftriakson. Ten sam wzór jest charakterystyczny dla zielonych paciorkowców. Cefotaksym i ceftriakson są aktywne przeciwko S.aureus, z wyjątkiem MRSA, w nieco mniejszym stopniu - przeciwko CNS. Corynebacteria (z wyjątkiem C.jeikeium) są na ogół wrażliwe.
Enterococci, MRSA, L. monocytogenes, B.antracis i B. cereus są oporne.
Cefotaksym i ceftriakson są wysoce aktywne przeciwko meningokokom, gonokokom, H. influenzae i M.catarrhalis, w tym przeciwko szczepom o obniżonej wrażliwości na penicylinę, niezależnie od mechanizmu oporności.
Cefotaksym i ceftriakson wykazują wysoką naturalną aktywność wobec prawie wszystkich członków rodziny Enterobacteriaceae, w tym drobnoustrojów, które wytwarzają β-laktamazę o szerokim spektrum działania. Odporność na E. coli i Klebsiella spp. najczęściej z powodu produkcji BLS. Oporność Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri jest zwykle związana z nadprodukcją chromosomalnej β-laktamazy klasy C.
Cefotaksym i ceftriakson są czasami aktywne in vitro wobec niektórych szczepów P.aeruginosa, innych niefermentujących mikroorganizmów i B. fragilis, ale nigdy nie powinny być stosowane z odpowiednimi infekcjami.
Ceftazydym i cefoperazon pod względem ich głównych właściwości przeciwdrobnoustrojowych są podobne do cefotaksymu i ceftriaksonu. Ich charakterystyczne cechy obejmują:
wyraźna (zwłaszcza w przypadku ceftazydymu) aktywność przeciwko P. aeruginosa i innym niefermentującym mikroorganizmom;
znacznie mniej aktywności przeciw paciorkowcom, zwłaszcza S. pneumoniae;
wysoka wrażliwość na hydrolizę BLRS.
Cefiksym i ceftibuten różnią się od cefotaksymu i ceftriaksonu w następujący sposób:
brak znaczącej aktywności przeciwko Staphylococcus spp.;
ceftibuten jest nieaktywny wobec pneumokoków i zielonych paciorkowców;
oba leki są nieaktywne lub nieaktywne w stosunku do Enterobacter spp., C.freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri.
Cefalosporyny generacji IV
Pod wieloma względami cefepim jest zbliżony do cefalosporyn III generacji. Jednakże, ze względu na pewne cechy struktury chemicznej, ma zwiększoną zdolność do penetracji zewnętrznej błony bakterii Gram-ujemnych i względną oporność na hydrolizę chromosomalnej β-laktamaz klasy C. Dlatego, wraz z właściwościami charakterystycznymi dla podstawowych cefalosporyn III generacji (cefotaksymu, ceftriaksonu), cefepim wykazuje następujące cechy:
wysoka aktywność wobec P.aeruginosa i niefermentujących mikroorganizmów;
aktywność przeciw mikroorganizmom - nadproduktom chromosomalnej β-laktamazy klasy C, takich jak: Enterobacter spp., C. freundii, Serratia spp., M.morganii, P.stuartii, P.rettgeri;
wyższa odporność na hydrolizę BLRS (jednak znaczenie kliniczne tego faktu nie jest całkowicie jasne).
Cefalosporyny inhibitorów
Jedynym przedstawicielem tej grupy β-laktamów jest cefoperazon / sulbaktam. W porównaniu z cefoperazonem, spektrum działania połączonego leku jest rozszerzane przez beztlenowe mikroorganizmy, lek jest również aktywny wobec większości szczepów enterobakterii wytwarzających szerokie i rozszerzone spektrum? -Laktamazy. Ten AMP jest wysoce aktywny wobec Acinetobacter spp. ze względu na działanie przeciwbakteryjne sulbaktamu.
Farmakokinetyka
Doustne cefalosporyny są dobrze wchłaniane w przewodzie żołądkowo-jelitowym. Dostępność biologiczna zależy od konkretnego leku i waha się od 40-50% (cefiksym) do 95% (cefaleksyna, cefadroksyl, cefaklor). Cefaklor, cefiksym i ceftibuten mogą być nieco wolniejsze, jeśli masz pokarm. Cefuroksymetetil podczas hydratacji ulega hydrolizie w celu uwolnienia aktywnego cefuroksymu, a żywność przyczynia się do tego procesu. Pozajelitowe cefalosporyny są dobrze wchłaniane po podaniu i / m.
Cefalosporyny są rozprowadzane w wielu tkankach, narządach (oprócz gruczołu prostaty) i tajemnicach. Wysokie stężenia występują w płucach, nerkach, wątrobie, mięśniach, skórze, tkankach miękkich, kościach, mazi stawowej, w osierdziu, opłucnej i płynach otrzewnowych. W żółci ceftriakson i cefoperazon tworzą najwyższe poziomy. Cefalosporyny, zwłaszcza cefuroksym i ceftazydym, wnikają dobrze do płynu wewnątrzgałkowego, ale nie tworzą poziomów terapeutycznych w tylnej komorze oka.
Zdolność pokonywania BBB i tworzenia terapeutycznych stężeń w CSF jest najbardziej widoczna w cefalosporynach 3. generacji - cefotaksymie, ceftriaksonie i ceftazydime, a także cefepimie należącym do czwartej generacji. Cefuroksym umiarkowanie przechodzi przez BBB tylko ze stanem zapalnym wyściółki mózgu.
Większość cefalosporyn praktycznie nie jest metabolizowana. Wyjątkiem jest cefotaksym, który ulega biotransformacji, tworząc aktywny metabolit. Leki są wydalane głównie przez nerki, a bardzo wysokie stężenia są tworzone w moczu. Ceftriakson i cefoperazon mają podwójną drogę wydalania - przez nerki i wątrobę. Okres półtrwania większości cefalosporyn waha się od 1-2 godzin, Cefiksym, ceftibuten (3-4 godziny) i ceftriakson (do 8,5 godziny) mają dłuższy okres półtrwania, co umożliwia podawanie ich raz dziennie. W niewydolności nerek schematy dawkowania cefalosporyn (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) wymagają korekty.
Niepożądane reakcje
Reakcje alergiczne: pokrzywka, wysypka, rumień wielopostaciowy, gorączka, eozynofilia, choroba posurowicza, skurcz oskrzeli, obrzęk naczynioruchowy, wstrząs anafilaktyczny. Miary pomocy w rozwoju wstrząsu anafilaktycznego: zapewnienie dróg oddechowych (w razie potrzeby, intubacja), tlenoterapia, adrenalina, glukokortykoidy.
Reakcje hematologiczne: pozytywny test Coombsa, w rzadkich przypadkach eozynofilia, leukopenia, neutropenia, niedokrwistość hemolityczna. Cefoperazon może powodować hipoprotrombinemię ze skłonnością do krwawień.
CNS: drgawki (w przypadku stosowania dużych dawek u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek).
Wątroba: zwiększona aktywność aminotransferaz (częściej z cefoperazonem). Wysokie dawki ceftriaksonu mogą powodować cholestazę i kamicę pseudo-żółciową.
Przewód pokarmowy: ból brzucha, nudności, wymioty, biegunka, rzekomobłoniaste zapalenie okrężnicy. Jeśli podejrzewasz rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego (pojawienie się płynnego stolca zmieszanego z krwią), konieczne jest anulowanie leku i przeprowadzenie badań rektoromanoskopowych. Środki pomocy: przywrócenie równowagi wody i elektrolitów, jeśli to konieczne, przepisać wewnątrz antybiotyków, aktywnych przeciwko C.difficile (metronidazol lub wankomycyna). Nie należy stosować loperamidu.
Reakcje miejscowe: ból i infiltracja przy pomocy iniekcji, zapalenie żył - z a / na wstępie.
Inne: kandydoza jamy ustnej i pochwa.
Wskazania
Cefalosporyny pierwszej generacji
Głównym wskazaniem do stosowania cefazoliny jest obecnie okołooperacyjna profilaktyka w chirurgii. Jest również stosowany w leczeniu infekcji skóry i tkanek miękkich.
Zalecenia dotyczące stosowania cefazoliny w leczeniu infekcji dróg oddechowych i zakażeń dróg oddechowych dzisiaj należy uznać za niewystarczająco uzasadnione ze względu na wąskie spektrum działania i powszechną oporność na potencjalne patogeny.
społecznie nabyte infekcje skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefalosporyny drugiej generacji
infekcja MWP (umiarkowane odmiedniczkowe zapalenie nerek i ciężkie);
Cefuroksymetetil, cefaklor:
infekcje VDP i NDP (CCA, ostre zapalenie zatok, zaostrzenie przewlekłego zapalenia oskrzeli, pozaszpitalne zapalenie płuc);
infekcje IMP (łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci);
społecznie nabyte infekcje skóry i tkanek miękkich o nasileniu łagodnym do umiarkowanego.
Cefuroksym i aksetyl cefuroksymu można stosować jako terapię krokową.
Cefalosporyny III generacji
Ciężkie zakażenia społeczne i szpitalne:
Ciężkie zakażenia nabyte w społeczności i szpitale o różnej lokalizacji z potwierdzoną lub prawdopodobną etiologiczną rolą P.aeruginosa i innych niefermentujących mikroorganizmów.
Infekcje na tle neutropenii i niedoboru odporności (w tym gorączki neutropenicznej).
Zastosowanie pozajelitowych cefalosporyn trzeciej generacji jest możliwe zarówno w monoterapii, jak iw połączeniu z innymi grupami AMP.
Infekcje infekcyjne: łagodne do umiarkowanego odmiedniczkowe zapalenie nerek, odmiedniczkowe zapalenie nerek u kobiet w ciąży i karmiących piersią, ostre zapalenie pęcherza moczowego i odmiedniczkowe zapalenie nerek u dzieci.
Etap doustny stopniowego leczenia różnych ciężkich, nabytych przez społeczność i szpitalnych zakażeń gram-ujemnych po osiągnięciu trwałego efektu po podaniu leków parenteralnych.
Zakażenia VDP i NDP (ceftibuten nie jest zalecany dla możliwej etiologii pneumokokowej).
Ciężkie, głównie szpitalne infekcje wywołane przez mikroflorę multi-oporową i mieszaną (tlenowo-beztlenową):
Infekcje NPR (zapalenie płuc, ropień płuca, ropniak opłucnowy);
Infekcje na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Cefalosporyny generacji IV
Ciężkie, głównie szpitalne infekcje wywołane przez mikroflorę odporną na wiele chorób:
Infekcje NPR (zapalenie płuc, ropień płuca, ropniak opłucnowy);
Infekcje na tle neutropenii i innych stanów niedoboru odporności.
Przeciwwskazania
Reakcja alergiczna na cefalosporyny.
Ostrzeżenia
Alergia. Przejdź do wszystkich cefalosporyn. Alergie na cefalosporyny pierwszej generacji mogą wystąpić u 10% pacjentów z alergią na penicylinę. Alergia krzyżowa na penicyliny i cefalosporyny generacji II-III występuje znacznie rzadziej (1-3%). Jeśli w przeszłości występowały reakcje alergiczne typu natychmiastowego (na przykład pokrzywka, wstrząs anafilaktyczny) na penicyliny, należy zachować ostrożność podczas stosowania cefalosporyn pierwszej generacji. Cefalosporyny innych pokoleń są bezpieczniejsze.
Ciąża Cefalosporyny są stosowane w czasie ciąży bez żadnych ograniczeń, chociaż nie przeprowadzono adekwatnych kontrolowanych badań ich bezpieczeństwa u kobiet w ciąży i płodu.
Karmienie piersią. Cefalosporyny w niskich stężeniach przenikają do mleka kobiecego. W przypadku stosowania przez matki karmiące, mikroflora jelitowa może się zmieniać, uczulenie dziecka, wysypka skórna, kandydoza. Zachowaj ostrożność podczas karmienia piersią. Nie należy stosować cefiksymu i ceftibuny ze względu na brak odpowiednich badań klinicznych.
Pediatria U noworodków wydłużenie okresu półtrwania cefalosporyn jest możliwe z powodu opóźnionego wydalania przez nerki. Ceftriakson, który ma wysoki stopień wiązania z białkami osocza, może zastąpić bilirubinę związaną z białkami, dlatego należy go stosować ostrożnie u noworodków z hiperbilirubinemią, szczególnie w okresie przedwczesnym.
Geriatria Ze względu na zmiany czynności nerek u osób w podeszłym wieku, wydalanie cefalosporyn może spowolnić, co może wymagać korekty reżimu dawkowania.
Upośledzona czynność nerek. Ze względu na to, że większość cefalosporyn jest wydalanych z organizmu przez nerki głównie w stanie aktywnym, schematy dawkowania tych AMP (z wyjątkiem ceftriaksonu i cefoperazonu) w przypadku niewydolności nerek podlegają korekcie. Podczas stosowania dużych dawek cefalosporyn, szczególnie w połączeniu z aminoglikozydami lub diuretykami pętlowymi, możliwe jest działanie nefrotoksyczne.
Dysfunkcja wątroby. Znaczna część cefoperazonu jest wydalana z żółcią, dlatego w ciężkich chorobach wątroby należy zmniejszyć jego dawkę. U pacjentów z chorobami wątroby istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia hipromotrominemii i krwawień podczas stosowania cefoperazonu; dla zapobiegania zaleca się przyjmowanie witaminy K.
Stomatologia Podczas długotrwałego stosowania cefalosporyn może rozwinąć się kandydoza jamy ustnej.
Interakcje leków
Leki zobojętniające sok żołądkowy zmniejszają wchłanianie cefalosporyn doustnych w przewodzie żołądkowo-jelitowym. Pomiędzy zażyciem tych leków powinny upłynąć co najmniej 2 godziny.
W połączeniu z antykoagulantami cefoperazonu i lekami przeciwpłytkowymi zwiększa się ryzyko krwawienia, szczególnie przewodu pokarmowego. Nie zaleca się łączenia cefoperazonu z trombolitami.
W przypadku spożywania alkoholu podczas leczenia cefoperazonem może rozwinąć się reakcja podobna do disulfiramu.
Połączenie cefalosporyn z aminoglikozydami i / lub diuretykami pętlowymi, szczególnie u pacjentów z zaburzeniami czynności nerek, może zwiększać ryzyko nefrotoksyczności.
Informacje o pacjencie
Wewnątrz cefalosporyn pożądane jest przyjmowanie, picie dużej ilości wody. Cefuroksymu aksetylu należy przyjmować z jedzeniem, wszystkimi innymi lekami - niezależnie od posiłku (wraz z pojawieniem się objawów niestrawności, możemy przyjmować go podczas lub po posiłku).
Ciekłe postacie dawkowania do spożycia powinny być przygotowane i pobrane zgodnie z załączoną instrukcją.
Bezwzględnie przestrzegać przepisanego sposobu podawania podczas całego okresu leczenia, nie pomijać dawek i przyjmować je w regularnych odstępach czasu. W przypadku pominięcia dawki, należy przyjąć ją tak szybko, jak to możliwe; Nie należy przyjmować leku, jeśli zbliża się czas przyjęcia kolejnej dawki; nie podwajaj dawki. Aby wytrzymać czas trwania terapii, szczególnie w przypadku infekcji paciorkowcami.
Skonsultuj się z lekarzem, jeśli poprawa nie nastąpi w ciągu kilku dni lub pojawią się nowe objawy. Jeśli pojawią się wysypka, pokrzywka lub inne oznaki reakcji alergicznej, należy przerwać stosowanie leku i skontaktować się z lekarzem.
Nie przyjmuj środków zobojętniających kwas żołądkowy w ciągu 2 godzin przed i po zażyciu cefalosporyny do środka.
Podczas leczenia cefoperazonem i przez dwa dni po jego zakończeniu należy unikać spożywania alkoholu.
Zastosowanie antybiotyków cefalosporynowych
Antybiotyki cefalosporynowe są stosowane w praktyce klinicznej od wczesnych lat 60-tych, a przez te lata zsyntetyzowano ponad 50 preparatów tej grupy. (Periti P.J Chemother 1996) Obecnie cefalosporyny zajmują wiodące miejsce w leczeniu różnych zakażeń w praktyce weterynaryjnej; w większości przypadków są one preferowane w początkowych empirycznych schematach leczenia infekcji o różnej lokalizacji. Jednocześnie czynnikiem ograniczającym stosowanie cefalosporyn jest rozwój oporności drobnoustrojów w wyniku ich produkcji beta-laktamazy.
Zwłaszcza problem ten stał się istotny w ostatnich latach ze względu na powszechne stosowanie cefalosporyn, czasem nieuzasadnione i często niekontrolowane. Należy ograniczyć stosowanie tych samych antybiotyków w leczeniu zwierząt i ludzi.
Zmniejszenie skuteczności antybiotyków, wiąże się z naruszeniem zasad stosowania antybiotyków, zmniejszenie dawki (jednorazowe użycie zamiast dwóch lub trzech razy dziennie). Stosowanie ceftriaksonu 1 raz dziennie, podczas gdy stężenie tego leku utrzymuje się przez 16 godzin. Pojedyncze wstrzyknięcie w blokadę nie anuluje dwu- lub trzykrotnego stosowania leku na dobę. Jeżeli antybiotyk został jednorazowo nałożony miejscowo na blokadę, to w odstępie 8-12 godzin należy wstrzyknąć domięśniowo lub dożylnie.
Ponadto większe preferencje w doborze leku należy podawać lekom o niskiej toksyczności dla makroorganizmu.
Spektrum działania leku nie jest związane z jego toksycznością. Nowoczesne antybiotyki: cefalosporyny trzeciej i czwartej generacji, karbapenemy, chronione penicyliny, mają wysoką aktywność terapeutyczną, szerokie spektrum działania i minimalną toksyczność na ciele zwierzęcia, w przeciwieństwie do lewomektyny, która z wąskim spektrum działania i bakteriostatycznym efektem jest bardzo niebezpieczna dla makroorganizmu, dlatego ten lek nie jest używany i jest zabroniony w większości rozwiniętych krajów świata. Również stosowanie streptomycyny, kanamycyny, bitsiliny w praktyce weterynaryjnej stało się przeszłością i zostały zastąpione przez znacznie bezpieczniejsze, skuteczne leki o szerokim spektrum działania.
Odsetek opornych szczepów gronkowców wynosi: do benzylopenicyliny - 80-95%, do tetracykliny - 70-85%, do lewomycetyny - 30-55%.
Należy rozważyć metodę podawania antybiotyków.
Podawanie dożylne lub dotętnicze może w niektórych przypadkach być bardziej skuteczne niż podawanie domięśniowe tego samego antybiotyku. A z infekcją w ośrodkowym układzie nerwowym, podawanie dooponowe antybiotyku jest bardziej skuteczne, więc inne zastosowanie jest nieuzasadnione, a tworzenie grupy kontrolnej w medycynie wydaje się obecnie nieetyczne.
Zasady racjonalnej antybiotykoterapii powinny stanowić przewodnik dla weterynarzy wszystkich specjalności. Zasady te mają zastosowanie do antybiotyków dowolnej grupy, w tym cefalosporyn.
Antybiotyk powinien selektywnie tłumić życiową aktywność patogennego drobnoustroju, bez znaczącego wpływu na homeostazę pacjenta.
Aby wpłynąć na proces infekcyjno-zapalny, antybiotyk musi wpływać do tkanki nidus w wystarczającym (minimalnym hamującym) stężeniu.
Terapia na receptę powinna być prowadzona z uwzględnieniem wrażliwości patogenu.
Początkowa (empiryczna) terapia przeciwdrobnoustrojowa jest prowadzona z uwzględnieniem organoleptycznych właściwości patogenu, opiera się na wiedzy o najbardziej prawdopodobnym "krajobrazie" mikrobiologicznego ropnej rany.
W oparciu o teorię wieloetiologiczną wskazane jest prowadzenie terapii wielbakteryjnej za pomocą leków o zachodzących na siebie polach spektrum przeciwdrobnoustrojowego.
Dawki, droga podawania, częstotliwość podawania leku przeciwdrobnoustrojowego powinny być oparte na konieczności stworzenia minimalnego stężenia hamującego w ognisku zapalnym.
Receptą leku przeciwbakteryjnego powinna towarzyszyć kompleksowa "terapia akompaniamentowa" mająca na celu regulację tych związków homeostazy, które są najbardziej narażone na agresję przez ten lek (grupę).
Prowadząc terapię przeciwdrobnoustrojową, należy wziąć pod uwagę odporność chemiczną mikroorganizmów i uwzględnić kompleks środków mających na celu jej przezwyciężenie.
Leczenie przeciwdrobnoustrojowe powinno składać się nie tylko z własnego czynnika antybakteryjnego, ale także ze środków mających na celu stworzenie warunków niekorzystnych dla życia mikroorganizmów i zmniejszenia liczby patogenów w ranie.
Istnieją wskazówki organoleptyczne dotyczące wyboru antybiotyku przed uzyskaniem wyników laboratoryjnych. Gdy z ogniska ropnego zapalenia powstaje gęsta, kremowa ropa, podejrzewanym patogenem jest flora gronkowcowa. Obecność ciekłej, cuchnącej ropy, martwiczej tkanki w ranie sugeruje, że gram-ujemna flora pałeczek jest jednym z uczestników stowarzyszenia drobnoustrojów. Jeśli ropa nie jest uzyskana z rany, gdy brzegi rany zostają zmiażdżone, matowa czerwonawa ciecz jest uwalniana w niewielkiej ilości, jest to prawdopodobnie mikroflora beztlenowa.
Ponieważ cefalosporyny są najczęściej stosowane w weterynarii, konieczne jest bardziej szczegółowe rozważenie tej grupy leków. W zależności od spektrum działania przeciwdrobnoustrojowego cefalosporyny zazwyczaj dzielą się na cztery generacje. Charakterystykę porównawczą różnych generacji cefalosporyn przedstawiono w tabeli 1.
Tabela 1.
Cefalosporyny I
pokolenia charakteryzują się wysoką aktywnością, głównie przeciwko bakteriom Gram-dodatnim (gronkowce, paciorkowce, pneumokoki). Ich aktywność wobec bakterii Gram-ujemnych jest ograniczona (głównie E. coli, Salmonella spp., Shigella spp., P. mirabilis) ze względu na to, że preparaty były łatwo hydrolizowane przez beta-laktamazy.
Cefalosporyny II
generacje charakteryzują się zwiększoną (w porównaniu z cefalosporynami pierwszej generacji) aktywnością przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, głównie Haemophilus infuenzae i większą stabilnością wobec beta-laktamaz; jednocześnie leki te zachowują wysoką aktywność wobec mikroorganizmów Gram-dodatnich. Ograniczenie stosowania leków z pokolenia II to mała aktywność przeciwko niektórym gram-ujemnym mikroorganizmom (Enterobacter spp., Citrobacter spp., Serratia spp., P. rettgeri, Klebsiella spp., P.vulgaris) i naturalnej oporności Pseudomonas spp. i Acinetobacter spp.
Cefalosporyny III
generacje (cefotaksym, ceftriakson, ceftazydym, cefoperazon) są wysoce aktywne wobec większości bakterii Gram-ujemnych. Jednak w ostatnim dziesięcioleciu nastąpił znaczny wzrost oporności drobnoustrojów Gram-ujemnych na cefalosporyny trzeciej generacji, głównie ze względu na wytwarzanie beta-laktamaz różnego rodzaju i klas przez nich. Ważnym mechanizmem oporności jest nadmierna produkcja chromosomalnej beta-laktamazy z powodu mutacji w regionach regulatorowych genomu, co prowadzi do derepresji syntezy enzymu. Innym ważnym mechanizmem oporności bakteryjnej na cefalosporyny jest wytwarzanie widma beta-laktamazy plazmidu pyłu (najczęściej u szczepów Klebsiella spp - ok. 30%), wszystkie hydrolizę cefalosporyny III Wytwarzanie określa ich uszkodzenia klinicznego w tych przypadkach. Rutynowe laboratoryjne metody oceny wrażliwości na antybiotyki często nie ujawniają tego mechanizmu oporności, a laboratorium może dać lekarzowi niewłaściwy wynik, co stwarza dodatkowe trudności w leczeniu tych zakażeń.
Trudności w znalezieniu skutecznego antybiotyku stymulować do poszukiwania nowych leków przeciwbakteryjnych, które z jednej strony pozwoliłyby przezwyciężyć problem wielolekowej Gram-ujemnych patogenów, zwłaszcza produkujących spektrum beta laktmaz spreadu, az drugiej strony, by mieć większą aktywność wobec bakterii Gram-dodatnich mikroorganizmów. Poszukiwania te doprowadziły do stworzenia w połowie lat 90. nowych antybiotyków cefalosporynowych, które zostały przypisane do leków IV generacji - cefepimu i cefpiru, cefkiny (Cobactan do stosowania dożylnego).
Osobliwością struktury chemicznej cząsteczki cefalosporyn generacji IV jest obecność ładunków ujemnych i dodatnich. Jądro cefemu antybiotyków niesie ładunek ujemny. Tsiklopentapiridinovoy czwartorzędową grupę azot ma ładunek dodatni i cząsteczki przyłączonej do dwubiegunowej strukturze, która umożliwia szybkie przenikanie antybiotyków przez błony zewnętrznej bakterii Gram-ujemnych, a związek z białkami wiążącymi penicylinę, co zmniejsza prawdopodobieństwo hydrolizy beta-laktamazy jest umiejscowione w przestrzeni peryplazmatycznej. Ponadto, ładunek dodatni służy jako przewodnik dla cząsteczki, aby znaleźć korzystną pozycję w porowatym kanale komórki bakteryjnej.
Grupa aminotiazolin-metoksyimina, przyłączona w pozycji 7 jądra cefemu, ma bardziej wyraźny wpływ na drobnoustroje Gram-ujemne i nadaje oporność na beta-laktamazy.
Te właściwości cefalosporyn generacji IV (szybka penetracja bakterii przez błonę zewnętrzną, niskie powinowactwo do beta-laktamaz i skuteczne wiązanie z białkami wiążącymi penicylinę) zapewniają ich aktywność przeciwko bakteriom Gram-ujemnym, w tym szczepom cefalosporyn trzeciej generacji.
Cefalosporyny generacji IV mają szerokie, dobrze zbilansowane spektrum przeciwdrobnoustrojowe. Łączą cefalosporyny generacji, aktywność III wobec bakterii Gram-dodatnich (szczepy wrażliwe na metycylinę, paciorkowce, pneumokoki) i pewnych bakterii beztlenowych o wysokim wytwarzania cefalosporyn o aktywności III w stosunku do bakterii Gram-ujemnych (rodziny Enterobacteriaceae, Neisseriaceae, Haemophilus influenzae, Moraxella catarrhalis, Pseudomonas spp. Acinetobacter spp.).
cefalosporyny generacji IV Aktywność wobec bakterii Gram-ujemnych, nie jest gorsza, lub przekracza z najbardziej aktywnych cefalosporyny III generacji - cefotaksym i ceftriakson porównywalne do działania karbapenemów i fluorochinolony. Generacja cefalosporyn IV, jak również ceftazydym i cefoperazon, jest aktywna przeciwko P.aeruginosa. (S.V. Yakovlev, 1999).
Cefalosporyny generacji IV w większym stopniu niż cefalosporyny III generacji są odporne na hydrolizę przez beta-laktamazy wytwarzane przez bakterie Gram-ujemne, w tym rozszerzone spektrum, a zatem często pozostają aktywne nawet w stosunku do szczepów opornych na cefalosporyny generacji III.
Cefalosporyny IV generacji pokonują mechanizm oporności na cefalosporyny trzeciej generacji związany z nadprodukcją beta-laktamaz chromosomowych.
Aktywność cefalosporyn czwartego pokolenia w stosunku do gronkowców jest porównywalna do aktywności cefalosporyn pierwszej i drugiej generacji i przewyższa aktywność cefalosporyn trzeciej generacji.
Cefepim i cefpirom są wysoce aktywne przeciwko pneumokokom, w tym szczepom o obniżonej wrażliwości na penicylinę benzylową.
Jednak cefalosporyny generacji IV, podobnie jak inne generacje cefalosporyn, nie są aktywne przeciwko gronkowcom opornym na metycylinę. W tym przypadku należy rozszerzyć spektrum działania antybiotyków na wankomycynę.
Cefepim i cefpirom, tsefkinom (Kobaktan do podawania dożylnego) mają niewielkie działanie na niektóre bakterie beztlenowe, ale nie działają na najbardziej powszechnych czynników chorobotwórczych infekcji beztlenowych w jamie brzusznej i rany, a więc w tych przypadkach, wymagają zwykle połączony przypisanie z metronidazolem lub klindamycyny wankomycyna.
Liczne badania kliniczne wykazały wysoką skuteczność cefalosporyn generacji IV w leczeniu różnych zakażeń, w tym najcięższych - zapalenia płuc, zapalenia otrzewnej, sepsy, zapalenia opon mózgowych, zakażeń u pacjentów z neutropenią. Po użyciu leków chemioterapeutycznych. (Beaucaire G. 1999).
Jakie są obecne perspektywy zastosowania cefalosporyn IV generacji w klinice?
Przede wszystkim cefalosporyny generacji IV są wskazane do empirycznego leczenia poważnych zakażeń, zważywszy na ich szerokie spektrum przeciwdrobnoustrojowe i niski poziom odporności drobnoustrojów na te leki. Takie infekcje obejmują ciężkie zapalenie płuc, posocznicę, jamę brzuszną (w połączeniu z metronidazolem), infekcje u pacjentów po urazie wielonarządowym, którzy wymagają intensywnej terapii, infekcje u pacjentów onkologicznych, infekcje tkanek miękkich po urazach i ropne zapalenie ucha u psów (w połączeniu z amikacyną). ).
Innym ważnym obszarem cefalosporyny generacji zastosowanie IV - stałe wysokiego stopnia oporność na cefalosporyny III Wytwarzanie Gram przydzielane w danym przypadku głównie gatunki Enterobacter, Serratia marcescens, jak również inne Enterobasteriaceae (EB Gelfand, BZ Belotserkovskii., EA Alekseeva, E.TS. Tsedenzhapov, V. I. Karabak, B.R. Gelfand, 1999-N11).
Koszt dziennej dawki cefalosporyn generacji IV w naszym kraju jest porównywalny z kosztem większości leków III generacji. Z tego punktu widzenia cobactan do stosowania dożylnego jest bardzo istotny. Tygodniowa dawka tego leku jest tańsza niż przy stosowaniu ceftazydymu lub cefoperazonu i jest o wiele bardziej opłacalna niż stosowanie cefepimu (maxipime). Ponadto, cefepim i cefkina (cobactan) mogą być stosowane w leczeniu mieszanych beztlenowych infekcji aerobowych (w połączeniu z metronidazolem). Na podstawie wyników kontrolowanych badań, nawet w ciężkich zakażeniach, cefalosporyny generacji IV można podawać w monoterapii.
W chirurgii należy przestrzegać następujących zasad:
- podawanie antybiotyków powinno rozpocząć się nie później niż 3 godziny przed nacięciem;
- stosowanie leków w czasie krótszym niż godzina nie zmniejsza ryzyka powikłań;
- należy zapewnić wystarczające stężenie (powyżej minimalnego stężenia hamującego) leku w tkankach rany;
- okres półtrwania antybiotyku powinien pokrywać się lub przekraczać czas trwania operacji;
- Lek powinien wywoływać minimalne skutki uboczne.
Cefkina dobrze nadaje się do tego celu (Cobactan do stosowania dożylnego).
W neurologii z przenikaniem mikroorganizmów do tkanki mózgowej; z powodu zapalenia mózgu i otwartego / zamkniętego urazu głowy, terapia antybiotykowa jest przeprowadzana z lekami przekraczającymi barierę krew-mózg. Wybór antybiotyków zależy od czynnika wywołującego chorobę i od zdolności leku do przejścia przez barierę krew-mózg (tabela 2).
Preferowane powinny być antybiotyki o szerokim spektrum działania o właściwościach bakteriobójczych i możliwie niskiej toksyczności:
- generacja cefalosporyn III i IV (ceftazydym, cefepimu);
- karbopinem (meronem, tienam);
- fluorochinolony (pefloksacyna).
Dawki cefalosporyn powinny wynosić 40-50 mg / kg (2 razy dziennie, dożylnie).
Aminoglikozydy (amikacyna) są stosowane w leczeniu bakteryjnego zapalenia mózgu wywołanego przez L. monocytogenes.
Jak widać, cefalosporyny przenikają dobrze przez barierę krew-mózg, z wyjątkiem cefoperazonu.
Antybiotyki stosuje się dooponowo: amikacyna, karbapenemy, tazocyna (piperacylina / tazobaktam), tarvide (ofloksacyna), maxipime, fortum, wankomycyna, dioksydyna.
Tabela 2. Zdolność antybiotyków do przejścia przez barierę krew-mózg